FanFic.nl

The suicide mission [afgelopen]

4.

Het ontbijt verliep vrij stil. Af en toe keek ik op van mijn cornflakes, maar als ik ogen van iemand kruiste, wende ik mijn blik weer meteen af. Ik wilde zo snel mogelijk hier weg. Toen ik de laatste hap binnen had, liep ik bijna naar de voordeur. Ik hoopte stiekem dat Bill me niet saai vond en nog altijd met me wilde opschieten. Ik moest eerlijk toegeven dat hij echt leuk is. En ja, daar op het bankje op het schoolplein zit hij. “Heey,”� zei hij met een kleine glimlach. Weer lachte zijn ogen niet mee. “Ik heb een idee,”� zei ik. Bill keek me met opgetrokken wenkbrauw aan. “Als we nu eens samen zouden zelfmoord plegen.”� Hij keek me bedenkelijk aan. “Lees dit even.”� Ik gaf hem mijn schriftje waar al twee korte tekstjes instonden. Zijn ogen gleden over de regels. “Ik wil eerst nog even afwachten, begrijp je.”� Ik knikte. “Mentaal voorbereiden.”� Bill zuchtte. “Ik moet ook nog een afscheidsbrief schrijven, voor mijn moeder, en daar heb ik wel meerdere dagen voor nodig om uit te leggen waarom ik dood ben.”� Ik nam zijn hand vast. “We doen het samen, niet alleen.”� Met mijn duim maakte ik cirkeltjes op de rug van zijn hand.

Tijdens de middagpauze lagen we achter op het plein in het gras. We luisterde naar muziek. Bill had één oortje van mijn iPod en ik had het andere. Zo konden we samen luisteren. Met een half oog keek ik hoe Bill naar de wolken keek. Hij leek wel iets te zoeken in de wolken. “Zo zo, het emo koppeltje!”� Adam leeft helaas ook nog. Bill nam onzichtbaar mijn hand vast en gaf er een kneepje in als teken dat ik er niet op in moest gaan. “Ben je je tong kwijt Abbey?”� lachte Adam. Ik bleef hem negeren, hoewel dat erg moeilijk was. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op de muziek. Even lukte het me om Adam te negeren tot iemand me ruw omhoog trok aan mijn shirt. Ik stond oog in oog met Adam. Voor ik met mijn ogen kon knipperen sloeg hij me in mijn maag. “Laat haar met rust!”� tierde Bill. Ik voelde mijn maaginhoud naar boven komen. Adam gaf me een ruwe duw waardoor ik naar achter wankelde en viel. Bill was ondertussen op Adam gesprongen. Ik had niet verwacht dat hij zo agressief was, maar hij sloeg erop los. De twee waren ondertussen hevig aan het vechten. Een paar van adam zijn vriendjes hadden me vastgenomen zodat ik Bill niet kon gaan helpen, maar zo stom was ik nu ook weer niet. Ik kon me losmaken en sprong ook op adam af. Het leek wel een catfight. Ik kreeg elke rake klappen in mijn gezicht waardoor mijn neus begon te bloeden. Ik kon niet goed zien van wie ze kwamen, want al Adam zijn vriendjes waren nu ook mee komen doen. “Ophouden!”� tierde iemand, duidelijk een leerkracht. Adam had zijn linkerhand in mijn nek geplaatst, hij kneep er fel in. Bill zat op Adam zijn rug en probeerde zo Adam zijn hand van mijn nek weg te krijgen. Toen de leerkracht dichter kwam, stopte we en lieten we elkaar los. “Niet echt een goede indruk voor de derde schooldag, is het niet,”� snoof de leerkracht. De hele school stond nu zowat rond ons. “Zij zijn begonnen,”� zei Adam zielig. Bill wilde in protest gaan, net als ik, maar het mocht niet zijn. “Ga jullie melden!”� snauwde de leerkracht naar ons. Adam stond nu heel zielig langs de leerkracht te huilen. Zo fake.

Bij de ziekenboeg maakte iemand onze bloed gezichten schoon en dan moesten we ons gaan melden. Die leerkracht van daarnet kwam met ons mee. Dit zou ik vanavond gaan horen thuis. Angst schoot door heel mijn lichaam. Ik voelde me duizelig worden, gelukkig nam Bill mijn elleboog vast om me te ondersteunen. Hij gaf me een kleine knipoog. De leerkracht wees naar het kantoor van de directeur, waar wij nu naar binnen moesten. Braaf gingen we op de stoelen zitten. “Wat leuk om jullie hier nu al te zien,”� grinnikte de man. Bill en ik glimlachte sarcastisch. “Dus jullie hebben gevochten.”� Hij was ineens serieus. “Adam begon.”� Zei ik kalm. Bill knikte. “Ja ja, vast,”� lachte de man. Woede borrelde op. Wí¡arom geloofde ze me nooit? Voor ik mezelf nog kon kalmeren was ik recht gestaan waardoor mijn stoel naar achter kletterde. “Het is wel waar, Adam begon, er zijn zo veel getuigen, maar nee, jullie vertrouwen ons niet omdat wij anders zijn. Geweldig hoor. Echt super geweldige school hier. Ik ben hier weg en denk maar niet dat je mij hier ooit nog terug ziet, want dit is de slechtste school ooit!”� Ik was beginnen schreeuwen. Ik voelde hoe mijn gezicht gloeide van de woede. Ik gaf de directeur nog een giftige blik. “Het is niet omdat wij zwarte make-up en kleding dragen dat we onbetrouwbaar zijn. In tegendeel zelfs.”� Met die woorden verliet ik de kamer, Bill achterlatend. Ik wist niet goed als hij me achterna zou komen, maakt ook niet uit. Nu wil ik hier gewoon weg.

Ik was al bijna de straat uit toen ik iemand hoorde aankomen. Toen ik achter me keek was ik opgelucht dat het Bill was. Zijn make-up was helemaal over zijn gezicht uitgesmeerd. Waarschijnlijk door Adam zijn vingers. “Nu,”� fluisterde hij. Ik glimlachte slap en nam zijn hand vast. “Ik weet een leegstaande loods waar we op kunnen,”� zei Bill. Hij begon te lopen, maar liet mijn hand niet los. Voor ik het goed besefte stonden we stil voor een groot gebouw. “Aan de rechterkant is een ladder, daar kunnen we naar boven klimmen,”� zei Bill. Ik knikte. De ladder was vreselijk geroest, maar hij was nog beklimbaar. “Ben je hier al vaker geweest?”� vroeg ik. “Ik heb al vaak op de rand gestaan, maar heb nooit durven springen,”� gaf Bill toe. Boven op het immense gebouw was de wind sterker en het blies mijn haar door elkaar. Ik ging op de kant staan. Bill ging rechts van me staan. Ik sloot mijn ogen en ging een pas naar achter. Bill ging een paar meter van de rand op de grond zitten. Hij sloeg zijn armen om zijn knieën en keek rond zich. Hij is zo mooi, maar ik vraag me af wat er in zijn hoofd omgaat, waar hij aan denkt.

Reacties: