FanFic.nl

Secrets [S]

Do What You Do

‘Ik geef me over!’ riep Bill een half uur later, waarbij hij zich hijgend op één van de matrassen liet vallen.
‘Nu al?’ vroeg Georg verbaasd.
‘Ik ben uitgeput,’ bekende Bill.
‘Dan heb je ook een conditie van niets.’
‘Misschien, maar ik moet toegeven dat ik ook erg moe ben,’ mengde Gustav zich in het gesprek. Hij liet zich naast Bill op het matras vallen en nam hem onderzoekend in zich op.
‘Dus, wat wil je vanavond doen?’ vroeg hij de zanger.
‘Je of jullie?’ glimlachte die ondeugend.
Na even nagedacht te hebben, besloot Gustav: ‘Jullie, maar jij in het bijzonder.’
‘Ja hoor, Georg, ik hoor het al. We worden weer aan de kant geschoven,’ zuchtte Tom.
‘Zo zou je het kunnen bekijken.’
‘Hoe nog meer, dan?’
‘Nou, als zij ons verstoten, zitten wij de heel nacht met elkaar opgescheept.’
‘En dat vind jij positief?’
‘Dat ligt eraan hoe we de nacht doorbrengen,’ grinnikte Georg.
‘Oh help, Gustav, het lijkt erop dat we moeten babysitten vannacht,’ zei Bill.
‘Hoezo babysitten?’ vroeg Tom.
‘Nou, op twee mongolen passen is vreselijk, dus met hun nageslacht erbij…’
‘Dan kun je beter rechtstreeks naar de hel gaan,’ maakte Gustav de gedachte af.
‘Nageslacht? Geen van ons beiden heeft een baarmoeder, hoor,’ stelde Georg zijn vrienden gerust.
‘Jullie niet, maar wie weet wie jullie allemaal opzoeken vannacht.’
‘Ik had niemand in gedachten,’ bekende Tom.
‘Dat had ik ook niet verwacht. Met jouw intelligentieniveau is zelfs dat te ingewikkeld.’
Tom keek zijn broer beduusd aan, niet wetend wat te zeggen.
‘Dus we blijven bij elkaar,’ vatte Gustav samen. ‘Wat willen jullie doen?’
‘Iets wat niet al te veel energie kost,’ opperde Bill.
‘Man, dan blijft er niets over,’ protesteerde Tom.
‘We kunnen een film kijken,’ grapte Gustav.
‘Dat kan thuis ook,’ gooide Tom ertegenin.
‘Jouw rare bezigheden kun je ook prima thuis uitvoeren,’ vond Bill.
‘Dat is niet eerlijk!’
‘Ik zie niet in waarom niet.’
‘Tom zelf ook niet,’ hielp Georg Bill herinneren.
‘Jullie zijn echt hopeloos,’ zuchtte Gustav.
‘Hoezo?’ vroeg Tom verontwaardigd.
‘Ik vraag wat jullie willen doen en jullie beginnen erover dat Tom niet zo intelligent is en dat hij rare hobby’s heeft. Alsof ik dat nog niet wist.’
‘Goed, dan gaan we toch gewoon een film kijken?’
‘Welke hebben we bij ons?’ glunderde Tom, die zichzelf plots hervond.
‘Niet jouw genre,’ bekende Gustav.
‘Volgens mij hebben we alleen Harry Potter bij ons,’ bedacht Bill zich.
‘Maar die hebben we de afgelopen twee maanden helemaal stukgedraaid,’ zuchtte Georg verveeld.
‘Nee hoor, van de week deden ze het nog,’ grapte Tom.
‘We hebben Orphan ook bij ons,’ besloot Gustav niet op Tom te reageren.
‘Maar die is eng,’ protesteerde Bill.
‘Dan wil ik die,’ grinnikte Tom.
‘Ik bescherm je wel, Bill,’ beloofde Gustav.
Daar nam de zanger genoegen mee en dus begonnen de jongens - zelfs Tom - voor de tweede keer die dag aan het verbouwen van de woonkamer, zodat de bank op een plek kwam te staan van waar de televisie zichtbaar was. Met veel duwen, trekken en schelden werd het doel behaald. Terwijl Gustav drie zakken chips en een fles cola tevoorschijn haalde, duwde Georg de DVD in de speler. Daarna nam iedereen plaats op de bank. Deze was eigenlijk bedoeld voor drie personen, waardoor de jongens enigszins krap zaten, maar niemand had daar bezwaar tegen. Het had echter wel het effect dat, elke keer dat iemand schrok en een onverwachte beweging of geluid maakte, de rest in de schrikreactie werd meegetrokken.
Dit hield de film van begin tot eind spannend, al was de aandacht tijdens de aftiteling al snel ergens anders op gevestigd.
‘Zeg Gustav,’ begon Georg namelijk, ‘wat doe je normaal als je hier bent?’
‘Mijn familie en ik zijn nogal sportief. Meestal huren we een stel fietsen en maken we tochtjes. De natuur is werkelijk prachtig hier. Er is één plekje waar we altijd gaan picknicken, en verder rijden we een beetje rond. Je hebt nooit alles gezien, het verandert elke keer weer, het is gewoon prachtig.’
‘Saai,’ vond Tom.
‘Nee, het is werkelijk prachtig.’
‘Eigenlijk klinkt het wel interessant,’ zei Bill.
‘Ja?’
‘Ja, ik wil al dat natuurlijk schoon wel eens zien,’ grapte hij. Gustav gaf hem een stomp tegen zijn bovenarm, en probeerde niet te laten merken dat zijn wangen een lichte kleur kregen. ‘Je bent al net zo erg als je broer,’ zei hij, om het te verbergen.
‘Nee, maar ik zie het serieus wel zitten.’
‘Maar ik ga mooi niet fietsen,’ protesteerde Tom.
‘Ik was ook niet van plan om jou te laten fietsen.’ Gustav stak zijn tong uit.
‘Hoe ver is het eigenlijk?’ vroeg Bill voorzichtig, omdat hij zich plots herinnerde dat hij ook niet zo van lichamelijke inspanning hield.
‘Het is heel dichtbij, hoor,’ stelde Gustav hem gerust.
‘Kunnen we niet gewoon met de auto gaan?’ deed Tom nog een poging.
‘Nee. Ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar we zitten aan de rand van een park waar geen auto’s toegelaten worden. Toevallig is dat wel precies waar we heen moeten.’
‘Dan vrees ik dat het niet doorgaat.’
‘Jawel, want de fietsen hebben bagagedragers.’
‘Dus?’
‘Dus doen we alsof jij en je broer bagage zijn.’
‘En ik dan?’ riep Georg uit.
‘Wil jij ook bagage zijn?’ vroeg Gustav. Georg knikte enthousiast.
‘Dat is dan heel jammer, want jij zal gewoon moeten fietsen.’
‘Maar -’
‘Mooi, dan doen we dat,’ glunderde Gustav, met zo’n gemeende glimlach dat niemand hem tegen durfde te spreken en Bill mee glunderde.
‘Bill, wat voer jij in je schild?’ vroeg Tom achterdochtig.
‘Niets,’ luidde het antwoord, niet erg overtuigend.
‘Waarom straal je dan zo?’
‘Omdat Gustav dat ook doet.’
‘En als Gustav van een brug springt, spring jij erachteraan?’ haalde Tom het welbekende spreekwoord erbij.
‘Ja,’ antwoordde Bill. ‘Ja, want dan ga ik hem redden.’
‘Je kunt zelf amper zwemmen.’
‘Nou en.’
Onwillekeurig schoot Tom in de lach, omdat zijn broertje zo standvastig was. Ergens had hij iets weg van een kleuter, die een tekening had gemaakt en steevast bleef volhouden dat het rondje in het midden een huis was. Dat had Bill ooit gedaan, en de herinnering kwam bij Tom weer glashelder naar boven. Twee stralende, bruine oogjes, en een vingertje dat enthousiast op een hoopje lijnen in het midden van het papier wees. Een opgewekte stem die trots vertelde dat de ravage een huis was, galmde door Toms hoofd. Hij herinnerde zich nog hoe hij zijn broer bijgevallen was, door een bepaald streepje aan te wijzen en te vertellen dat het de schoorsteen was, waarop Bill antwoordde dat het de dakgoot was.
Zachtjes grinnikte Tom, zichzelf uitlachend.
‘Wat is er?’ vroeg Bill nieuwsgierig.
‘Wij hadden zo’n humor vroeger,’ antwoordde Tom.
Zijn vrienden begrepen hem niet, maar dat hoefde ook niet.

Reacties: