Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Best of Me » [2] // Deel 1
Best of Me
[2] // Deel 1
2.
Met mijn ogen stijf dicht geknepen probeerde ik te verwerken wat me de afgelopen uren was overkomen. Ik was net uit mijn kamer geleid de trein in, en we reden nu hoogstwaarschijnlijk naar het Capitool, maar dat ging eigenlijk grotendeels langs mij heen. Ik stond nu in het midden van de kamer, met twee handen langs mijn hoofd, mijn wijs- en middelvingers tegen mijn slapen gedrukt.
Ik had mijn eigen kamer gekregen in de trein. Een eigen kamer. Ik kon me niet voorstellen dat ik zoiets zou krijgen, ook al is dit waarschijnlijk maar voor een nacht. In ons hele huis hadden we maar een kamer, waarin we sliepen, wasten, aten, kookte… ons huis die ik nu nooit meer zou zien, overigens.
Ik zette alles voorzichtig op een rijtje. Ik ben getrokken voor de Hongerspelen. Ik moet eraan meedoen. Ik zal sterven voor het hele land. Nee, ik wordt vermoord terwijl iedereen toekijkt. Vanaf nu zal ik mijn ouders nooit meer zien, evenals mijn oudere zus Talitha, en ook Tycho.
Een bekende zal ik echter meenemen naar mijn executie. Een bekende zal ik meesjouwen, regelrecht me mij mee de dood in. Of laten we hopen dat hij het wel overleefd, als hij niet door anderen in de Arena vermoord wordt…
Want dacht ik dat het niet erger kon worden, blijkt mijn ex-vriendje de jongens te moeten vertegenwoordigen van District 11. Juist, Kjeld Burns was ook getrokken.
Heb medelijden God, en wis me meteen uit. Bespaar me de pijn alvast. Van alle jongens die in ons district rondliepen, had ik het minst gewild dat Tycho of Kjeld verplicht zouden worden om aan zo’n vreselijk spel mee te moeten doen.
Het ergste van allemaal was niet dat ik zou sterven, maar een van de mensen waar ik het meest om geef. Ja, hij is mijn ex en dat wil ik zo houden. In het verleden hebben we teveel meegemaakt om nog een serieuze relatie aan te gaan zoals we vroeger hadden. Maar ergens geef ik nog steeds om hem, echt waar. Ik wens sowieso niemand een dood toe die live te volgen is op tv, maar al helemaal niet Kjeld.
Als ik voor iemand ging vechten om te winnen, dan was het hem. Dan wist ik waarvoor ik terugkeerde. Maar waarvoor keer ik terug, als hij met mij meegaat? Sterker nog, als hij een van mijn tegenstanders wordt, die ik moet uitmoorden, of waardoor ik uitgemoord wordt?
Ik opende mijn ogen, bekeek de ruimte. Mijn ogen vestigde op een bed in het midden van de kamer, tegen de muur. Ik bivakkeerde me op mijn tweepersoonsbed. Wat een vreselijk groot bed. Ik werd er bijna bang van, ik zag me nog goed verdwalen in de dekens.
Ik heb altijd een bed gedeeld met Talitha. Dat heb ik nooit erg gevonden: ik had ’s nachts altijd koude voeten en kon ze mooi tegen haar benen warmen, iets wat zij tot in de grond van haar hart verachtte, want ze haatte kou. Dat heeft ze me vaak laten weten op een pijnlijke manier, maar daar beet ik me altijd doorheen. Ik hield toch wel van haar.
Maar bij wie moest ik vannacht mijn voeten warmen?
Ik werd er misselijk van nu ik er zoveel over nadacht. Misschien moest ik maar eens wat positiever denken.
Ja, ‘tuurlijk Dilan, zei ik tegen mezelf in mijn hoofd. Positief denken. Aan wat?
Niemand was komen opdagen in het afscheid uur. Waarom eigenlijk? Ik schudde mijn hoofd. Gewoon negeren.
Ik liet me achterover vallen op het bed, zuchtte en sloot mijn ogen weer.
Er werd op de deur geklopt.
Mijn ogen schoten open als een prooi die niet goed opgelet had op zijn jagende vijanden. Ik had naar gedroomd, maar ik kon me niet herinneren wat. Ik was in ieder geval geschrokken, dankzij deze nachtmerrie en het harde geklop die mij had gewekt.
Ik wreef met mijn vinger weer langs mijn slapen terwijl er opnieuw geklopt werd, en zuchtte.
“Binnen,”¯ riep ik terwijl ik overeind ging zitten.
De deur ging open. Kjeld.
Snel haalde ik een hand door mijn haar. “Ehm, haai.”¯
Daar stond hij. De zeventienjarige Kjeld Burns. Zwart haar die ietwat warrig zat, donkerbruine ogen die me strak en serieus aankeken. Ogen die ik precies kon lezen na jaren ervaring. Hij was uiterst bezorgd, maar wist zoals altijd zijn emoties niet te uiten.
Zijn vingers zaten stevig om de deurklink geklemd en ik vroeg me af of hij het nier stiekem eruit ging trekken als we pech hadden.
Ik haalde diep adem en wist niet wat te doen. Ik besloot het safe te spelen.
Ik kroop naar de rand van het bed. “Kom eens,”¯ zei ik, terwijl ik mijn hand naast me op het bed legde, aangevend dat hij naast me kon zitten.
Kjeld ging rustig naast me zitten. Té rustig.
Hij had nog geen woord gezegd.
Zwijgzaam zaten we naast elkaar. Toen zuchtte Kjeld beverig en pakte mijn hand vast, maar keek me niet aan. “Laten we maar voorzichtig zijn, oké?”¯
Grapje zeker? We gaan eraan.
Maar ik knikte.
Al wist ik dat Kjeld precies hetzelfde dacht als ik. Ik zag het aan zijn ogen. Zijn ogen die niemand anders leek te kunnen lezen behalve ik. Hij staarde dan wel voor zich uit, maar zelfs als hij me niet aankeek kon ik het zien.
Ik heb weleens gehoord dat in tijden van nood mensen dichter naar elkaar toegroeien. Als je nog maar op één iemand kon rekenen, zou je van diegene gaan houden alsof je het zelf bent. Ik weet het niet helemaal, maar ik geloof wel dat het waar is. Als dat zo is, misschien dat er weer iets zou opbloeien tussen Kjeld en mij, en kunnen we al onze vreselijke gebeurtenissen achter ons laten. Dan konden we weer samen zijn.
Ik slikte terwijl ik me op deze gedachte betrapte. Wie houd ik in hemelsnaam voor de gek? We kunnen niet samen zijn, want één van ons haalt het niet uit de Arena. Of we halen het allebei niet.
God, waarom wist u me nu niet meteen uit? Ik vraag het u nu voor een tweede keer.
Heb medelijden, alstublieft.
Reacties:
Het is echt mega zielig dat niemand is gekomen om afscheid van haar te nemen.
Haar ouders en zus niet? Dat vind ik echt ongelooflijk, maar toch ook wel begrijpbaar. Als ze meteen afscheid hebben genomen klinkt het zo definitief en nu hebben ze waarschijnlijk nog hoop dat ze het heelhuids haalt.
Maar ik vind het echt goed geschreven.
Me Loves.
Je schrijft echt supergoed! Snel verder <3