Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Best of Me » [3] // Deel 1
Best of Me
[3] // Deel 1
3.
Ik liep op de gang, en trok net een gordijn kapot. Niet expres, ik zweer het. Ik greep het enkel vast omdat ik schrok van de plotselinge bewegingen die de trein maakte.
Iemand die ik tegen kwam op de gang wees me erop dat het niets was, en dat de trein dat wel vaker deed. Het zal wel. Ik moest het maar van hem aannemen, ik heb namelijk nog nooit met een trein gereisd.
Ik stond nu wel mooi met een gordijn in mijn hand, die bij het raampje gehoord waar ik het net vanaf getrokken had. Degene die me vertelde dat de trein wel vaker schokte, was te snel weg om het van me aan te nemen, en ik moest nu toch echt naar het avondeten, want ze verwachtte me daar.
Zodoende sleepte ik een gordijn achter me aan. Een kleintje maar, maar net groot genoeg om het over de grond te slepen. Ik was ook te lui om het eigenlijk écht op te tillen, moet ik toegeven.
Ik kwam Kjeld tegen op de gang.
“Waar moeten we eigenlijk zijn?”¯ vroeg hij me toen hij me zag aan komen lopen. Ik haalde me schouders op. Kjeld trok een wenkbrauw op toen hij het gordijn zag, maar kende me lang genoeg om er niet naar te vragen.
Het was toen dat we voor het eerst stuitte op Lisa Millburn.
Die naam heb ik eerder genoemd. Lisa, een vrouw van net veertig, is een winnaar van de Hongerspelen. Ze stond ook op het podium met De Boete, naast Jack Anicsi en Ramsey Morne.
Je vraagt je natuurlijk af wat zij doet bij ons op de trein. Tja, dat ben ik je vergeten te vertellen: Lisa en Ramsey worden onze mentors. Ze moesten ons voor bereiden op de Hongerspelen.
Ik zou er bijna om moeten lachen. Voorbereiden op de Hongerspelen- alsof zoiets al mogelijk was. Het idee alleen al.
Lisa stond verstijfd in een houding waarbij ze haar hand had op de deurklink, voor ons in de gang. Een ietwat kleine vrouw met een kort bruin kapsel, beetje tomboyish-achtig, zoals ze dat ook wel in het Engels kunnen zeggen. In haar bruine haren waren stroken grijs te zien. Geruchten gingen dat deze er niet in zaten vanwege ouderdom (ze was vrij jong om al grijs te worden), maar meer van de zorgen.
Ze liet de deurklink los en glimlachte liefjes. “Ah, wat leuk. De attributen zijn er ook al.”¯
Attributen: een andere omschrijving voor ‘degene die uitgekozen zijn voor de Hongerspelen’, aka ‘de verdoemden’.
Maar dat was niet de reden waarom de rillingen over mijn rug liepen. Het was Lisa zelf. Haar glimlach klopte niet. Haar ogen lachte niet mee. Haar stem was nog het ergste. Er zat totaal geen overtuiging in. Alsof het haar geen reet kon schelen dat we er al waren, laat staan dat we de nieuwe attributen waren. Alsof het toch niets voor haar betekende dat we over een paar weken dood waren, was het niet korter. Eigenlijk had het me op dat me op dat moment ook niet verbaasd als dat zo was.
“Waar is het eten?”¯ vroeg Kjeld kortaf. Nooit meer woorden gebruiken als dat niet nodig is. Dat was zijn motto.
Lisa negeerde zijn abruptheid. Ze keek me aan.
Wacht. Ze keek me aan?
Ik keek haar vragend terug. “Wat is er?”¯
Lisa staarde bedenkelijk naar me. “Dilan Johnson, heette je toch?”¯
Ik knipperde met mijn ogen. “Euh… ja.”¯
“Je hebt een oudere zus?”¯ vroeg Lisa nieuwsgierig. “Talitha Johnson?”¯
Ik knikte.
Lisa glimlachte vriendelijk (al voelde het niet zo). “Aardig meisje. Bevriend met mijn dochter Jara.”¯
Er ging een lichtje bij me branden. Jara? Maar Jara heette toch Jara Foxes? Tegenover Lisa echter deed ik net alsof dat ik het allang wist dat Jara familie was van haar en ik knikte opnieuw.
Hmm, Jara. Die heeft nooit echt een sterke band met haar moeder gehad, weet ik. Ik moet eerlijk toegeven dat ze ook in geen enkele opzicht op haar moeder lijkt. Alleen het bruine haar zou bij moeder en dochter kloppen, maar gezicht, ogen, bouw… nee, Jara leek niet op Lisa.
Het maakte niet uit.
“En eten?”¯ vroeg Kjeld er dwars doorheen.
Lisa wierp hem een verontwaardigde blik toe. “Hier,”¯ bromde ze.
Ze duwde de klink naar beneden die ze een paar seconden terug nog vast had gehouden, en duwde de deur open.
Lisa begeleide ons een redelijk grote ruimte in. Een ruimte die wel twee keer zo groot was als onze huiskamer. Ik knipperde met mijn ogen terwijl ik de kamer in me opnam. In het midden ervan stond een grote tafel, waar al vier van de tien stoelen bezet waren, en op de tafel stond al eten.
Meer eten dat ik ooit heb gezien.
“O, kijk eens wie we daar hebben!”¯ Een man stond op van de tafel. Ik herkende hem meteen aan het grote litteken die over zijn gezicht via zijn nek omlaag liep. Een man in de vijftig, groot en gespierd, met grijswit haar, een bleke huid en grijze ogen. Ramsey Morne, de andere winnaar en mentor die ons ging begeleiden.
Op tv en op het podium had hij al imposant geleken, maar nu hij in levende lijve voor me stond, pieste ik bijna in mijn broek van schrik. Echter, toen er een glimlach op het gezicht van Ramsey verscheen zo breed als een volgroeide rijpe banaan, die zo veel meer echter was dan die van Lisa, vond ik hem veel aardiger. Hij had me altijd enger dan haar geleken, maar nu ik ze beide gesproken had leek het me eerder andersom.
Over de tafel heen schudde hij eerst de hand van Kjeld, toen die van mij. “Ramsey Morne, aangenaam.”¯
“O, ik heb me nog niet voorgesteld,”¯ zei Lisa. “Millburn is de naam. Lisa Millburn.”¯
“Maar ergens denk ik dat het niet nodig is ons voor te stellen,”¯ zei Ramsey serieus.
Kjeld schudde zijn hoofd. “Net als dat wij ons niet hoeven voor te stellen.”¯ Hij keek me schuin aan, en liep toen naar de tafel om te gaan zitten. Vlug hupte ik achter hem aan en nam plaats naast hem.
Lisa ging aan de overkant naast Ramsey zitten, met aan haar andere zijde een excentriek uitziende man. Een jongeman uit het Capitool, wel te verstaan. Blegh.
Hij moest net halverwege twintig zijn, maar hij keek zodanig voor zich uit dat zijn blik wilde zeggen dat hij driehonderdvijftig was. Hij had tomaatrood haar, die in verschillende plukken over zijn ogen viel. Andere plukken stonden alle kanten op, recht overeind. Dikke plukken hadden een goudkleurig puntje aan het eind. Alsof zijn kop in de fik stond, eigenlijk. Hij moest rode contactlenzen hebben ingehad, want zijn irissen waren dezelfde kleur rood als zijn ogen, en zijn pupillen vervielen, wat best eng eruit zag. Hij droeg een zwart vest met hieronder een vuurrood T-shirt. Ik moest denken aan bloed.
Naast hem zaten nog twee mensen, twee jonge vrouwen van net twintig die elkaars spiegelbeelden leken. Wat de een rechts had, had de ander links. Beide hadden lang zilverblond haar. De meest rechtse had een hoge staart rechts op haar hoofd zitten, vastgestrikt met zwart lint, terwijl de linkse dit links had, met wit lint. Beide droegen een jurk, maar de rechtse droeg zwart, de linker wit. Rechts had gouden ogen, links zilver. Gelukkig hadden zij wel pupillen.
“Dit is Kanoa Miller,”¯ vertelde Ramsey aan ons, terwijl hij de roodharige man aanwees. Deze glimlachte vriendelijk, en ik zou bijna geloven dat hij aardig was. Maar hij is een Capitoolmens, die kunnen niet aardig zijn. Kanoa stond op en schudde de hand van Kjeld, nam vervolgens mijn hand aan en hing de gentlemen uit door deze een keer teder te kussen. Dat was toch iets teveel van ’t goede. Al het geloof dat hij aardig was verdween en nu vond ik hem een gluiperd.
“Kanoa Miller is een van onze Stylistes,”¯ ging Ramsey verder.
Kanoa knikte. “Nota bene de hoofdstyliste van mejuffrouw Johnson, wel te verstaan.”¯ Er kwam een bekakt Capitoolaccent doorheen. Een harde r, en nog veel meer rare klanken die ik niet kon bijbrengen. “Dit zijn mijn assistentes, Rin en Ran Campbell,”¯ stelde hij de twee meisjes naast hem voor.
Rin, de in het wit geklede, knikte vriendelijk, maar Ran in het zwart nam niet eens de moeite om op te kijken. Typisch. Wit en zwart, waarvan wit lief doet, en zwart stout. Alles werd om de minuut raarder op weg naar mijn dood.
Reacties:
Die laatste zin maakt het ook echt helemaal af. Haha. Geweldig.
En ik vind die twee meisjes mega cool! :3
And me still likes <3
Al is het anderhalf jaar geleden dat je dit schreef, ga je het ooit nog afmaken?