Hoofdcategorieën
Home » Overige » 2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af] » Just a Dream
2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af]
Just a Dream
Mika's P.O.V.
Ik kon het niet meer aan. Ik móest weten wat er aan de hand was. Dus na even gewacht te hebben ben ik Georgia achterna gelopen. Ik had geen behoeft om het gesprek met John af te luisteren, want zo was ik niet. Bovendien kon ik me nooit inhouden als hij iets zou zeggen waar ik het totaal niet mee eens was. Ik zou dan om de hoek vandaan springen en boos naar John wijzen en naar hem schreeuwen. John zou rustig blijven en dat moment tegen me gebruiken. Dat leek me geen goed idee. In plaats daarvan ging ik op een bankje zitten, tegen de zijkant van het café aan. Niemand kon me vanaf hier zien, want het was donker, en als John en Georgia hierlangs zouden lopen zou ik het gesprek alsnog af kunnen luisteren. Maar ik waagde het erop.
Na een tijdje hoorde ik John. Georgia was niet bij hem. Hij liep het café in. Dit is het moment dat ze de keuze moet maken, dacht ik. De keuze die haar leven voor goed zou gaan veranderen. Ik had alle tijd. Nu is het aan haar.
Daar kwam ze aangelopen. Tom liep naast haar. Ik verstond niet wat ze zeiden, maar het leek erop of Tom haar aanmoedigde. Toen liep ze naar Georgia. Toen kon ik me niet langer meer inhouden. Ik sprong van het bankje af en liep naar Tom toe. Hij bleef bij de deur staan. Ik legde mijn arm om zijn schouder. 'Het is nu aan haar,' zei Tom zonder zijn hoofd om te draaien.
Het was echt mijn bedoeling niet geweest om haar af te luisteren. Of iets wat daarbij in de buurt kwam. Ik wilde haar alle privacy van de hele wereld gunnen. Maar toen hoorde ik John's stem opeens zó hard dat ik ieder woord kon volgen.
'Denk eens aan mij! Denk eens hoe moeilijk die keuze voor mij is geweest! Ik moest voor mezelf kiezen, of voor een heleboel levens die ik zou kunnen redden. Ja, ik koos een keertje niet voor mezelf. En nu verwijt je me toch dat ik aan mezelf dacht!'
Snapte Georgia dan echt niet dat deze woorden weer eens bewezen dat hij alleen maar aan zichzelf dacht? En dat hij verwachtte dat Georgia ook alleen maar aan hem moest denken, dat ze haar eigen mening niet mocht houden? Wat zag ze toch in hem?
Heel lang hoorde ik niets. Ik hoorde het antwoord niet, ik hoorde John niet meer. Ik was bezorgd. Zou John iets...?
Tom wilde naar het raam toe lopen om te kijken, maar ik hield hem tegen.
'Tom, dit is iets tussen Georgia en John. Daar moet je je niet mee bemoeien.'
Hij ging weer tegen me aan staan en legde zijn hoofd op mijn schouder.
Georgia's P.O.V.
De stilte was ondraaglijk, maar ik zei niets. Dit keer was het aan hem om na te denken. Oorlog en liefde...Hoe was het mogelijk dat twee dingen die recht tegenover mekaar staan toch zoveel met mekaar te maken konden hebben? Hoe was het mogelijk dat iemand moeite moest doen om te kiezen tussen goed en kwaad...Liefde en oorlog? En hoe was het mogelijk dat iemand die keuze ook nog moeilijk kon vinden? Natuurlijk, ik snapte het wel. Hij dacht goed te doen door te helpen. En begrijp me niet verkeerd, het was ook goed. Maar als er geen oorlog was geweest, dan hoefden er ook geen mensen geholpen te worden. En dan had hij deze keuze ook niet hoeven te maken.
Opeens kwam er beweging in John. Hij draaide zijn hoofd om. Er stond een verdrietige uitdrukking op zijn gezicht. Dat schokte me. Ik kende John alleen als de harde bikkel, die nergens iets om gaf. Hij liep naar me toe, maar bleef toch op een gepaste afstand staan. Ik had zo'n gevoel waar dit naar toe ging.
'Georgia...Mijn leven lang dacht ik dat je me zou vergeven voor deze keuze. Dat je nog steeds van me zou houden, ook al koos ik hiervoor. Ik bleef geloven, vooral in de tijden dat ik het het zwaarste had, dat ik dit voor jullie deed. Dat als ik thuis kwam er altijd iemand blij voor me zou zijn, trots, en dat ik mijn kleine Tom in mijn armen zou nemen. Dat hij met carnaval met een geweertje zou zwaaien en dan zou zeggen: "Kijk papa, ik lijk op jou! Ik word later net zo groot en sterk!". Ik zou een idool zijn voor Tom, en een goede man voor jou. Dit was naïef, en dat weet ik. Niet alleen omdat ik nooit een voorbeeld zou kunnen zijn voor iemand, want wie laat zijn familie nou opeens in de steek, maar ook omdat ik door jou in heb gezien dat ik dit niet voor jullie heb gedaan. Al deze jaren hier...Ik dacht dat ik het wist. Ik dacht dat ik wist wat ik aan het doen was. En voor wie. Maar nu heb ik het ingezien. En dat is de reden, lieve Georgia, dat ik hier blijf. Ik hou van je Georgia, meer dan je je waarschijnlijk voorstelt, maar ik kan deze mensen niet alleen laten. Dit is mijn lot. Mijn bestemming. Ik hoop dat je dat begrijpt.'
Hij liep naar me toe, boog zich voorover en een moment dacht ik dat hij me wilde zoenen, maar hij gaf me een kus op mijn wang. Toen liep hij weg, de deur uit. Verslagen liet ik mezelf op een stoel vallen. Toen zag ik Tom en Mika naar binnen lopen.
'En mam, hoe ging het?' Vroeg Tom toen hij bij me was.
'Het is voorbij,' antwoordde ik.
'En John dan?'
'John heeft besloten om hier te blijven. En dat is ook het beste,' zei ik, en ik wist zeker dat ik de waarheid sprak.
My lover, my life. My shorty, my wife.
She left me, I'm tied.
Cuz I knew that it just ain't right.
I was thinkin about her, thinkin about me.
Thinkin about us, what we gonna be?
Open my eyes, yeah; it was only just a dream.
So I travel back, down that road.
Will she come back? No one knows.
I realize, yeah, it was only just a dream.
When I be ridin' man I swear I see her face at every turn.
Tryin to get my usher over, I can let it burn.
And I just hope she notice she's the only one I yearn for.
Oh I miss her, when will I learn?
Reacties:
eindelijk ben je verder gegaan!
super mooi geschreven! <3
nou moet je niet weer lang wachten want dan overleef ik het niet
eindelijk yes!!!