Hoofdcategorieën
Home » Overige » 2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af] » What Hurts the Most
2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af]
What Hurts the Most
Georgia's P.O.V.
‘Ik geloof niet dat het verstandig is om meteen te vertrekken. Misschien moeten we eerst maar even een paar daagjes hier blijven.’
Mika had zijn arm om me heen geslagen en keek me bezorgd aan.
‘Nee. Ik wil weg. Het is voorbij. Waarom zou ik hier dan nog willen blijven?’ Zei ik.
‘Weet je het zeker? Ik bedoel…Het lijkt me nogal wat als je zo’n keuze hebt moeten maken om dan meteen weg te gaan…’
Ik zweeg.
‘Nou, goed dan. Dan ga ik de spullen vast pakken. Kom je mee Tom?’
‘Nee, ik blijf nog even hier,’ zei hij. Mika liep weg.
‘Mam, ik vind dat je de goede keuze hebt gemaakt,’ zei Tom, ‘maar ik vraag me één ding af. Waarom heb je uiteindelijk voor hem gekozen?’
Ik slikte en zweeg even voordat ik met het antwoord kwam.
‘Tom, 2 jaar terug heeft je vader me verlaten, zonder dat hij me dat van te voren heeft laten weten. Misschien kun je je dat nog herinneren. Hij vertrok in de avond, terwijl ik aan het slapen was. Hij had me niet eens een briefje achtergelaten. Toen ik wakker werd heb ik dagen lang niet kunnen slapen, ik was helemaal overstuur, en ik kon aan niets anders denken.’
Ik rilde weer aan de gedachte van die herinnering.
‘Ik was niet alleen verdrietig, maar ook boos. Ik kon niet geloven dat hij gewoon weg was gelopen en me in deze toestand achter had gelaten. Het was nog erger dan wanneer hij was overleden. Als hij gewoon dood was geweest had ik met dat feit kunnen leven. Dan zou hij nooit meer terugkomen, die kans die bestond niet eens, en het was dan waarschijnlijk niet met opzet gebeurd. Nu bestonden die kansen wel. Een paar jaar terug kreeg ik de kans om John weer te zien. Ik kon naar hem op zoek gaan. Dat heb ik toen gedaan, in de hoop dat hij een goede reden had gehad. Ik geloofde nog steeds dat hij vanzelf terug zou komen, na al die jaren nog. En ja, we hebben hem toen gevonden, dat weet je. Ik was blij en opgelucht, en John zo te zien ook. Hij nam zomaar aan dat het allemaal weer hetzelfde zou worden, maar Mika wees me erop dat dit nooit zou gebeuren. John zou uiteindelijk toch weer voor de oorlog kiezen en mij in de steek laten. In eerste instantie geloofde ik hem niet, maar later bleek dat dit toch zo was. Ik had het zelf ook in moeten zien. Hij heeft niet eens met jou gepraat, terwijl jij toch zijn zoon bent die in 2 jaar heel veel is veranderd.’
Tom had nog steeds niet gezegd en luisterde aandachtig.
‘De keuze was eigenlijk makkelijker dan ik verwacht had, maar ik vond het stom dat ik die reis dan voor niets had gemaakt. Maar er was toch één ding dat het allerergste pijn deed en wat ik hem nooit heb kunnen vergeven. Ook niet toen ik hem weer zag.’
‘En wat was dat dan?’ Vroeg Tom, ook al wist ik dat hij dat waarschijnlijk toch wel kon raden.
‘Ik deed zo mijn best om van hem te houden, om een gezin te hebben, gelukkig te leven…En hij verlaat me. Als ik het over had kunnen doen had ik zoveel tegen hem willen zeggen voordat hij was vertrokken…Dan had ik deze twee jaar gewoon verder kunnen gaan met mijn leven. Maar het feit dat hij me zo achterliet…Dat was hetgene dat me het meeste pijn deed.’
It’s hard to deal with the pain of losing you everywhere I go
But I’m doin’ it
It’s hard to force that smile when I see our old friends and I’m alone
Still harder
Getting up, getting dressed, livin’ with this regret
But I know if I could do it over
I would trade give away all the words that I saved in my heart
That I left unspoken
What hurts the most
Is being so close
And having so much to say
And watching you walk away
And never knowing
What could have been
And not seeing that loving you
Is what I was trying to do
Reacties:
dit is echt zo een moor hoofd stuk
soms zou ik willen dat die keuze door mijn moeder nooit gemaakt was
maar dat leg ik nog wel uit hoe dat zit
mooi, heel mooi,
ga je snel verder
ik ben helemaal sprakeloos.....
weer heel mooi
ik ben trouwens saarforyou, maar ik zit even hier op XD