FanFic.nl

The suicide mission [afgelopen]

6.

Mijn vader was natuurlijk pissig toen hij hoorde dat ik weg was gelopen van school. Ik moest natuurlijk ooit eens terug naar huis gaan. Met vreselijke pijn kroop ik onder mijn bureau en bekeek de stukjes tekst die ik vandaag had neergekrabbeld. Ik moest extra opletten dat mijn zwarte tranen niet op mijn tekst druppelde. Wat zou Bill nu aan het doen zijn? Zou zijn moeder ook kwaad zijn? Ik heb zijn gsm nummer niet eens. Anders kon ik met hem sms’en en vragen hoe dat het met hem gaat. Morgen ga ik zijn nummer vragen.
Die volgende morgen glipte ik zonder ontbijt de deur uit. Ik hoorde de tv luid staan en luid gevloek van mijn vader. Hij had zijn bier weer eens omgestoten en ik wilde niet dat hij mij weer de schuld gaf. Daarom rende ik zo snel ik kon de straat uit. Mijn rugzak ging op en neer tegen mijn rug. Pas toen ik struikelde over de stoeprand en zo op mijn gezicht ging stopte ik met rennen. Ik trok me recht aan de paal van een verkeersbord en bekeek de schade. Mijn broek was kapot, geweldig. En Mijn knie ligt open. Nog leuker. Snel slofte ik verder en keek nog even om me heen als niemand me gezien had. Bill zat al op het schoolplein. Zijn gezicht verraadde dat hij er niet echt bij was met zijn gedachtes. Hij keek op toen ik voor hem stond. “Wat heb jij gedaan?”� vroeg hij zacht. Ik gooide mijn rugzak neer en ging erop zitten.
“Ik ben gevallen,”� mompelde ik terwijl ik met een papieren zakdoekje het bloed van mijn knie schoonveegde. “Arme jij,”� zei Bill zacht. “Geef hier.”� Hij nam het papieren zakdoekje uit mijn handen en spuugde erop.
“Ieuw,”� bracht ik uit.
“Trukje van mijn moeder toen…”� Verder kwam Bill niet. Ik keek hem vragend aan.
“Toen Tom hard was gevallen door mijn schuld,”� maakte Bill zacht zijn zin af. Hij wende zijn blik af. Ik nam zijn hand vast en gaf er een kneepje in als teken dat ik er voor hem was. Hij keek me weer aan en glimlachte.
“Waar was ik,”� zei hij. Ik glimlachte kort. Bill ging met het doekje over mijn knie.
“Hoe komt het eigenlijk dat je viel?”� vroeg hij.
“Ik liep en struikelde over de stoeprand,”� gaf ik eerlijk toe. Bill grinnikte kort.
“Onhandig kind.”� Ik keek onschuldig.

“Wat zei je vader?”� vroeg Bill toen we naar de klas liepen.
“Hij was niet zo blij,”� zei ik. Bill nam me vast en omhelsde me, waardoor ik doodging van de pijn. Ik kreunde even van de pijn waardoor Bill me meteen losliet.
“Sorry!”� zei hij meteen.
“Het is niet erg.”� Bill beet even op zijn lip en keek me aan met doordringerige ogen.
“Je kan het hier toch niet bij laten,”� zei hij zacht. “Je moet hem aangeven.”� Ik duwde Bill weg. “Ben je gek!”� mijn stem schoot de hoogte in.
“Sst, kalm,”� suste Bill. “Dan doe je het niet,”� zei hij. Dat stelde mij meer gerust. We liepen nu verder naar de klas. Helaas hadden we wiskunde en kwamen we te laat. De vrouw bekeek ons alsof we vuilnis waren en zei dat we moesten gaan zitten. De vrouw deelde testen van gisteren uit. Ik had een onvoldoende. Ik keek Bill wanhopig aan.
“Hij vermoord me,”� zei ik zacht zodat niemand anders ons kon horen.
“Het komt wel goed, geloof me,”� zei Bill zacht terug.
“Bill en Abbey, zwijgen!”� riep de schelle stem van de vrouw. Ze kwam op ons aflopen, maar de bel redde ons. We maakte ons snel uit de voeten.
“Wat hebben we nu?”� vroeg ik. Bill toverde ons lessenrooster uit zijn broekzak.
“LO.”� Zei hij. We keken elkaar aan en wisten wat dat betekende.
“No way!”� zeiden we in koor. We gingen onze LO kleren uit onze lockers halen en slofte richting sporthal.
“Ze mogen mijn blauwe plekken en alles niet zien,”� zei ik in paniek. Bill deed er nogal kalm over. Of dat leek maar zo.
“Ik wil geen LO doen,”� zuchtte Bill nog voor hij de jongenskleedkamer in ging.
“Ik ook niet,”� zei ik voor ik de meisjeskleedkamer in ging. Ik zuchtte en ging op de bank zitten. Ik kon ook gewoon doen dat mijn LO kleren nog thuis lagen. Ik glimlachte om mijn idee en ging de zaal in.
“Ik ben mijn kleren thuis vergeten,”� zei ik en ging op de bankjes zitten. Wat later kwam Bill binnen. Hij had zijn make-up verwijdert en zijn haar zat in een staartje. Hij droeg nu witte sokken en lelijke oude sportschoenen.
“Lach me niet uit, ik weet dat ik er afschuwelijk uitzie,”� zuchtte hij. Met een plof kwam hij langs me zitten. “Dat is nog niet eens het ergste,”� zei hij.
“Ik heb totaal geen conditie,”� gaf hij toe. Ik grinnikte.
“Dat is niet erg, dat heb ik ook niet.”� Bill glimlachte.
“Gelukkig, dan ben ik niet de enige met dat probleem,”� glimlachte hij.
“Trouwens, was je moeder nog boos dat je zo laat thuis kwam?”� vroeg ik.
“Ja en nee,”� zei hij. Ik keek hem vragend aan.
“Eerst was ze kwaad, maar toen ik haar vertelde dat ik even tijd voor mezelf nodig had, zei ze dat het oké was,”� zei Bill. “Trouwens, ze vroeg als je eens wilde langskomen, ze dacht dat je de stemming in huis wat zou kunnen opbeuren. Ze weet ook niet van jou persoonlijke problemen, dat heb ik natuurlijk niet verteld. Dus je kijkt maar als je wel wilt en kan komen.”�
Ik knikte. We moesten nu beginnen met rondjes lopen. Ik zuchtte en liet me door Bill rechttrekken.
“Ik haat lopen,”� zuchtte ik toen we al drie rondjes gelopen hadden.
“ik ook,”� bromde Bill. Hij ging wat voor me lopen. Hij zag er echt grappig uit met zo een staartje.
“Lach me niet uit,”� bromde hij. Hij had me door. Opeens stopte hij waardoor ik tegen hem liep.
“Auw,”� bromde ik. Bill lachte.
“Mijn veter is los,”� gniffelde hij. Ik schudde mijn hoofd en gaf hem een por. Bill bukte zich. Zijn shirt kroop ook een stukje omhoog. Op zijn rug stonden verschillende krassen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dit had ik nooit verwacht.

Reacties: