FanFic.nl

Attention

That Day

Het is al laat in de avond wanneer ik terug thuis ben. Na mijn intake heb ik de chauffeur - die zichzelf voorstelde als Sven Ibling, maar ik mocht hem gewoon Sven noemen - gevraagd of het goed was als ik eerst de stad eens ging bezichtigen. Hij was er roerend mee eens, en stelde zelfs voor om als gids mee te gaan. Dat wimpelde ik vriendelijk af en zei dat ik toch meer voor de binnenkant van de winkels ging. Hij had geglimlacht en me veel plezier gewenst.
De inhoud van mijn kast ligt gegroepeerd op de grond. Rokjes, topjes, T-shirts en andere zomerkledij zit in één koffer. Werkkleding, wat ik versta onder taille rokken, donkere jeans, bloesjes, gilletjes en colberts, in mijn tweede koffer. Dan is er nog een wat kleiner formaat koffer en heb daar mijn lingerie en sokken in geplaatst. En in mijn laatste koffer zitten al mijn schoenen. Dan heb ik nog een grote handtas waar mijn cosmetica en verder verzorging inzit. Nu hopen dat het er ook daadwerkelijk inpast.
“Ade, je moet nog beginnen met je werk, en je komt er nu al niet meer uit,”� verzucht ik en leg al het gevouwen zomerse in de opengeklapte trolley. Gelukkig past het er allemaal net in en begin aan de tweede koffer, hier heb ik wat meer moeite mee, maar met mijn grote derrière lukt alles. Bij de lingerie en sokken gaat alles vlekkeloos, alleen bij de schoenen staat mij een groot probleem te wachten; zeker drie paar past er niet in.
“En nu?”� Twijfelend kijk ik naar de paren die er niet meer bij kunnen. De lichtbruine enkellaarsjes die ik gisteren aan had, witte flatjes en zwarte laarzen die net onder mijn knie komen met een grote naaldhak.
Met veel pijn en moeite kies ik er voor om dan toch de laarzen thuis te laten, die nemen de meeste ruimte in.
“Yes,”� weet ik er dan uit te puffen en blijf op de koffer zitten, mijn gedachte wenkt terug naar het gesprek met David. Nadat ik gezegd dat ik hem wilde bijstaan, heb ik toch wel wat vragen gesteld, die hij allemaal eerlijk had beantwoord. Hij zei dat het veel tijd van mij zou vergen, dat ik tussendoor bellen met vriendinnen en familie geen enkel probleem was en dat ik zelf mocht inschatten wanneer ik een pauze verdiende of even helemaal een dag vrij nam. Hij verwachtte van mij dat ik zelf wel in kon zien wanneer ik die kon inlassen en wanneer niet. Ik waardeerde dat enorm, die vertrouwen in mij. Over mijn loon is hij zelf begonnen, en ik moest toegeven dat het bedrag per maand nog net geen dollartekens in mijn ogen liet verschijnen. Ikzelf had dan ook nog met enige twijfeling gevraagd of het goed was dat ik mijn kat meenam, dat ik zonder hem niet wegging, had ik even achterwegen gelaten. David had dit gelijk goedgekeurd, al wilde hij niet al te veel last hebben van hem. Met een grote glimlach had ik gezegd dat hij geen enkele last zou krijgen van mijn katje.
“Nou, Espresso, dat ziet er naar uit dat we opreis gaan!”� De kat, die net door de kier van de slaapkamerdeur naar binnen is gewandeld, kijkt vragend op. “Hopelijk ben je niet bang voor vliegreizen, rijdende slaapplaatsen en vreemde omgevingen.”� Ik pak hem op en knuffel hem diep.

Terug op de sofa - waar alles begon - bel ik mijn vader, en indirect mijn moeder, om het geweldige nieuws te vertellen, al zegt iets in mijn achterhoofd dat hij het allang weet.
“Hai die pap! Ik ben aangenomen!”� Ik hou er niet van om er omheen te draaien. “Geweldig, hè? Oh, pap, ik ben je vooreeuwig dankbaar!”� Hij antwoordt wat terug. “Echt? Ja, dat zal ik super fijn vinden! Geef mam maar een dikke kus en dan zie ik jullie morgen. Ja, ik hou ook van jou. Doeg!”� Lachend druk ik op het rode telefoontje. Ik ben geprezen met zulke ouders..
“Hallo Schatz.. én Alex,”� lach ik erachteraan wanneer ik Alex op de achtergrond mijn naam hoor roepen, die twee en hun luidsprekers ook. “Ik kom even mededelen dat ik…. AANGENOMEN BEN!”� Dat laatste moest ik er gewoon uittetteren. Lachend kijk ik naar mijn zelfportret die boven een schap hangt, in het midden van de witte muur. Met alleen haar blote rug zichtbaar; zwarte krullen liggen op haar schouderbladen, kijkt ze over haar schouder heen om je recht met haar felgroene ogen aan te staren. Dit is echt de enige foto waar ik trots op ben.
“Zie ik jullie morgen nog even?”� kap ik het lange gebabbel van Celine af, en het constant bijvullen van Alex. “-Geweldig, mijn ouders vertrekken van mij uit om half negen in de ochtend. En laat de make-up en haar maar even achterwegen, van mij apart fatsoeneren jullie je uiteindelijk bij mij thuis of in de auto, want ik wil jullie voor geen goud mislopen!”� Er wordt door beide beloofd en we hangen dan vrolijk op.

Die ochtend ben ik in alle vroegte in mijn huispak naar de dichtstbijzijnde koffiehuis gelopen, om mijn cafeïne op te halen. Tevreden loop ik dan ook weer terug naar huis met een kartonnen, gesloten bekertje met tutje tussen mijn handen. Het is heerlijk warm en ruikt verrukkelijk. Thuis heb ik mijn espresso al bijna op, maar zet het toch even op de keukenblok om een snelle douche te nemen.
Wanneer wandtegels en spiegel helemaal beslagen zijn, stap ik er pas onderuit en begin me in een rap tempo klaar te maken. Mijn haar bind ik in een gemakkelijke knot, ik smeer mijn lichaam vlug in met Nivea bodylotion, die overigens heerlijk naar sinaasappel geurt, scheer mij even op de benodigde plekken, epileer, smeer mijn gezicht in met dagcrème en rol dan met de deodorantroller onder mijn oksels.
In mijn slaapkamer bega ik mijn vaste ritueel; lingerie, een nette blouse en jeans aan, haar föhnen, een beetje make-up op, wat sierraden om en een horloge om mijn rechterpols. Voor de comfort doe ik zwarte flatjes aan, die ik met veel moeite uit mijn koffer weet te trekken.
Precies op tijd hoor ik de zoemer gaan, een lachend echtpaar kijkt de camera in. Ik maak voor ze open, doe de voordeur op een kier, Espresso mag er niet uit, en verdwijn dan nog even snel mijn badkamer in om mijn tanden te poetsen.
“Goedemorgen, Ade!”� klinkt de zangerige stem, met nog steeds een klein Spaans accent erin, van mijn moeder. Mijn vader roept hetzelfde, alleen dan met een lage basstem.
“Morgen!”� roep ik terug na het uitspugen van mijn tandpasta. Ik spoel mijn mond en de wasbak, en droog mijn mond aan een handdoek die er hangt. “Fijn dat jullie zo op tijd zijn, dan hoeven ons niet zo te haasten.”� Beide geef ik ze een kus op de wang en een knuffel. Mijn moeder heeft die bekende twinkeling in haar donkere ogen. Ik moet er zachtjes om lachen. Ze heeft een getinte huid als elke Spanjaard die na een paar uur bakken in de zon omtovert naar een heerlijke bruine kleur. Mijn vader daarentegen heeft een hele bleke huid, de huid die ik heb geërfd. Nu we het over erven hebben. De wilde krullen heb ik van mijn vader, het donkere haar van mijn moeder, de huid en ogen van mijn vader en het figuur van mijn moeder; lange benen, volle heupen en kont, smalle taille en een matige B-cup. Ik ben niet ontevreden over mijn lichaam, al lijkt mijn achterkant Jennifer Lopez te verslaan.
“Celine en Alexandria komen toch ook?”�
“Alex,”� verbetert ik mijn vader. “Ja, die verwacht ik over enkele minuten.”� Ik spreek het nog maar net uit, of ik hoor de zoemer voor de tweede keer deze ochtend gaan. Dit keer staat er geen echtpaar op leeftijd, maar twee breed lachende jonge vrouwen die wild de camera in zwaaien. Hoofdschuddend laat ik ze binnen, dit keer pak ik Espresso in mijn armen en open de voordeur. Als een echte gastheer wacht hij mijn vriendinnen op, of eerder op hun aandacht. Wanneer ze hem zien, begroeten ze hem gelijk door hun handen over zijn hoofd en rug te gaan. Genietend sluit hij zijn ogen en begint in mijn armen te spinnen.
“Wat een Lucky Bastard is hij ook altijd.”� Glimlachend overhandig ik hem aan Celine om Alex te kunnen knuffelen, die dan weer de kat overneemt zodat ik Celine kan knuffelen. “Ik ben zo blij dat jullie er zijn.”�
“Leuk pakje,”� zegt Celine gelijk, plukt aan mijn witte blouse. “Nieuw?”� Ik schud mijn hoofd.
“Nee, te lang in de kast laten liggen en één keer gedragen. Is het niet te… bloot?”� Ik heb geen flauw benul wat ik daar precies moet dragen. Het is niet dat ik niet weet wat ik aanmoet, het is of het wel goedgekeurd wordt daar. Straks zien ze mij als een modetut die niet meer weet dan make-up, nagels en kleding. En is het iets wat ik haat, dan is het dat wel; mensen met vooroordelen.
Celine kijkt even bedenkelijk. In dat kleine, ronde gezichtje van haar vormt zich een frons en antwoordt dan met een “Nee, het staat je beeldig! Het is niet dat je je bloesje helemaal hebt ontknoopt, nietwaar Alex?”� Ze stoot haar bruinharige vriendin aan, die gelijk met een lach haar hoofd schudt, haar schuine boblijn beweegt sierlijk mee. Even jaloers blijf ik naar haar gekleurde huid staren, zij moet weer volle honderd procent Koreaanse zijn.
“Ade Sarah Maria Padules von Nordgau, jij ontknoopt helemaal niets!”� Mijn moeder vangt weer eens de helft op.
“Nee, mam, dat doe ik ook niet!”� roep ik terug de woonkamer in. “Zullen wij dan ook maar daarheen gaan?”� Mijn vriendinnen lachen en we lopen, Celine nog steeds met Espresso, samen naar mijn ouders, die al voor de zelfvoorziening hebben gezorgd. Beide met een kop thee bekijken ze de zelfportret aan de muur.
“En nog steeds vind ik het niet kunnen,”� moppert mijn moeder, wat ze al zeker een halve maand doet, sinds het doek er hangt.

In de riante auto van mijn vader zitten we met zijn drieën achterin, plus Espresso, hij slaapt op mijn schoot, lijkt totaal geen probleem te hebben met de vier rijdende wielen onder hem.
Celine heeft het gevoel gekregen haar jeugdjaren naar boven te halen voordat we bij het vliegveld zijn, wat tot veel jeugdsentimenten lijdt.
“Oh, herinner je onze brugklas nog? Het was verplicht om twee bij twee te zitten, en wij bleven maar zeuren dat we met zijn drieën wilden zitten. Een paar keer is het ons gelukt, maar vaak genoeg zat één van ons een tafel voor of achter.”�
“Ja!”� Alex is aangestoken door haar blonde vriendin. “En in de derde hadden we alle drie een mega grote crush op de lekkerste jongen van de school. Uiteindelijk hebben we een pact moeten sluiten, omdat onze vriendschap naar de filistijnen leek te gaan. Wat ben ik blij dat het daar niet verkeerd is gelopen.”� Met een opgeluchte zucht laat ze haar hoofd op mijn schouder rusten, stiekem kroelen haar vingers over de donkergrijze vacht van Espresso.
“Vergeet niet dat we met onze examenstunt de docenten flink te grazen hebben genomen. Het gezicht van onze biologie docent is nog steeds onbetaalbaar.”� Een gemene grijns camoufleert zich in mijn onschuldige glimlach. Celine en Alex zien het en krijg van beide kanten een klap tegen mijn bovenarm.
“Niet zo sadistisch doen, dat staat je niet.”� Mijn moeder zie ik mij nauwlettend aankijken via de spiegel van de zonnescherm. Celine lijkt hier niets van door te hebben en kwettert verder. “-Die man had je nog net geen hartverzakking bezorgd met je dode kikker grap.”� Ik grinnik er zachtjes om. Soms mis ik mijn middelbare tijd wel. Gelukkig heb ik mijn vriendinnen die onze herinneringen niet laten vervagen.
Twee hele minuten was het stil, tot dat Alex met de beroemde vraag kwam: “En, hoe is die manager?”� Rechts kijken twee donkerbruine ogen mij aan, links twee grijsgroene, en ze zijn even nieuwsgierig. Ik had ook niet moeten sms’en dat de manager helemaal niet zo oud was als ik in eerste instantie dacht.
“Sympathieke man,”� kuch ik onopvallend. Mijn vader en moeder zitten nog steeds voor ons. Ik mag dan wel volwassen zijn, mijn moeder beschermd mij nog steeds van de ‘Boze wereld’ en mijn vader ziet mij nog steeds als zijn kleine prinsesje, en mannen die tien jaar ouder zijn ziet hij niet in zijn sprookjesboek beschreven.
“Man, hoe jij hem beschreef was het een kanje-”� Met een klap plaats ik mijn hand voor de mond van Alex, waar de geschrokken en toch schuldbewuste ogen overheen kijken.
“Volgens mij zijn we er bijna, hè pap?”� verander ik van onderwerp en kijk naar buiten. En inderdaad, de luchthaven van Keulen wordt weergegeven.

En zo sta ik bij de douane. Ik tegenover mijn moeder, Nohemi, mijn vader Raimund en mijn vriendinnetjes. Het is wel pijnlijk om zo opeens afscheidt te nemen, en dan weet ik niet eens voor hoe lang. Toch blijf ik breed glimlachen en begin bij mijn moeder.
“Doe voorzichtig lieverd, en laat eens in de zoveel tijd wat van je weten, ja?”� Haar lippen fluisteren tegen de huid van mijn hals. Ik kan haar alleen maar inniger omhelzen en akkoord gaan.
En dan is mijn vader. “Ik ben nu al trots op je, en die kan alleen maar groeien.”� Hij plant een kus op mijn kruin. Met een verbeten lip blijf ik even hangen in zijn au de cologne, maar vrij snel word ik uit zijn greep getrokken en beland in vier armen.
“We gaan je missen, meid,”� zegt de stem van Celine.
“-En we houden van je,”� sluit Alex zich erbij aan.
“Ik zal vanavond gelijk jullie updaten,”� beloof ik en bevrijd mezelf dan toch maar uit hun in elkaar geweven armen, ik ben aan de beurt voor de controle.
Pieploos kom ik er door en grijp mijn handtas weer van de lopende band. Glimlachend kijk ik terug naar de mensen die naast elkaar staan en zwaaien. Lachend zwaai ik terug, zeg ze nog gedag en loop dan mee met de massa verder het vliegveld in.
Droombaan, here I come!

Reacties: