FanFic.nl

Attention

Espresso

Taxichauffeur Sven - blijkbaar vast in dienst bij David - heeft mij weer netjes afgezet, maar dit keer is het voor een totaal ander gebouw. Een groot hotel pronkt met zijn strakke muren, vele ramen en licht. De fontein zorgt voor een hartelijke verwelkoming. Doordat het hotel van voor uit een V-vorm lijkt te bestaan, geeft het een idee dat de muren je willen omarmen.
Een piccolo komt met een kar naar buiten hollen, wanneer hij mij en Sven met de koffers zien sjouwen.
“Ik neem het van hier wel over. Loopt u gerust door naar binnen, daar zal u verder geholpen worden.”� Dankbaar geef ik mijn spullen over, maar houd mijn hangtas om mijn schouder zitten en Espresso ligt nog in zijn reisbench. Met hem loop ik door naar binnen. Een golvende balie met twee jonge, blonde dames in zwartpak wachten mij op. Kliklakkend - bij aankomst en het weerzien van Sven had ik mijn flatjes gewisseld voor zwarte lak pumps - kom ik bij ze aan en leg mijn vrije hand op het eiken tableau, onbewust ratelen mijn rode nagels op het hout.
“U bent mevrouw von Nordgau?”� Verrast bevestig ik het. Haar ogen glijden van mijn gezicht af om op de computerscherm te kijken. “Uw kamer is op de eerste verdieping. De deur zal opengaan met dit pasje”�, er wordt een zwart pasje aan mij overhandigd, “en uw koffers zullen er al staan. Het is nummer 52.”�
“Heel erg bedankt.”�
“Ik wens u een fijn verblijf. Oh, u hoeft alleen maar deze trap te nemen en dan rechts de gang uit, nog één keer rechts en uw linkerkant zal u uw kamer vinden.”� Ik knik erop, trek mijn donkerblauwe jeans wat beter op en trippel dan naar de grote trap. De trees zijn gelukkig laag, want mijn strakke broek geeft mij niet echt de ruimte om stevig omhoog te klauteren, laat staan met de hoge hakken van mijn pumps.
Zoals de vrouw met een witte glimlach had uitgelegd, kom ik inderdaad uit bij mijn hotelkamerdeur. Met het pasje schiet de deur van zijn slot. De kamer toont gelijk een stenenschot. Eerst loop ik naar links om de badkamer te bewonderen. Met mijn handen ga ik over het wastafelmeubel, voorzien van een witte zink en het tableau is van zwart marmer. Mijn ogen richten zich op zijn spiegelbeeld. Heel de muur is van spiegel die omlijst is met lichthout. Er hangen handdoeken onder de deels houten meubel. De tegels zijn in een zandgele kleur en lopen over de open douche in, een glazen wand is het enige wat er tussen hangt. De badkamer kan ik uitlopen en zie gelijk mijn kingsize bed. Witte lakens en kussens en een leverkleurige sprei aan het voeteneinde. Een groot schilderij hangt aan het hoofdeinde; een shot uit een stad. Mijn hakken boren zich in de beige vloerbedekking wanneer ik naar de andere kant van de kamer loop -tegenover het bed staat namelijk een tafel met daarop een lamp en daarboven hangt een televisie in een houten frame. Mijn tas gooi ik in de dichtstbijzijnde zwartlederen stoel en leg Espresso op bed om de zware gordijnen open te maken. Heel de kamer - inclusief mezelf - wordt ondergedompeld in fel ochtendlicht.
“Nou, nu mag jij de kamer bewonderen.”� Ik rits de bench open en tref een halfslapende kat aan. “Wakker worden, slaapkop.”� Ik ga niet wachten tot dat meneer prins eruit gaat, en loop alvast naar mijn koffers, die tegen de muur naast de tafel zijn neergezet. Gelukkig weet ik welke koffer ik moet hebben, een felblauwe met poezenpootjes, die van Espresso. Daar haal ik zijn voeder en drinkbakje uit en grijp de kattenbak erbij die ik nog in elkaar moet zetten.
“Zo.”� Zijn kattenbak heb ik bij het raam neergezet, zodat ik er het minst last van heb en zijn water en eten staat onder de wastafelmeubel, genoeg plek voor die kleine.
Zacht mauwend cirkelt Espresso om mij heen. Ik pak hem op. Speels tikt hij met zijn voorpootje tegen mijn neus. Ik lach: “Lief zijn, hè? Ik moet zo echt naar David toe, daar wordt mij nog het één en het ander uitgelegd.”� Hij kijkt me met zijn groene ogen aan. “Ik meen het.”�

David had ik in mijn hotelkamer ge-sms’t waar we zouden meeten. Hij had gezegd dat ik maar gewoon naar de balie moest komen, daar zou hij mij oppikken. Zo gezegd zo gedaan, ik stond bij de balie hem op te wachten, en het was dan ook echt wachten. De receptionistes voelden zich zelfs verplicht om een babbeltje te houden, om de tijd te doden.
“Ah, daar ben je!”� Verontwaardigd kijk ik David aan, hij komt net het hotel binnen wandelen en doet alsof ik hier de laatkomer ben.
“Ja, precies op tijd.”� Een gespeelde glimlach verschijnt op mijn rode lippen. Een vervelende krul haal ik nog uit mijn gezicht en bekijk hem dan eens goed. Hij is blijkbaar niet zo van de strakke pakken en stropdassen. Een losse jeans, shirt en vest is blijkbaar prima voor hem. Straks verwacht ik hier te veel van? Twijfelend bekijk ik mijn zwarte taille broek met een witte blouse erin gestopt en daaroverheen een zwart en lang gilletje. Ik ben nu toch wel blij dat ik wat vlotte sieraden heb omgedaan en mijn gewaagde zwarte pumps eronder; open neuzen en een hoge, rode hak.
“Kom, laten we eerst een lekker brunchen. De tafels zijn al gedekt en veel van onze crew zijn daar nu ook. Gewoon een loopbuffet, dus keuze genoeg.”� David leidt me naar het restaurant. Tussendoor heeft hij het er nog over hoe gelukkig hij is dat ik de baan heb aangenomen en dat ik mij hier zeker thuis zal voelen.
“Hier is het dan. Dat grote volk daar is de crew. De massa is een beetje verdeeld in functies. Catering eet samen, daar zo. De roadies zijn onderverdeeld in licht, geluid, technicus en podiumopbouw, dit is één grote familie. En dan hebben we nog de bus en vrachtwagenchauffeurs, hier links. De stylistes en visagie en fotograven zitten daar ongeveer in het midden. En een deel van de security zit daar.”� Wild wijst hij naar allerlei tafels met hoofden, maar in geen mogelijkheid weet ik te onthouden wie wie is. “-Dan hebben we nog een stagemanager en de promotiemanager, dus daar hoeven we onze nek niet over te breken, gelukkig. Wat nieuw is, is dat er nu ook een cameraploeg is, maar die zijn morgen pas aanwezig.”� Mijn ogen zetten zich groot op. “Geen zorgen, die zijn continu gericht op de band, ons werk is oninteressant.”�
“En moet ik mezelf niet voorstellen? Of wordt er van mij verwacht dat ik gewoon begin?”� Sla, kaas, tomaten en een broodje heb ik ondertussen op mijn bord gelegd.
“Morgen zal er een vergadering zijn, dan is er tijd om jezelf voor te stellen. Vanavond is er trouwens een feest, als opening voor de nieuwe tour. We hebben een afgehuurde zaal in het hotel, dus dat zal gezellig worden. Muziek, drank en genoeg gesprekstof om de avond door te komen.”�
“En mijn werk dan? Volgens mij staat er mij een berg papier te wachten.”� David glimlacht en wijst me een stoel aan. Ik neem plaats en haal het servetje van mijn onderbord om het op mijn schoot te plaatsen.
“Geen zorgen, ik zal heus niet alles aan jou overlaten. Morgen zullen we de papieren doornemen. Loop maar gewoon met mij mee, dan zal het allemaal prima verlopen. In het begin laat ik je alleen wat belletjes plegen, daarna zullen we kijken hoe het met de papieren zal gaan.”� De man neemt een hap van zijn croissant.
“Het gaat mij echt wel lukken, hoor. Geef mij gewoon wat ik moet doen en ik zal het doen.”�
“Daar hou ik van.”� Tevreden knipoogt hij en doopt het broodje van bladerdeeg in een kuipje met aardbeienjam.
“Je… uhm..”� Onwennig begin ik te wijzen naar mijn gezicht. David trekt vragend zijn wenkbrauw op. “Je gezicht. Wacht.”� Het servetje haal ik van mijn schoot en buig mij over de tafel. Alle restjes croissant en jam haal ik van zijn wang af met het puntje van het witte doekje. “Ziezo.”�
“Oh..”� Hij glimlacht onwillekeurig. “Sorry, ik ben niet zo goed met die dingen,”� verontschuldigd hij zich en wijst wat naar zijn halve croissant.
“Geeft niets, daarom ben ik hier, om je uit de brand te helpen,”� lach ik beheerst en neem nog een hap van mijn broodje gezond. David hoor ik nu ook zacht lachen.
“Jij bent mij er een. Volgens mij gaan wij het goed vinden met elkaar.”�
Een vrolijk deuntje komt er dan opeens uit mijn handtas.
“Sorry, kan ik deze opnemen?”� David juicht het bijna toe. “Met Ade?”� neem ik beleefd op. Ik weet allang dat het Celine is, maar dat hoeft mijn baas niet te weten. “Hee, is het goed als ik later terug bel, dit komt nu niet zo gelegen. Ja? Prima, bedankt. Hetzelfde, daag.”� Ik hang op. Stil kijk ik naar David, hij kijkt fronsend terug.
“Laat dat formele toch lekker zitten. We zijn aan het genieten van ons eten, we kletsen, dan maakt het mij echt niet uit dat je een beller hebt. Maar ik ben wel blij dat je dit zo serieus aanpakt, dat doet mij echt deugt. Trouwens, dat was een blackberry?”� veranderd hij van onderwerp.
“Inderdaad.”� Ik haal mijn witte mobiel terug boven tafel.
“Geweldig, dan kunnen we pingen!”� Verrast kijk ik hem aan. “Ik meen het, dat zal zoveel makkelijker gaan. Sneller dan sms en wanneer het niet mogelijk is om te bellen, dan pingen we.”� Hij is zo zeker van zijn zaak dat hij breed begint te glimlachen.
“Prima, mag ik dan je pin?”� Gelijk haalt hij zijn zwarte blackberry uit zak en noemt zijn code. Ik sla het op onder zijn naam en wacht op een acceptatie.
Super! Ik begin een steeds leukere tour voor mij te zien! Pingt David. Onverwacht schiet ik een harde schaterlach. Beschaamd leg ik de rug van mijn hand - die het mobieltje vast heeft - voor mijn mond en kijk het restaurant door; een groot deel kijkt mijn kant op.

De dag was verbazingwekkend snel om gegaan. Ik had wat kennis gemaakt met crewleden en waren allemaal erg opgetogen dat ik hier kwam werken. David had nog allemaal weetjes verteld. Over hoe de fans waren, wat ik dus kon verwachten en wat ik echt niet moest doen. Hoe de band een beetje in elkaar stak en hoe ik ze dus het beste kon benaderen, want ik was wel iemand die hun taken of informatie [wat zowel goed als slecht kon zijn] moest doorgeven, ik kon dus een mikpaal worden voor hun frustratie. Ik had gezegd dat het niet uitmaakte en ik mij hierop wel wist voor te bereiden. Verder had ik wat in zijn schema gebladerd en had daar vragen opgesteld, die hij allemaal beantwoorden.

“Espresso!”� De deur maak ik open. Het verwachte poezenstaartje is nergens te vinden. “Vreemd?”� Ik stap naar binnen en sluit de deur achter mij. In mijn ooghoek kan ik al zien dat hij niet bij zijn eten en/of drinken is in de badkamer en loop gelijk door naar mijn bureau en bed. Ook niet in de kattenbak of op het bed. Onder het bed hoef ik niet te zoeken, want daar hij is hij niet van. Buiten dat, normaal staat hij allang tegen mij aan te spinnen.
Met zwetende handen loop ik terug naar de deur en maak die met een ruk open om de gang door te spitten, maar vanaf hier is niets te vinden. Verdomme, wie zou hem eruit gelaten hebben? Wie is er überhaupt op mijn kamer geweest? Ik ga weer terug naar binnen om te zoeken naar bewijs. En inderdaad, er ligt een stapeltje papierwerk op mijn bureau die ik niet ken, David heeft dus zonder het te merken Espresso losgelaten. En naar hem kan ik niet gaan, ik heb beloofd dat ik hem geen last zou bezorgen met mijn kat.
Haastig verlaat ik mijn hotelkamer en sprint een gegokte kant op. Met elke stap die ik zet roep ik zijn naam. Het idee dat ik als een malloot naar koffie roep, is nog geen een keer in mij opgekomen.
“Verdammt!”� Vloekend ga ik de laatste bocht in en weet mij nog net langs een voorbijganger te komen zonder te botsen. Gefrustreerd stop ik met snelwandelen en trek mijn hoge pumps uit om op mijn huidskleurige panty's verder te gaan.
De eerste verdieping heb ik gehad, zonder geluk. Ik besluit om de trap af te gaan -Espresso zal waarschijnlijk eerder naar beneden zijn gegaan dan naar boven, maar dat benauwd mij ook gelijk. Wat als hij buiten is gekomen? Hij is geen buitenkat, hij zal gelijk overreden worden, helemaal met die drukke straat waar het hotel aanligt!
“Nee,”� piep ik met de vreselijke doemscenario in mijn hoofd. Glijdend kom ik op de begane grond terecht en ga weer een willekeurige richting op. Geluid van bestek, stemmen en spetterende olie komt mijn kant op. Ik zie een klapdeur met een klein, rond raampje bovenin. Zonder na te denken duw ik mezelf naar binnen en raak net niet een kok met een schaal eten in zijn hand. Hij roept nog wat verwijtende woorden, maar daar heb ik helemaal geen trek in.
“Espresso, zit je hier?”� Tussen de benen door kruip ik over de grond en zoek naar donkergrijze pootjes. Maar nergens vind ik die.
“Mevrouw, zoekt u dit?”� Beschaamd ga ik weer recht staan veeg mijn knieën vuilvrij. Verrast kijk ik naar mijn katje in de armen van een kok.
“Ja!”� Een vrolijke adrenalinerush gaat door mijn aderen en grijp Espresso van de kok vandaan. “Gott, ik was zo bezorgd.”� Ik bedank de kok snel en loop dan de keuken uit. Met nog alleen maar oog op dat schattige kopje loop ik de trap op. “Je weet hoe erg mammie het vindt als ik je niet kan vinden.”�
Met Espresso veilig op bed loop ik naar mijn koffers. Dubbend bekijk ik mijn keuze. Wat moet ik in godsnaam aantrekken? Terug zakelijk, of is iets vlots meer van toepassing? Gott, dit is niet aan mij besteed. Maar dan bedenk ik mij iets.
Ik pak mijn laptop erbij, zet hem aan en meld mij aan op Skype. Mijn vriendinnetjes zijn alleen niet online. Dan pak ik maar mijn mobiel en ping snel dat ze even online moeten komen. En zoals gevraagd - alsof ze geen leven hebben - zie ik de bekende namen online schieten.
“Mooi, ik zit in een crisis, dus help me out.”� Onze cam staat aan, microfoon ook, goed, ik kan beginnen. Druk haal ik er topjes, broeken, rokken en jurkjes uit. Zakelijk, vlot, zomers, sexy, noem maar op.
“Dat is hem!”� hoor ik Alex krakerig roepen. Ik stop met kleding pakken en kijk wat ik in mijn hand heb, een gewaagd cocktailjurkje, het zal ook niet.
“Alex, serieus, dit ga ik echt niet aandoen!”�
“Bedacht Alex dat? Lex, doe normaal!”� roept Celine, Alex zie ik haar tong uitsteken, alleen gedoeld naar de blondine.
“Nee, dit wordt het echt niet.”� Ik stop het terug in de koffer en kom met andere setjes.
“Maar wat wil je dan precies? Zakelijk of niet?”� vraagt Alex en ik kan in het kleine schermpje zien dat ze door haar warrige haar krabt. “Ikzelf zou niet voor zakelijk gaan. Het is een feestje, beetje feestelijk mag dus wel.”�
“Ja, maar ik ga niet uit, dus misschien is iets netter toch wel beter,”� verklaar ik dan aan haar, en kijk terug naar een zwart/wit setje.
“Doe gewoon een combi van stadskleding en uitgaan. Dus niet té, maar wel sexy.”�
“En wat verstaan wij daaronder?”� ga ik op de blondine in. Al het zakelijke of nette stop ik terug in de koffer en sluit die. Al één optie minder.
“Heb je dat leuke taille rokje bij je die zo mooi uitwaaiert? Dus geen strakke.”� Ik knik en pak hem na even zoeken te voorschijn. “Die ja. En dan je cyclamen topje erboven. Zeg mij alsjeblieft dat die ook in één van je koffers zit.”� Lachend haal ik het uit de zomerse koffer. Oorverdovend geklap komt uit de boxjes van mijn laptop. “Sorry,”� zegt ze bij het zien van mijn verschrikte blik, “maar die dus.”�
“Wat hebben we nu?”� mengt Alex er weer in, blijkbaar was die even weggelopen en zie haar nu met een bekend glas zitten.
“Het beige rokje en cyclamen topje, alcoholist,”� antwoord ik lachend en houd het voor de camera.
“Nice. Goede keuze, Cel. En Mercedes, shut it, een wodka martini op een maandag is een mooie start van de week. Goed, welke schoenen?”� Hoofdschuddend stort ik mij op de koffer vol schoenen.
“Ik dacht zwarte, wat vinden jullie van deze?”� Ik hou een paar voor, kantel ze wat zodat ze alles goed kunnen bekijken. Punt en hak zijn erg belangrijk bij een schoen.
“De perfecte match!”� Celine steekt goedkeurend haar duim op, Alex zie ik hetzelfde doen.
“Prachtig. Een mooie open schoen die om de enkel sluit. Al die bandjes om je voet vind ik ook zo lekker speels en die hak van negen centimeter is sick.”� Alex, hakkenkenner nummer één, weet zelf uit een klein camerabeeld eruit te halen hoe hoog het is.
“Dit wordt het dus?”� vraag ik nog één keer. Twee breed lachende vriendinnen krijg ik als antwoord.
“Doen!”� blèren ze dan te gelijk en eindigen dan in een tienergiechel.
“Okay, super bedankt! Ik kan het niet meer te lang houden, want het feest begint zo en ik wil nog douchen. Eind van de avond krijgen jullie wel een update van de hele dag. Doeg!”�
“Prima meid, spreek je dan. Love you!”�
“Ja, houd van jou!”� En skype wordt afgesloten.
Tevreden bega ik mij naar de badkamer en gooi mijn kleding van vandaag op bed en leg de kleding van nu op het zwarte tableau van de wastafel. De straal van de douche zet ik vast aan en doe mijn haar in een hoge knot, morgen doe ik mijn haar weer.

Reacties: