FanFic.nl

Secrets [S]

You Decide

Twee jongens zaten in de woonkamer te wachten tot Georg terug kwam uit de douche. Ze waren na het watergevecht niet lang meer op het strand gebleven, want vooral Tom hield het niet uit van de kou. Zijn vrienden hadden zich doodgelachen toen ze naar huis liepen, omdat hij alle beschikbare handdoeken om zich heen had geslagen, zijn lippen blauw waren gekleurd van de kou, zijn cornrows dropen van het zoute water en iedereen op straat hem aanstaarde. Het was, voor de verandering, niet een blik van herkenning, maar een blik die uitstraalde dat hij voor gek verklaard werd.
‘Ach, dat is weer eens iets anders,’ had hij luchtig gezegd. Hij meende het nog ook. Hij kon er eigenlijk niet zo mee zitten. Hij was, sinds de ruzie in de auto, alleen maar vrolijker en gelukkiger geworden, alsof hij plots had begrepen dat niet elke opmerking serieus of gemeen bedoeld werd.
Het gespetter in het water stond er eigenlijk symbool voor. Het was ijskoud geweest, ieder ander persoon had gillend het water uitgerend, wanhopig geprobeerd warm te worden, en zo snel mogelijk naar huis gesneld.
Tom niet. Hij had zoveel plezier gehad dat hij, ondanks de snijdende kou, het water niet uit wilde. En zelfs toen hij er eenmaal uit was, had hij geen haast gehad. Hij zou toch wel thuiskomen, er was geen reden tot haast, en zijn vrienden zouden er wel voor zorgen dat hij niet onderkoeld zou raken. Georg had hem zelfs zijn jas aangeboden, maar Tom had geweigerd, omdat hij die niet nat wilde maken.
Eenmaal thuis aangekomen hadden de jongens besloten dat Tom eerst mocht douchen, om zijn lichaamstemperatuur op peil te krijgen, en Georg erna, met hetzelfde doel. Bill en Gustav konden wel even wachten, die waren nog kurkdroog, en die hielden elkaar warm door alleen maar naar elkaar te kijken. Nou ja, buiten deden ze dat. Want zodra Tom terug was gekomen uit de douche, was Gustav in de keuken verdwenen, met de mededeling dat hij warme chocomel ging maken.
En de timing was perfect. Het moment dat Gustav binnenkwam met een dienblad, waarop vier kopjes dampende chocomel stonden, omringd door koekjes, was ook meteen het moment dat Georg terug kwam uit de douche. Hij had een badhanddoek op zijn hoofd staan, omdat hij zijn haar had gewassen. Tom grinnikte zachtjes toen hij het zag, waarop Georg hem een vernietigende blik zond. Iets in zijn ogen zei echter dat hij niet echt boos was, maar dat hij gewoon niet op zich wilde laten zitten.
‘Ik heb chocomel gemaakt,’ deelde Gustav vrolijk mee.
‘Je bent geweldig,’ zei Tom. Georg stemde in, en Bill vervloekte zijn tweelingbroer. Hij wilde degene zijn die zulke opmerkingen maakte, zodat Gustav van hem zou houden, en niet van zijn tweelingbroer. Nu ja, hij mocht wel van hem houden, maar niet verliefd op hem zijn, want dat zou Bill zijn broer nooit vergeven. Zijn gezicht vertrok bij het horen van zijn eigen gedachten. Was hij echt zo zielig?
‘Wat is er, Bill?’ vroeg Gustav bezorgd.
‘Niets,’ antwoordde hij. Hij overdacht zijn antwoord nog een keer in zijn hoofd, en bevestigde het toen: ‘Niets.’
‘Weet je het zeker?’ Terwijl hij het zei, zette Gustav het dienblad neer op de salontafel. Bill knikte. Gustav geloofde hem niet, maar besloot dat hij er een andere keer wel naar zou vragen. De chocomel riep, en die mocht niet afkoelen.
‘Weet je trouwens zeker dat je Georg slagroom wil voeren?’ vroeg Tom. ‘Ik bedoel, heb je zijn vetrollen vanmiddag niet gezien?’
‘Nee?’ antwoordde Gustav. ‘Ik denk dat ik daar helemaal overheen heb gekeken.’
‘Ah, je bril waaide natuurlijk van je kop af.’
‘Ook zonder bril kon ik perfect zien dat Georg geen vetrolletjes heeft.’
‘Rolletjes niet, nee. Het zijn rollen waar je u tegen zegt.’
‘Ben ik even blij dat ik die weddenschap niet heb gesloten,’ grinnikte Gustav, terwijl hij de mokken uitdeelde.
Het duurde eventjes voor Tom begreep wat hij bedoelde.

Het was verbazingwekkend hoe je vier jongens stil kon krijgen met iets te drinken, zelfs zonder alcohol. Maar de jongens ging alle vier helemaal op in hun chocomel, tot Tom de gevallen stilte verbrak: ‘Gus?’
‘Ja?’
‘Het is niet gemeen bedoeld, of zo, want ik vind het echt geweldig dat je dit allemaal doet voor ons, en zo, maar ik vroeg me af: waarom doen we eigenlijk niets? Ik bedoel, we hebben een auto, maar we zijn alleen wezen wandelen en fietsen, naar natuurplekjes.’
‘Ik was al bang dat je het niet leuk zou vinden,’ zei Gustav sip.
‘Nee,’ reageerde Tom onmiddellijk. ‘Nee, begrijp me nou niet verkeerd. Ik had ook niet verwacht dat ik het leuk zou vinden, maar dat vond ik wel. Ik heb het hartstikke naar mijn zin gehad, maar we zijn nu zo’n beetje op de helft van de vakantie, en misschien is het leuk om een keer een stad te bezoeken of zo. Zo vaak zijn we nou ook weer niet in Italië.’
‘We waren er twee weken geleden nog,’ hielp Bill zijn broer herinneren.
‘Maar dat was voor werk, toen hebben we ook niets gezien.’
‘Daar had je het niet over. Je zei alleen dat we er niet vaak zijn.’
‘Ja, maar,’ begon Tom, eventjes zijn standpunt vergeten. ‘Nee, ik bedoel alleen dat er toch meer moet zijn dan we gezien hebben?’
‘Er is altijd meer,’ antwoordde Gustav.
‘Maar dan kun je dat toch bekijken?’
‘Je hebt nooit alles gezien. Voor je het weet is de tijd op.’
‘Maar nu is ‘ie dat nog niet, dus laten we er nog even van genieten.’
Gustav knikte. ‘Waar wil je heen dan?’
Tom haalde zijn schouders op. ‘Geen idee, het is jouw vakantie, jij beslist.’
‘Het is jouw auto, en ik heb geen rijbewijs.’ Met die woorden verliet Gustav de kamer, nam de ondertussen lege mokken mee naar de keuken. Daar waste hij ze alvast af, zette ze terug in de kast en liep weer naar de woonkamer.
‘En, waar gaan we morgen heen?’ vroeg hij glimlachend.
Tom keek hem ontzet aan.
‘Jij wilde weg,’ beschuldigde Gustav hem.
‘Ja,’ luidde het antwoord. ‘Ja, maar ik weet nog niet waarheen.’
‘Bedenk dan iets.’
‘Nu?’
‘Wanneer je zin hebt. Maar het zou handig zijn als je ’t morgen weet.’
Met die woorden nam Tom genoegen, wierp een blik op zijn broertje en zag zijn ogen een beetje oplichten, alsof ze hem toeschreeuwden: winkelen! Tom kon het niet laten te glimlachen, omdat zijn broertje zo voorspelbaar was.
‘Tom,’ begon Georg, ‘wat voer je in je schild?’
‘Niets,’ antwoordde Tom. ‘Ik bedenk alleen waar we morgen heen gaan.’
‘Oh God,’ zeiden Bill en Gustav daarop in koor.

Reacties: