FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[40] Tom - Tourbus Fun

‘Doe me dat nooit meer aan.’ fluister ik als ik me naast Bill in de zetel zet. Hij kijkt me onschuldig aan en laat dan zijn hoofd hangen. Ik hoor hoe de deuren sissend weer toe gaan en de bus zich in beweging zet.
Ik haak mijn vingers onder zijn kin en kus voorzichtig zijn lippen, terwijl mijn hart weer een normaal tempo aanneemt.
‘Sorry.’ fluistert hij tegen mijn lippen. Ik streel voorzichtig zijn wang, druk mijn vingertoppen tegen elk stukje van zijn huid en geniet ten volle van mijn broertje.
‘Hoe doe je dat toch?’ vraagt hij tussen een tongzoen en een gewone zoen door, terwijl hij hijgend naar adem hapt maar zijn armen toch stevig om mijn nek slaat. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en ik kus de huid in zijn hals, zachtjes en kietelend.
‘Hoe doe ik wat?’ Zijn vingers gaan over mijn hoofdhuid, door mijn dreadlocks, en mijn pet en bandana worden afgetrokken. Bruinblonde strengen haar vallen over mijn schouders.
‘Acteren. Doen alsof wij gewoon een tweeling zijn. Niets laten merken van dat wat wij hebben.’ Hij verstrengelt zijn vingers met de mijne, en ik meen nog nooit zoiets romantisch gezien te hebben als dit, ook al is dit in al zoveel films gekomen. Dit is echt, lekker puh!
Ik laat hem los, sta recht en loop naar het keukengedeelte. De bus slingert me van de ene naar de andere kant van het gangpad en ik moet me een keer angstvallig vasthouden aan de leuning van een zetel, waarop Bill moet lachen. Ik krijg hem nog wel. Wacht, ik héb hem al.
Ik grinnik zachtjes om mijn eigen, stomme humor.
De koelkast zit stampvol. Blikjes, flessen, potjes en borden en schalen vol eten, verpakkingen,…
Ik trek flesjes bruiswater uit het rekje en duw het deurtje dan toe met de tip van mijn rechterschoen. Onhandig draai ik me om, om te ontdekken dat Bill vlak achter me stond. Ik schrik me kapot en laat bijna de flesjes vallen.
Hij neemt er eentje uit mijn handen, waarbij zijn vingertoppen even over die van mij strelen.
Een klein gebaar, maar ik besef maar al te goed hoe gelukkig het me maakt. Een klein teken van zijn liefde voor mij. Wat hou ik toch van die jongen.
We kijken elkaar nog steeds aan, bedenk ik me vaagjes. Al heel de tijd, zonder een keer om te kijken. Dan draai ik de dop los en kijk naar beneden. Bill loopt langs me heen, de deur gaat zachtjes toe achter me.
Ik drink tot ik geen dorst meer heb, zet dan het halflege flesje op het aanrecht. Even Bill opzoeken.
Als ik de deur op een kiertje open, zie ik Bill op bed liggen. Zijn hoofd steunt op zijn hand, zijn rug drukt tegen de wand. Voor hem op de sprei ligt een kladblok, hij bijt twijfelend op een zwarte pen.
‘Wat doe je?’ vraag ik nieuwsgierig en stap de kamer in. Hij kijkt op, glimlacht - zo sexy als altijd, damn! - en klopt op het plekje naast hem. Ik schop snel mijn schoenen uit.
‘Ik verveel me eigenlijk nogal zonder jou.’ Ik laat me op zijn bed vallen en kruip tegen hem aan. Zijn lichaam straalt affectieve warmte uit, waaraan ik na één aanraking al verslaafd was.
Ik zie kleine tekeningetjes; hartjes, popjes, cirkeltjes, vierkantjes, ruitjes, zwarte vlekken en knoeiboelen. Hier en daar een woord, enkele doorstreepte zinnen, en in de rechterbovenhoek mijn naam.
Ik druk mijn lippen weer op die van hem als ik dat zie, zo lief vind ik het, en al gauw is de kladblok weer vergeten. Voorzichtig kruip ik op zijn schoot, hij trekt me aan mijn T-shirt tegen zich aan.
Het kussen volgt iets later dezelfde duikvlucht van het bed als de kladblok deed, ik trek de deken naar achter en dan over ons heen. Plagerig kietel ik zijn zij, hij bijt van de schrik op mijn tong. Als vergelding bijt ik op zijn lip, maar dat lijkt hij niet eens erg te vinden.
Zwaar ademend duwen we uiteindelijk de deken weer van ons af, met een plof belandt het op de grond, waar het in een hoopje ineen zakt.
Ik leg mijn hoofd op zijn borst en sla mijn armen om zijn middel. Hij wrijft over mijn hoofd, speelt met een dreadlock en neuriet een liedje. Ik herken het vaag, maar ik ben eigenlijk te moe om echt mijn best te doen. Mijn oogleden worden steeds zwaarder, ik geeuw tegen de stof van zijn shirt.
‘Ga maar slapen.’ fluistert hij. Ik leg me iets beter, nog steeds tegen hem aan, en sluit dan mijn ogen. Heel even blijft het zwart, dan zie ik kleuren en vormen en personen, en Bill neemt me bij mijn hand mee op een trap van roze wolkjes naar een ware hemel.

Ik word wakker als mijn kussen onder me uit getrokken word. Mijn hoofd valt op de vrije harde matras, mijn ogen schieten open. Mijn wang is gevoelloos, en als ik er met mijn vingers over ga, voel ik iets nat. Gadver, ik dacht dat mijn kwijlperiode over was!
Slaperig geeuwend kijk ik om, Bill zit op het andere bed, in kleermakerszit, te rommelen in een rugzak die op zijn schoot staat.
Oh, juist, ik sliep op Bill. Logisch dat ik dan kwijl.
Ik draai me op mijn rug, en dan op mijn zij. Bill vindt wat hij zoekt, een potje zwarte nagellak. De rugzak wordt op de grond gezet, hij schuift wat naar achter. Dan spot hij mij, gapend naar hem.
‘Oh, heb ik je wakker gemaakt?’ Ik maak een wegwerpgebaar met mijn hand en knipoog. Hij glimlacht lief, rode blosjes verschijnen op zijn wangen. Ik voel iets warm in mijn borstkas kriebelen, en ik weet dat het door hem komt.
Ik houd echt te abnormaal veel van die jongen!

Sorry voor alle vertraging!

Reacties: