FanFic.nl

Stand Alones.

Voor altijd.

Daar lag hij dan, mijn Tom, mijn vriendje, mijn alles…Zijn lieve gezichtje schitterde in het licht van de kamer. Hij was prachtig. Zijn wenkbrauwen waren donker bruin, zijn ogen hadden een hazelnootbruine kleur met een karamelkleurige toets, zijn jukbeenderen waren duidelijk zichtbaar en zijn schattige wipneusje zorgde ervoor dat er een flauwe glimlach op mijn gezicht verscheen. Ik keek naar Tom’s gesloten ogen. De manier waarop Tom daar lag, het gaf me een vreemd gevoel. Een gevoel van machteloosheid, een gevoel van verstikking. Het besef van wat er echt gebeurd was, drong maar traag tot me door. Het besef dat Tom er niet meer was. Het besef dat hij deze keer niet sliep, maar dat hij deze keer nooit meer zijn ogen zou openen. Vanaf nu zou ik nooit meer kunnen vertellen over alles wat ik en Tom nog zouden gaan doen, samen. Nee, vanaf nu zou ik alleen nog maar kunnen vertellen over alles wat ik nog samen met hem zou gedaan hebben, als hij er nog was.

Het was oneerlijk, hij verdiende het niet. Hij had nog een heel leven voor zich, hij moest nog zoveel doen, wij moesten nog zoveel doen. Samen met zijn tweeën. Waarom? Waarom moest die vreselijke ziekte ons geluk verstoren? Waarom kon hij niet gewoon zijn zoals iemand anders? Gewoon, normaal, zonder die vreselijke ziekte. Gewoon een normaal vriendje waarmee ik oud kon worden. Waarmee ik samen op de bank in het park kon gaan zitten keuvelen, als we later oud en grijs waren. Maar het lot had daar anders over beslist. Het lot gunde hem geen prachtige toekomst. Het lot gaf hem niet het leven dat hij verdiende.

“Weet je nog, Tom? Toen je zei dat dit allemaal wel zou lukken. Dat je er wel zou doorkomen en dat we daarna samen naar Canada zouden gaan?”� Ik hield even op met praten en slikte de krop in mijn keel weg. “We zouden er gaan wonen en samen een gezinnetje stichten. We zouden een zoon en een dochter krijgen, met de prachtige namen Tom en Ilana. We zouden samen een gelukkige toekomst tegemoet gaan. Jij en ik, wij samen met de kinderen.”� Weer hapte ik naar adem toen het leek alsof heel mijn keel langzaam verschroeide. Ik wou een glas water vragen, om het brandende gevoel weg te slikken. Maar toen besefte ik dat het brandende gevoel niet zou weg gaan met een beetje water. Het brandende gevoel zou voor eeuwig blijven. Het was een reactie van mijn hart op dit afschuwelijke gebeuren. Een reactie van een gebroken hart, dat niet meer geheeld kon worden.

“Waarom Tom? Je had me beloofd om te blijven vechten. Je had me beloofd dat we samen oud zouden worden. Dat we samen een toekomst zouden hebben.”� Een verstikkend gevoel bedwelmde me. Mijn stem stierf langzaam weg in de grote basiliek. Alle ogen waren op mij gericht, allemaal hadden ze dezelfde blik vol medelijden in hun ogen. De basiliek zat helemaal vol, gevuld met onbekende en bekende mensen, met jonge en oude mensen. Allemaal waren ze hier om Tom te herdenken. Mijn Tom.

“Waarom Tom? Waarom ben je jouw belofte nooit nagekomen? Waarom heb je ze zomaar gebroken alsof het niets was? Waarom laat je me hier achter. Helemaal alleen, zonder zelfs maar een kleine herinnering aan jou. Waarom Tom?”� Ik wou nog verder praten maar er kwam geen geluid meer over mijn lippen. Ik wou hen nog zoveel vertellen over Tom, over hoe hij was, over wat hij graag deed, over wat hij nog graag allemaal zou doen. Maar ik kon het niet. De pijn in mijn hart nam de overhand.. De pijn, die vanaf nu een deel van mijn leven uitmaakte.

“Ik had je nog zoveel willen vertellen. Ik had nog zoveel met je willen doen. Ik had nog zo graag mijn verdere leven met je willen delen.”� Glanzende parels gleden over mijn wangen terwijl ik de woorden uitsprak. De prachtige witte kist die voor me lag, bezorgde me kippenvel. Ik hield er niet van om hem zo te zien. Ik wist dat Tom nooit had gehouden van te kleine ruimtes, daarin kreeg hij last van claustrofobie. Daarom had ik hem ook willen laten cremeren, maar Tom had daar anders over beslist. Hij had in zijn testament geschreven dat hij graag een witte kist zou hebben met daarop rode rozen. Een witte kist, omdat hij wist dat ik het mooi vond. En rode rozen, omdat die onze liefde voor elkaar weerspiegelden.

“Het doet pijn Tom, om je hier zo te zien. Ik wil je niet zo herdenken achter glas en opgesloten in een kist. Nee, ik wil je herdenken als die lachende, lieve Tom. De Tom waarop ik verliefd werd.”� Weer haalde ik even adem. Ik voelde hoe iemand bemoedigend in mijn hand kneep. Ik moest mijn gezicht niet draaien om te zien wie het was. Tom’s lieve broer spoorde me aan om verder te gaan. “Als ik eerlijk moet zijn, Tom. Ik vind jouw kist afschuwelijk lelijk.”� Mensen hapten naar adem toen ik de woorden uitsprak. Ik wist dat ze in shock verkeerde omdat ik dat had gezegd, maar het deerde me niet. “Ik weet dat je deze kist speciaal voor mij hebt gekozen. Omdat ik een witte kist zo mooi vind. Maar weet je Tom, ik ben van mening verandert. Ik vind deze witte kist niet meer mooi. Ik vind ze afschuwelijk. Ik verafschuw ze, hoor je me Tom, ik haat ze!”� Een luide snik verliet mijn lippen. Ik had het gevoel alsof mijn benen me geen steun meer boden. Gelukkig was er nog de broer van Tom om me te ondersteunen. “Ze haalt je van me weg. Net zoals die afschuwelijke ziekte van jouw. De ziekte die ervoor zorgde dat het steeds slechter met je ging, de ziekte die ervoor zorgde dat je te veel pijn leed. Pijn, die had vermeden kunnen worden.”� Ik slikte de krop door en ging verder. “Het doet pijn om je hier zo te zien, Tom. Maar eigenlijk ben ik blij voor je. Eindelijk heb je wat je wou, geen pijn meer. Eindelijk kan je rustig genieten van je leven, als is dat dan ergens anders maar dat maakt niet uit. Zolang jij gelukkig bent, ben ik dat ook.”�

“Tom, ik hou van je.”� De woorden stokten in mijn keel. Het leek wel alsof iemand mijn keel dicht kneep en me verbood om de woorden uit te spreken. Hoewel al het volk al weg was, stond ik nog steeds met Tom’s broer op de begraafplaats. Nog steeds stonden we voor het graf van Tom. “Ik ben trots op je, Tom. Je hebt het lang volgehouden. Je bent blijven vechten voor je leven tot de ziekte uiteindelijk het gevecht won. Je ziekte was zo ver uitgezaaid, dat het voor jou een onmogelijke strijd was. Het was onmogelijk om nog te winnen, om nog lang in leven te blijven.”� Een snik verliet mijn lippen. “Heb je jezelf nooit afgevraagd waarom ik nooit het woord ‘kanker’ heb gebruikt? Het klinkt stom, Tom, maar ik vond dat het anders veel te definitief klonk. Als ik het woord uitsprak had ik het gevoel alsof de strijd al gestreden was, alsof je al verloren was nog voor dat je echt kon beginnen met vechten. Ook na dit moment zal ik het woord nooit meer uitspreken. Als iemand het over jouw zal hebben zal ik het altijd hebben over jou en jouw gruwelijke ziekte.”� Ik stopte en haalde heel diep adem. Nu kwam het moeilijkste moment, het afscheid.

“Bedankt Tom, voor al die leuke jaren. Voor al die leuke activiteiten die we samen hebben gedaan. Bedankt voor het feit dat ik jouw heb mogen leren kennen. Bedankt dat ik jouw geliefde mocht zijn. Bedankt Tom, voor alles.”� Ik wou de woorden uitspreken, maar het lukte me niet. Ik kon het niet. Ik kon geen afscheid nemen van Tom, mijn Tom.

“Tot binnenkort, Tom. Houd je goed.”� Zacht gefluister verliet mijn lippen, terwijl ik nog een laatste blik wierp op zijn graf. Hoewel ik zielsveel van hem hield, kon ik het niet. Ik wou en kon geen definitief afscheid van hem nemen. En daarom had ik besloten dat dit de laatste keer was dat ik hier ooit nog geweest zou zijn. Ik wou Tom niet zo herinneren. Ik wou Tom herinneren als die lieve, altijd lachende jongen met die gelukzalige blik in zijn hazelnootbruine ogen.

“Ik hou van je, schat. Voor altijd. Vergeet dat nooit.”� Met die woorden nam ik afscheid van mijn geliefde, mijn reden van bestaan. Mijn Tom. Nooit zou mijn leven nog hetzelfde zijn. Niet nu Tom er niet meer was. Het voelde niet meer hetzelfde, het voelde alsof hij een groot gat in me had achtergelaten. Een gat dat nooit meer geheeld kon worden.

Deze stand alone heb ik geschreven voor een schrijf wedstrijd. Ik zou het enorm weten te waarderen mochten jullie hem willen lezen en er eventueel jullie mening over willen geven. Dus hebben jullie zin om de beruchte jury te zijn om mijn stand alone te beoordelen.( zowel op grammatica fouten als op stukken in het verhaal)
Twijfel er zeker niet aan om dat te doen. Want het zou me echt enorm vooruit helpen.
Alvast bedankt voor de moeite.

Reacties: