FanFic.nl

No one waits forever ~Embry Call

001

Met de laatste verhuisdoos in mijn armen kijk ik voor de laatste keer mijn oude kamer rond. Ik vond het jammer dat we na drie maanden in Chicago al verder gingen. Maar ik was het gewend, mijn moeder kon nergens langer blijven dan een jaar. Vaak ging ons vertrek tegelijk met de relatie 'pauze' tussen haar en de vriend die ze op dat moment vaak zag.

Ik drukte met mijn elleboog het licht uit en liep door het smalle gangentje naar de voordeur. Nog een laatste blik door ons kleine huis en daarna liep ik zonder er verder nog over na te denken naar onze tweedeurs citroën.

Twee uur later waren we vertrokken naar het koude Washington. Op de één of andere manier had mijn moeder er op gestaan om naar het geboortedorp van mijn oma te gaan. Niet om haar te bezoeken, want ze was al lang dood. En verder woonde er ook geen familie in het reservaat waar we naar toe verhuisden. La Push, zo heette het. Ik had foto's van ons nieuwe huis gezien en het houten huisje met de veranda zag er mooi uit. Ik voelde dat ik glimlachte bij het idee om er te wonen. Misschien zouden we er langer blijven. Of misschien wel voor altijd. Ik stopte mijn de oortjes van mijn Ipod in mijn oren en zette een vrolijk liedje op, dat helemaal bij mijn stemming paste. Zachtjes zong ik mee.

'S nachts sliepen we in een klein sjofel hotel, waar ik zo snel mogelijk vandaan wilde. Ik had geluk want we moesten we er die ochtend al om zes uur uit. Gelukkig ontbeten we niet daar, want de geur die uit de keuken kwam was ronduit walgelijk. Na nog eens 8 uur rijden hadden we de eerste vierentwintig uur gehad. Nog dertien voor we bij La Push aan zouden komen.

Het was het niet zo druk op de weg vandaag, wat een wonder is voor Amerika. Blijkbaar hadden we een goede tijd gevonden om te verhuizen. De laatste 100 kilometer gingen langzaam voorbij, zoals altijd wanneer je ergens graag naar toe wilt. Glimlachend keek ik naar mijn moeder toen we langs het bordje 'Welcome in Forks reden'. We waren er bijna! Stuiterend zitten we samen op onze stoel in de auto. De radio staat hard en samen zingen we hard mee met 'I'm Walking On Sunshine' terwijl het ontzettend hard regent. Toch kan het onze hypere stemming niet bederven. Als we lachend uit onze auto stappen, eindelijk aangekomen, grits ik de sleutel uit haar handen en ren zowat het huis in. Vanbinnen is het net zo gezellig als van buiten, ookal staan er nog bijna geen meubels in. Terwijl mijn moeder en ik verder hyperen en door het huis heen rennen, gaat de bel. Lachend trek ik de deur open en kijk recht in de ogen van een vrouw van de leeftijd van mijn moeder en een jongen met schitterende bruine ogen.
'Hallo, jij moet Danique zijn. Ik ken je moeder van vroeger.' zegt de vrouw met een glimlach.
'Uh, hoi.' zeg ik verlegen terug. 'Kom snel binnen. Snel zet ik een stap opzij en laat de twee vreemdelingen langs me heen door de deuropening stappen.

Reacties: