FanFic.nl

No one waits forever ~Embry Call

002

De jongen knipoogde naar me voor hij de ons huisje binnenliep. Ik zag dat hij in zijn handen een grote mand had, maar ik had geen idee wat er in zou moeten zitten. 'Mama!' riep ik de trap op, 'Bezoek!' Omdat ik geen idee had hoe de mensen die voor me stonden heetten zei ik maar even niks. Ongemakkelijk keek ik naar mijn voeten. Gelukkig duurde de stilte niet lang, omdat mijn moeder naar beneden kwam lopen. 'Brianna!' gilde ze, zo gauw ze door had wie er voor haar stond. Ze vloog de vrouw om haar nek en kuste haar op de beide wangen. 'Ik wil je voorstellen aan mijn zoon Embry.' zei de andere vrouw. 'Hallo.' zei de jongen terwijl hij een stap naar voren zette om mijn moeder een hand te geven. Daarna overhandigde hij de mand. 'Een welkomstcadeautje van het hele dorp.' zei hij met een grijns naar mij. 'Dankjewel, oja en trouwens, dit is mijn dochter Danique', zei mijn moeder vol trots. Ook ik schudde de hand van de vrouw en van Embry. 'Embry, waarom laat jij Danique het dorp niet zien.' vroeg mijn moeder aan hem. 'Mam.' zei ik geërgerd, meteen bang wordend, al die mensen zouden me aanstaren. 'Ik heb al twee dagen dezelfde kleren aan, misschien dat ik even kan douchen?' zei ik om eronder uit te komen. 'Oké, je hebt gelijk: ik geef je twintig minuten.' zuchtte mijn moeder, terwijl ze en blik wierp naar de moeder van Embry die voldoende zei. 'Tieners.' zuchtten ze tegelijk.

Tien minuten later had ik gedoucht en was ik in mijn dozen op zoek naar mijn fohn die een stijltang, krultang en fohn ineens was. Ik droogde mijn haar en ging er snel met de stijltang overheen. Daarna deed ik snel wat mascara op en wat eyelyner. In mijn ondergoed setje stond ik in alle dozen te rommelen om mijn kleren te vinden. 'verdomme.' vloekte ik in mezelf. Welke doos was het nou. Ik hoorde voetstappen op de trap. 'Mam, waar zijn mijn kleren?!' riep ik. 'Uh, hay.' hoorde ik een hese stem in de deuropening.
'WAAAAH!' gilde ik. Ik draaide me om en keek naar Embry die in de deuropening van mijn kamer stond. 'Sorry, sorry ik zal niet kijken.' zei hij met een gigantische grijns. 'Ja, nou heb je het toch al gezien. Laat maar. Kun je me misschien helpen naar mijn kleren te zoeken?' even zuchtte ik diep. 'Is goed, leuk setje trouwens.' hij grijnsde speels naar me en knipoogde even. Ik sloeg mijn ogen beschaamd neer.

Een kwartier later stonden we op straat. 'Dus.. Waar wil je heen?' vroeg Embry. Ik haalde mijn schouders op. Misschien dat we naar het strand konden gaan. Toen ik mijn mond opende om mijn idee te vertellen begon Embry net te praten. 'Ik weet wat we gaan doen. ik stel je voor aan mijn vrienden. Kom mee!' Hij pakte mijn hand en voor ik het wist hield ik de hand van een ongelofelijk lekker ding vast en was ik op weg naar de vrienden van het lekkere ding. Nog nooit was een nieuw begin voor mij zo leuk geweest.

Reacties: