FanFic.nl

When the world turned upside down {~afgewerkt~}

18. Just a whole new start.

De pijn is immens.
Vlammen likken aan mijn schokkende lichaam. Het ene moment ijskoude vlammen, en het volgende moment gloeiend hete vlammen.
Ik dacht nooit veel over doodgaan, ik heb er nooit veel tijd aan besteed.
Maar zó erg had ik me de dood niet voorgesteld. Ik had hem me voorgesteld als een ijzige vlakte, met gure wind en wit licht dat brandt aan je ogen. Of zacht als een enorm bed, met een haast verstikkende duisternis. Maar dit, dí­t had ik niet verwacht.

Net zomin als ik na ontelbaar lange pijn, opeens stemmen hoor.
Bekende stemmen. Een zware stem die zacht met een hoge stem praat.
‘E…’ probeer ik.
‘Em…’ meer weet ik niet te zeggen.
‘Noa, ik ben hier,’ hoor ik Emmett zeggen, en ik put troost uit zijn woorden. Het voelt beter nu ik weet dat ik zijn stem kan horen, en dat hij mij kan horen.
Dan opeens open ik mijn ogen.
Ik knipper even tegen het witte licht.
‘Noa? Kan je me horen?’ vraagt Emmett bezorgd.
Zodra ik Emmett zie, spring ik op en vlieg hem om zijn nek.
‘Au, Noa,’ zegt hij grinnikend en probeert zich uit mijn greep te bevrijden.
Wacht.
Stop.
Ho even.
Liet ik hem zojuist ‘au’ zeggen?
‘Wat is er gebeurt?’ mijn woorden komen zo snel dat het me verbaasd dat Emmett antwoordt.
‘Je bent een vampier,’ vertelt hij, mijn reactie peilend.
Mijn ogen worden groot. ‘Echt?’ vraag ik verrukt.
Hij grinnikt. ‘Ik had kunnen weten dat je zo zou reageren,’ lacht hij.
Dan pas valt het me op dat de andere Cullens er ook zijn, maar ze staan op één of andere manier í¡chter Edward en Carlisle.
Verbaasd vraag ik me af of er gevaar is, tot ik me met een schok realiseer dat í­k het gevaar ben hier.
Ik ben de onvoorspelbare nieuweling.
Ik zuig mijn longen vol lucht, en blaas weer uit. Ik merk dat ik de zuurstof niet nodig heb, maar het voelt goed te ademen.
‘Em, ik ben bang,’ slik ik, mijn blik nog op de Cullens gericht.
Hij slaat vanachter zijn armen om mijn middel.
‘Waar ben je bang voor? Er is niks om bang voor te zijn mijn lief,’ zegt hij met zijn lippen tegen mijn haar.
Even knijp ik mijn ogen dicht. ‘Er is niks om bang voor te zijn? Ik ben een onvoorspelbare nieuweling! Wat als ik iemand wat aan doe? Wat als ik één van jullie í¡í¡nval?’
Ik begin nu toch behoorlijk in paniek te raken.
‘Rustig Noa, het komt goed,’ fluistert hij en ik voel me gelijk al een stuk rustiger.
Jasper weer natuurlijk.
Meestal vond ik het vervelend als hij met mijn gevoelens aan het kloten was, maar nu vind ik het alles behalve vervelend.
‘Misschien moet je haar meenemen om te jagen,’ stelt Carlisle glimlachend voor.
‘Jagen?’ vraag ik verbaasd en dan pas merk ik de brandende dorst.
De anderen schieten in de lach als ze mijn gezicht zien.
‘Oh, jagen,’ knik ik begrijpend. God, nu voel ik me dus behoorlijk dom.
‘Wilde je zeggen dat je nog niet aan jagen gedí¡cht had? Wilde je zeggen dat je de brandende dorst niet ondraaglijk vindt?’ vraagt Jasper met grote ogen.
Aarzelend schud ik mijn hoofd. ‘Ik was bezig met…’ zeg ik en maak mijn zin niet af.
‘Emmett,’ vult Edward grijnzend aan.
Verlegen kijk ik naar de grond, als de anderen lachen, maar Emmett trekt me alleen dichter naar zich toe.
‘Voor jullie gaan, wil ik eerst iets doen,’ glimlacht Alice en danst op me af, met grote spiegel in haar handen.
Ik voel ‘m aankomen, en merk dat ik mijn adem in houd als ze de spiegel voor me houdt.
Langzaam open ik mijn, stijf dichtgeknepen, ogen.
Wat ik in de spiegel zie is het mooiste meisje dat ik ooit gezien heb.
Mijn vertrouwde, lichte, ogen zijn nu helderrood en mijn huid lichter dan ik gewend ben, mijn gelaatstrekken zijn fijntjes en kaarsrecht.
Alice gluurt om de spiegel heen. ‘Wat vind je?’ glundert ze.
Ik kan nog niks zeggen, en kijk door de spiegel naar Emmett, die zijn hoofd op mijn schouder heeft gelegd.
Toen ik mens was vond ik hem al knap, maar nu, met mijn verbeterde ogen, is hij beter dan ooit.
‘Jagen,’ grinnikt Emmett als ik hem een tijdje aan heb staan gapen en duwt me naar het raam.
‘Wí¡t?’ vraag ik ontzet naar buiten kijkend.
‘Gewoon springen,’ grijnst hij.
‘Gewoon springen,’ herhaal ik benauwd.
‘Ik ga wel eerst,’ lacht hij en stapt uit het raam.
Ik volg elke minieme beweging die hij maakt en probeer het te onthouden.
Langzaam loop ik naar voren en dan val ik naar beneden.
Het is makkelijker dan ik dacht om soepel op de bal van mijn voeten te landen en ik kijk Emmett breed lachend aan.
‘Ik kan het ook,’ grijns ik.
Lachend wenkt hij me en begint te rennen.
Mijn benen beginnen zich te bewegen, en ik merk dat ik steeds sneller en sneller ga.
Het kost me geen enkele moeite over de rivier te springen, of de bomen te ontwijken. Nu pas snap ik wat Emmett bedoelde als hij zei dat hij niet hoefde op te letten of hij bomen raakte.
‘Em! Ik kan je bijhouden,’ lach ik en ren hem vervolgens voorbij.
Ik hoor hem lachen en dan hoor ik zijn voetstappen opeens niet meer.
Verbaasd rem ik af en kijk over mijn schouder.
‘We hoeven voorlopig nog niet in Canada te gaan jagen,’ grinnikt Emmett en ik ren terug naar hem, waar ik hem om zijn nek vlieg en hij een rondje met me draait.
‘Goed, en dan nu focussen op de missie: Jagen.’
Ik knik met ernstig gezicht. Hier was ik al bang voor geweest.
‘Oké Noa, ik wil dat je je ogen sluit en alle geluiden en geuren van het bos in je opneemt,’ instrueert Emmett.
Ik sluit mijn ogen en spits mijn oren.
Eerst hoor ik alleen de geluiden van het bos, maar daarna hoor ik het kloppen van een hart en mijn ogen vliegen open.
‘Em, ik hoor een hart,’ zeg ik met grote ogen.
Grijnzend kijkt hij me aan. ‘Het zijn herten, die zijn wel goed om mee te beginnen.’
Hoewel ik geen idee heb wat makkelijk zou moeten zijn als je jaagt, begin ik er toch wel zin in te krijgen.
Die brandende dorst begint vervelend te worden.
‘Ik wil dat je je instincten volgt Noa,’ zegt Emmett zacht, en ik knik.
Ik sluit even mijn ogen en storm dan geluidloos op de geur en geluiden van de herten af.

Jagen is makkelijker dan ik dacht. Het hele vampier zijn, is tot nu toe, eigenlijk makkelijker dan ik dacht.
Op de terugweg naar het grote huis van de Cullens, zit ik op Emmett’s rug. Mijn armen losjes om zijn nek, mijn benen stevig om zijn middel.
Mijn kleren, of wat er nog van over is, zitten helemaal onder het bloed, dus zodra we bij het huis aankomen brengt Emmett me naar een badkamer en brengt Alice me kleding.
Nadat ik gedoucht heb, en mezelf weer toonbaar heb gemaakt komt Emmett weer naar me toe, en ploffen we samen op de bank in de woonkamer.
Alle anderen zijn er ook.
‘Ik vind dat we het toch ergens over moeten hebben,’ fronst Carlisle op een gegeven moment.
Edward knikt. ‘Ja, dat vind ik ook,’ grijnst hij.
Argwanend kijk ik naar Emmett, waar ik dezelfde achterdochtige gezichtsuitdrukking zie.
‘Wij beschouwen je allemaal al als lid van onze familie Noa, maar het is aan jou en Emmett de keus of je bij ons blijft of dat je je bij een andere clan aansluit,’ zegt Carlisle glimlachend.
Ik laat zijn woorden even op me inwerken en zeg dan Emmett’s reactie peilend: ‘Ik zou het liefst bij jullie blijven.’
Een grote grijns verschijnt op het gezicht van Emmett.
‘Dan blijf je vanaf nu bij ons,’ grijnst hij en drukt zijn lippen op de mijne.
Even vergeet ik alles om me heen. Zijn lippen voelen nu niet koud of hard meer, ze voelen vertrouwd en fantastisch.
Het grinnikende gekuch van Edward doet me opschrikken en ik gooi lachend een kussen naar zijn hoofd.
Carlisle en Esmé vertrekken naar boven, net als Rosalie en Alice.
Jasper en Edward blijven in de woonkamer, Edward pianospelend, Jasper een boek lezend.
Emmett en ik liggen op de bank, zijn lippen beroeren de mijne opnieuw.
Na een tijdje kucht Edward grinnikend. ‘Kunnen jullie heel misschien je gedachten iets meer voor je houden?’
In plaats van te antwoorden gooit Emmett zonder op te kijken een kussen zijn kant op.
Jasper lacht. ‘Dit begint toch wel misselijkheid te veroorzaken.’
Op een gegeven moment schiet ook ik in een onbedaarlijke lach en even later vullen onze vier lachende stemmen het hele huis.

Reacties: