FanFic.nl

When the world turned upside down {~afgewerkt~}

19. A new home.

Het is stil in mijn eentje in mijn nieuwe, witte Rangerover Sport met geblindeerde ramen en dat is niet zo gek gezien het feit ik alleen ben.
We rijden achter elkaar aan op de snelweg. Op weg naar Norfolk, waar ons nieuwe huis staat.
We wisten natuurlijk al een tijdje dat we binnenkort uit Forks moesten verhuizen, en mijn verandering leek de anderen wel een goede reden om te verhuizen.
Ik hoor mijn mobieltje gaan en neem op.
‘Overleef je het nog in je eentje?’ hoor ik Emmett vragen.
‘Em!’ roep ik vrolijk uit.
‘Je redt me van de eenzaamheid! Ik was bijna begonnen met tegen mezelf praten!’ lach ik.
‘Dan bel ik inderdaad precies op tijd,’ lacht hij, ‘maar ik belde eigenlijk om te zeggen dat je zo de weg naar links moet nemen en daarna achter me aan moet rijden. We zijn er bijna.’
‘Is goed schat,’ glimlach ik en hang op.
Mijn Rangerover stuur ik nog wat harder over de natte wegen achter de vertrouwde Jeep aan en ik zie Emmett in zijn spiegel naar me grijnzen.

Niet veel later stoppen we voor een groot, oud huis.
Het witte huis staat me gelijk al aan, maar ik vlieg haast een meter van schrik omhoog als Emmett opeens op mijn motorkap springt.
Ik gooi mijn deur open. ‘Kom d’r vanaf idioot!’ gil ik lachend.
Hij springt eraf en Edward die langs komt stompt hem.
‘We willen niet gelijk weer verhuizen,’ grinnikt hij.
Emmett haalt lachend zijn schouders op. ‘Er is hier toch niemand.’
Esmé, Alice en Rosalie zijn al naar binnen gelopen en hun stemmen klinken opgewonden en verrukt.
‘Ik ben nieuwsgierig,’ lach ik en trek Emmett mee naar binnen.
Binnen kom je eerst in een brede gang, met grote houten trap.
Als je de linker ruimte inloopt kom je in een enorme en lichte woonkamer en als je de ruimte aan de rechterkant van de hal inloopt, kom je in een grote, lichte en moderne keuken.
Esmé en Alice hebben al een discussie over wie wat gaat inrichten en ik glimlach.
‘Alice?’
Geïrriteerd draait ze zich om, maar als ze mijn lachende gezicht ziet, herinnerd ze zich dat ze me chagrijnig aankijkt en schudt haar hoofd. ‘Wat is er?’
‘Welke kamer is voor Em en mij?’ vraag ik terwijl ik mijn armen om Emmett’s middel sla.
Alice glimlacht en wenkt ons. Achter haar aan lopen we de grote trap op.
Boven is opnieuw een enorme hal, met verschillende witte deuren. De donkerrode vloerbedekking doet me denken aan een rode loper.
Alice loopt naar een deur aan het eind van de gang en duwt hem voor ons open. ‘Alsjeblieft,’ glimlacht ze en danst de trap weer af.
Ik loop voor Emmett uit de kamer in en mijn mond zakt open.
Het is een enorme kamer, met enorme ramen.
In het midden van de kamer staat een groot tweepersoonsbed, omgeven met rode tule die past bij de vloerbedekking.
De muren zijn wit, en twee deuren leiden naar een enorme badkamer met inloopdouche, bad, wastafels, spiegels en jacuzzi, en een enorme inloopkast waarin ik al onze kleren al zie hangen.
‘Ik geloof dat ik het hier wel leuk vind,’ glimlach ik naar Emmett.

Twee dagen later heeft iedereen al helemaal zijn of haar plek in het huis gevonden.
Ik hou er bijvoorbeeld van in de brede vensterbank in de woonkamer te zitten, die uitkijkt op de grote, sprookjesachtige achtertuin met enorme vijver.
Met mijn hoofd tegen het glas kijk ik naar de bomen, die in bloei staan, met hun prachtige lichtroze bloesem.
‘Noa?’ hoor ik Emmett roepen.
‘Raamkozijn,’ grinnikt Edward.
Ik gooi een kussen naar hem toe. ‘Ik kan zelf nog wel antwoorden.’
‘Aan je gedachten te horen niet,’ lacht Edward.
‘Nou! Afgelopen nou!’ roep ik lachend uit.
‘Het gevoel was erg slaperig moet ik zeggen,’ voegt Jasper eraan toe.
‘Hm… Iets anders denken en voelen tegelijk?’ vraagt Edward grijnzend.
‘Jongens,’ lach ik kreunend.
Ik hoor Emmett de trap af komen.
‘O… Nou is ze opeens niet slaperig meer.’
‘Jasper!’ roep ik verontwaardigd uit, maar het feit dat ik bijna stik van het lachen, maakt het niet al te geloofwaardig.
‘Zeg, zeg, beetje Noa laten stikken hier,’ grinnikt Emmett als hij de woonkamer inkomt.
Edward lacht, en speelt opeens een bruiloftsmars.
‘Zeg, niet om het één of ander. Maar heb ik héél toevallig iets gemist?’ vraag ik verbaasd.
‘Vraag maar aan Alice,’ grijnst Jasper en verdwijnt uit de woonkamer, op de voet gevolgd door Edward.
‘Em?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
Nou ben ik vastbesloten ook om achter de waarheid te komen, want er is mijn duidelijk iets niet helemí¡í¡l vertelt.
‘Alice had wat gezien,’ draait Emmett erom heen.
Even vraag ik me af hoe ik hem de waarheid kan laten zeggen en dan glimlach ik liefjes.
‘Kom je even met me mee wandelen?’ vraag ik.
Emmett’s gezicht wordt argwanend, maar hij knikt en samen lopen we door de achtertuin.
De zon schijnt, en we schitteren beiden als duizenden diamantjes, maar er is hier niemand. Dit is de enige plaats waar we écht onszelf kunnen zijn.
‘Hou je van me?’ vraag ik plotseling.
‘Wat is dat nou weer voor vraag? Natuurlijk hou ik van je,’ zegt Emmett zacht en slaat zijn armen om me heen.
Ik sla mijn armen om zijn nek en kijk hem met een glimlachje aan.
‘Bewijs het maar,’ fluister ik ademloos in zijn oor.
Ik zie een grijns over zijn gezicht glijden als hij me dichter tegen zich aantrekt en ik mijn been om zijn middel sla.


De zon laat haar laatste warme stralen precies achter de rozenstruik vallen.
‘Genoeg bewijs?’ vraagt Emmett fluisterend, ik kan zijn grijns bijna hóren.
‘Komt in de buurt,’ fluister ik met een glimlachje.
Dan hoor ik voetstappen en ik leg geluidloos mijn vinger op Emmett’s lippen.
‘Carlisle,’ mijn lippen vormen zijn naam geluidloos.
Ik lig bovenop Emmett en voel hoe zijn lichaam geluidloos schokt van het lachen.
Ook ik moet moeite doen mijn lachen in te houden, en we wachten stikkend van het lachen tot hij weer voorbij is.
‘Laten we maar terug gaan, misschien kwam hij ons zoeken,’ fluistert Emmett als hij weg is.
Met tegenzin kom ik half overeind en kleed me aan.
Hand in hand loop ik samen met Emmett terug naar huis, waar we besluiten een douche te nemen na vanwege alle takjes en blaadjes die in ons haar hangen.
Maar voordat we naar boven kunnen lopen houdt Carlisle ons tegen. ‘We moeten wat bespreken, kom over tien minuutjes naar de woonkamer,’ zegt hij glimlachend.
We knikken, maar aangezien Emmett besluit tegelijkertijd een douche te nemen, gaat het niet zo heel erg snel en komen we vijfentwintig minuten later pas de woonkamer ingetuimeld.
Zodra we zitten brandt Carlisle los.
‘Goed dat we verhuisd zijn, maar jullie moeten ook hier weer naar school,’ vertelt hij.
O ja. School.

Reacties: