FanFic.nl

Secrets [S]

Lass Uns Laufen

Toen de jongens later die avond thuiskwamen, waren ze uitgeput. Ze hadden het spelletje, na de groentewinkel, nog een stuk of vijf keer herhaald. Ze waren een restaurant binnengelopen, hadden verveeld iets te drinken besteld, het zo snel mogelijk opgedronken, betaald en weer weggegaan. De volgende winkel die ze binnengingen bleek een souvenirwinkel te zijn, waar ze een ander wedstrijdje hadden gevoerd: wie het goedkoopste dingetje kon vinden. Gustav won - hij kocht een ansichtkaart van vijftig cent. De winkel erna was opnieuw een souvenirwinkel, en daar deden ze hetzelfde wedstrijdje - Tom won, door Gustavs vondst uit zijn handen te grissen en ermee naar de toonbank te rennen.
Daarna deden ze het nog een keer. Ze kwamen uit in een kledingwinkel, één die groter was dan doorsnee winkels. Bill kon het niet laten, hij moest en zou alles bekijken, passen en uiteindelijk ook kopen. Het leek altijd zo te gaan. Met Bill naar de stad betekende met honderden tassen thuiskomen. Zijn vrienden waren eraan gewend, ze vonden het niet eens meer vervelend om te wachten terwijl de jongen in het pashokje in de weer was met tientallen kledingstukken tegelijk. Het enige wat iets minder was - en eigenlijk was Gustav de enige met die mening - was dat Bill het hokje niet uitkwam. Hij weigerde zijn vrienden te laten zien wat hij voor nieuwe combinaties had gemaakt, alsof hij zich ervoor schaamde, alsof hij te verlegen was om het te laten zien. Wat het ook was - hij weigerde gewoon het hokje uit te komen. Tot hij zijn eigen kleding weer aanhad, en alle kleding die hij wilde kopen op één arm had gehangen. Wat hij niet hoefde, had hij tijdens het passen steeds aan de jongens gegeven, die het dan steeds terughingen. Georg en Tom maakten ook daar een onderlinge weddenschap van; allebei met evenveel kledingstukken door de winkel stuiven en kijken wie er als eerst alles kwijt was. Gustav bleef in Bills buurt, maar kon het niet laten om glimlachend toe te kijken hoe zijn vrienden de winkel ondersteboven gooiden.
Tot Bill het hokje uitkwam, met een lichte glimlach om zijn lippen, en met zijn hoofd in de richting van de kassa knikte, waar Gustav hem braaf heen volgde.
En als Bill eenmaal ergens aan begon…
De rest van de dag waren de jongens de ene winkel na de andere ingeschoten, hadden gezien hoe Bill elke keer met meer tassen naar buiten kwam, en hoe de glimlach op zijn gezicht steeds breder werd.
Tot ze naar huis moesten, dat leek hij minder leuk te vinden. Het bleef een teleurstelling, wat je ook deed, er kwam altijd een einde aan. En op de één of andere manier voelde de terugreis naar het vakantiehuis extra somber aan - alsof meer dan alleen de mooie stad achter werd gelaten.
‘Waarom voelt dit alweer als het einde van iets?’ vroeg Bill zich hardop af, omdat hij wist dat er een verklaring voor moest zijn. Het kon niet met Rome te maken hebben, hij zou daar vast nog wel vaker komen, en thuis kon hij ook geweldig winkelen, daar had hij Italië niet eens voor nodig. Daarbij - hij ging nog helemaal niet naar huis. Dat was pas… overmorgen. Morgen was de laatste dag. En dan moest hij weer naar huis, met Tom, zonder Gustav. Zonder Gustav. Hoe lang zou het duren voor hij hem dan weer zou zien?
Hij moest Gustav duidelijk maken dat hij hem niet kon missen, dat hij bij hem moest blijven. Of hij niet met hem mee kon komen, of dat hij met Gustav mee zou kunnen gaan. Die zou hem waarschijnlijk aankijken alsof hij gek was geworden, maar misschien zou hij ermee instemmen. Of in elk geval afspreken om hem snel weer op te zoeken.
‘Ik weet het niet.’ Het was Gustavs stem die sprak, die Bill uit zijn gedachte trok.
‘Wat weet je niet?’ vroeg hij, hopend dat Gustav zijn gedachten niet kon lezen. Aan de ene kant. Hij wilde niet dat Gustav wist dat hij hem niet achter wilde laten, hij wilde goed overdenken hoe hij dat het best kon brengen, zodat hij niet afgewezen zou worden. Aan de andere kant zou het ook wel prettig zijn. Dan zou Gustav weten wat hij wilde, dat hij het écht wilde, en dan hoefde hij geen verspilde moeite te doen om het duidelijk te maken.
‘Waarom het als een einde voelt.’
‘Oh,’ antwoordde Bill, niet wetend of hij blij of teleurgesteld moest zijn. ‘Dat.’
De rest van de reis zetten ze in stilte voort.
Stilletjes, op weg naar het einde, wat dat einde dan ook mocht zijn. Misschien was het wel alleen denkbeeldig, of omdat Bill zich realiseerde dat de vakantie er bijna op zat en hij Gustav dan achter zich moest laten. Misschien.

In het huisje aangekomen waren de jongens uitgeput.
‘Ik kan niet meer,’ pufte Bill, toen hij zijn tassen met aankopen op de bank mikte. Tom veegde alles er vanaf - hij wilde zelf op de bank zitten.
‘Tom!’ riep Bill, met een stem die bijna oversloeg. ‘Wees een beetje voorzichtig voor mijn spullen, wil je?’
‘Alles wat ik wil is zitten.’
‘Maar je gooit mijn spullen op de grond! Wat als er iets breekbaars tussen zit?’
‘Sinds wanneer zijn kleren breekbaar?’
Bill wist het ook niet, dus bleef het stil.
‘Maar Bill,’ begon Gustav, die net binnen kwam lopen en het gesprek half mee had gekregen, ‘wat heb je eigenlijk allemaal gekocht?’
‘Kleding.’ Bill wilde zichzelf voor zijn voorhoofd slaan omdat hij kortaf antwoord gaf, maar hij had er tijdelijk geen kracht meer voor.
‘Ik wil het zien,’ ging Gustav onverstoord verder.
‘Ga je gang.’ Bill maakte een handgebaar naar de tassen op de grond.
‘Nee. Ik wil ze aan jouw lijf zien.’
Bill haalde zijn schouders op. ‘Ik trek ze vast wel een keertje aan.’
‘Nu,’ vond Gustav. Bill schudde zijn hoofd.
‘Straks?’ deed de blonde nog een poging. Hij kreeg geen antwoord.
‘Bill?’ vroeg hij, en hij bewoog zich langzaam in de richting van de jongen, terwijl hij zijn ogen zocht. Bill keek weg, wetend dat hij anders toe zou geven. ‘Alsjeblieft?’
Verloren. ‘Oké, oké. Straks.’ Gustav knikte opgewekt, met een brede glimlach op zijn gezicht.
Bill keek ernaar, en besloot geen moment spijt te krijgen van zijn beslissing. Hij deed het voor Gustav.

Een half uur later hoopte hij toch, heel stiekem, dat Gustav het vergeten was. Hij zat net zo lekker op de bank, en had helemaal geen zin om op te staan, zich om te kleden, andere kleding aan te trekken en die aan zijn vrienden tentoon te stellen.
Gustav was het niet vergeten. ‘Bill?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Is het al straks?’
‘Ik,’ begon Bill, niet wetend wat te zeggen. Doorbijten, Bill. Dan ben je er maar vanaf, en dan hoef je de rest van de dag niet meer op te staan. ‘Ja,’ zei hij dus.
Hij kreeg een afwachtende glimlach toegeworpen, en twee ongeïnteresseerde blikken die hem leken te zeggen dat hij gek was. Het was avond, ze waren moe. Blijf zitten, Bill.
Maar Gustav won. Gustav zou altijd winnen, vanaf dat moment. Bill kon hem gewoon niets weigeren.
‘Hoe?’ vroeg Bill toen. ‘Moet ik me gewoon hier terplekke uitkleden en andere spullen aantrekken?’
‘Kun je doen,’ grinnikte Gustav, die er niet eens op tegen was. ‘Het is jouw show.’
‘Dan wil ik er een echte show van maken, ook,’ zei Bill, die de adrenaline al langzaam door zijn lichaam voelde vloeien. Het idee dat hij weer de ster van de avond zou zijn deed hem goed, gaf hem nieuwe energie.
‘Als jij dat wilt, doen we dat.’ Gustav stond op, opende een la en haalde er een rol plakband uit. ‘Goed,’ zei hij. ‘Hiermee zetten we de catwalk af. Tom, jij bent de presentator, ik ben toeschouwer en Georg…’
‘Ik film het gebeuren wel,’ antwoordde die verveeld.
‘Geweldig!’ riep Gustav, waarna hij Bill met tassen en al de gang op duwde. ‘Dit is je kleedkamer.’
Tom liep achter Bill aan, maar hield stil bij de deuropening. Gustav trok met plakband een afzetting door de woonkamer, bevestigd aan twee stoelleuningen. Georg probeerde zich te herinneren hoe zijn camera ook alweer werkte. Hij werd vaak genoeg op de foto gezet, maar het waren altijd anderen die de foto’s namen. Gelukkig wees de camera zelf redelijk de weg, en al snel was Georg weer in staat om te filmen.
‘Ready?’ vroeg Tom, toen hij zag dat alle activiteiten gestaakt werden.
‘Ja,’ antwoordden Georg en Gustav in koor.
‘Je hebt vijf minuten, Bill. Dan begint de show,’ meldde Tom zijn broer, waarna hij zijn hoofd om de hoek van de deur stak om te kijken wat zijn broertje allemaal uitspookte.
‘Tom, je hoeft echt niet toe te kijken terwijl ik me aankleed. Mijn onderbroek doet er niet toe.’
‘Dat moet ik wel, ik moet de toeschouwers een toelichting geven van wat je draagt. Maar maak je geen zorgen, er valt bij jou toch niets te zien.’
Bill besloot het te negeren, schoot stilletjes in nieuw setje kleding, compleet met sierraden, en knikte naar Tom om aan te geven dat hij er klaar voor was.
‘Goedenavond, dames en heren,’ begon Tom. Waarna hij zichzelf verbeterde: ‘Nou ja, heren. We zijn hier vanavond bijeen om te vieren dat - nee. Dat zijn we niet. we zijn hier bijeen om te kijken naar Bill Kaulitz, die zich vandaag niet in kon houden bij het winkelen en daar nu voor mag boeten. De eerste outfit die hij u gaat laten zien is… zwart. Let allemaal vooral op de onderbroek die hij eronder aan heeft, die is ook zwart. Heel inspirerend, heel inspirerend.’ En toen naar Bill: ‘Ben je er klaar voor? Ready, set, go!’ En met grote, zelfverzekerde passen snelde Bill zijn catwalk op.

Reacties: