FanFic.nl

Verhuisd (TC)

35. Droom

Tom pov
Wanneer de laatste noten zijn gespeeld word ik wakker geschud uit mijn trance door het applaus van Anouk en mama.
‘Wauw, als jullie dat gaan spelen met On Stage, dan winnen jullie zeker!’ zegt Anouk,’Ik kreeg er kippenvel van.’
Mama kijkt ons vol trots aan en knikt om aan te geven dat ze het met Anouk eens is.
Bill straalt helemaal door het enthousiasme van onze moeder en onze vriendin. In zijn ogen zie ik sterren van geluk.

Bill pov
‘Hebben jullie je al aangemeld?’ vraagt Anouk de volgende ochtend tijdens de wiskundeles.
‘Waarvoor?’ vraag ik verward en wantrouwend, aangezien de lerares zonet iets had verteld over een zogenaamde wiskundewedstrijd. Mij niet gezien! Het is dat het een verplicht vak is, anders had ik allang geen wiskunde meer gedaan.
Blijkbaar was dat de verkeerde reactie, want ik krijg meteen een klap tegen mijn achterhoofd. ‘Waar was dat voor nodig?’ breng ik uit, terwijl ik erachter probeer te komen of mijn haar nu nog wel in model zit.
‘Aan je reactie te horen, hebben jullie je nog niet ingeschreven. Of Tom moet het hebben gedaan?’ ze kijkt vragend naar mijn broer die aan de andere kant van mij zit. Ook hij kijkt verward op en geeft aan niet te weten waar ze het nu over heeft.
‘Je kunt je vandaag en morgen nog inschrijven, daarna kan dat niet meer!’ dringt Anouk aan,’en On Stage is maar één keer per jaar en volgend jaar zijn we te druk met examens dus jullie moeten dit jaar nog meedoen.’
‘Zeg dan meteen dat je het over On Stage hebt, dat hebben we vanmorgen tijdens muziek al gedaan,’antwoordt Tom alsof het super logisch is dat we dat niet zijn vergeten.
‘Oh ja?’ vraag ik dan ook.
Meteen krijg ik een blik toegeworpen dat ik stil moet zijn.
‘Oh ja! Natuurlijk, klopt ook,’zeg ik gauw.
De waarheid is, dat David dit soort dingen altijd voor ons regelt en wij waren het dan ook allang vergeten.
‘Mooi zo, want ik wil niet missen hoe jullie de rest inmaken.’

Gustav pov
Met moeite probeer ik mijn ogen open te houden terwijl Georg geconcentreerd op de weg let. Wat ben ik nou voor een slecht gezelschap als ik de hele reis zou liggen pitten?
‘Je kunt wel slapen, hoor, ik vind de weg ook wel als je me geen instructies geeft. De TomTom vertelt wel waar ik heen moet.’
‘Ja, maar dat is zo ongezellig,’ reageer ik.
‘En het is straks nog ongezelliger als we straks aankomen in Nederland en jij valt bij de tweeling op de bank in slaap. Slaap nu maar, dan ben je straks in ieder geval meer aanspreekbaar.’
Tegen dat argument kan ik niks inbrengen en ik leg de rugleuning van mijn stoel plat zodat ik een beetje kan liggen. Bijna direct wanneer ik mijn ogen sluit, ben ik al vertrokken naar dromenland.

’Ik doe met Tom!’ roept Bill direct wanneer we het spelletje uit de kast halen.
‘Bill, dit spelletje kíºn je niet samen doen,’reageert Georg geërgerd.
’Nou en, ik doe met Tom.’
Met een diepe zucht besluit Georg dat we Bill toch niet van zijn standpunt af kunnen brengen, en stemt erin toe dat we twee tegen twee doen.
‘Jeej!’ roept Bill blij, terwijl Tom alleen maar lachend toe kan kijken.
Terwijl ik het bordspel op tafel klaarzet om te spelen, zitten Tom en Bill al klaar. Dat wil zeggen, Tom zit op de bank, en Bill heeft de plek op zijn schoot in beslag genomen.
‘We hebben plek zat hoor, Bill, drie plekken op de bank en nog twee losse stoelen.’
‘Ik zit goed hier.’
Met een diepe zucht gaat Georg op een stoel zitten, en pakt zijn pionnetje vast uit de doos.
‘Je weet toch dat dat nooit zin heeft,’mompel ik hem lachend toe,’Bill hangt altijd aan Tom. Dan voelt hij zich veilig ofzo.’

‘Wat zijn dit voor rare opdrachten?’ vraagt Bill als hij voor de derde keer de opdracht krijgt om een kledingstuk uit te doen. Hij had intussen zijn vest, T-shirt en sokken uitgedaan.
‘Geen idee waar dat spel vandaan kwam, mama nam het ooit een keer mee,’ antwoordt Tom.
‘En dan denk jij dat het een goed plan is om het te spelen? Ik moet er al niet aan denken dat zij het spelen,’ brengt hij er met een vies gezicht uit,’dit is een spel dat je met meisjes moet spelen, niet met vier jongens. Heb je niet eens van tevoren gekeken wat voor soort spel het was?’
‘Hoe moest ik nou weten dat het een stripspel was?’
‘Gaf die playbunny op de voorkant je niet een goed idee?’ reageert Bill boos.
‘Jij hebt er zelf anders ook niks van gezegd! Je wilde zelf meespelen,’zegt Tom geïrriteerd.
‘Kom op, jongens, laten we het spel gewoon opruimen en dan kan iedereen zijn kleren weer aandoen,’ probeert Georg de tweeling te kalmeren.
‘Ik ben de enige met ontbrekende kledingstukken, ja!’ riep Bill gefrustreerd.
‘Ja, jij hebt niks verloren, jij mocht alleen maar shotglaasjes naar binnen gooien,’ keert Tom zich nu tegen Georg.
‘Het zou me niks verbazen als je nu dronken was,’vult Bill aan,’je vind het zeker niet erg dat ik degene ben die zich moest uitkleden? Nee, ik word toch altijd als het meisje van de band beschouwd, dus waarom nu niet?’
‘Dat vind ik ziek van je, Listing, Bill weer als slachtoffer gebruiken,’ komt Tom op voor zijn broertje.
Ik weet wel beter dan tussenbeide komen als Tom en Bill een meningsverschil hebben…


‘Gustav, wakker worden, we zijn er.’ Zachtjes tikt Georg me wakker. Wow, ik heb gewoon de hele reis geslapen. Ik voel me wel schuldig tegenover Georg, al lijkt hij er niet mee te zitten. Ik rek me uit en klim uit de auto, waarna ik de koffers uit de achterbak haal.
‘Is het deze?’ vraag ik hem, terwijl ik richting een huis knik. Hij knikt en loopt met de overige koffers voor me uit richting de voordeur. Wanneer we aanbellen, doet Simone open.
‘Wat een verrassing!’ roept ze blij, en ze omhelst ons beide.
‘Vindt u het goed als we een weekje blijven logeren? Zo niet, dan zoeken we wel een hotel op hoor, maar-‘
‘Doe niet zo mal, natuurlijk is dat goed. Kom binnen, de jongens zullen blij zijn jullie te zien,’zegt Simone vrolijk terwijl ze ons de weg naar de kamers van de tweeling wijst.

Unknown pov
Ik heb het wel door. Ik zie het wel, ik weet het wel. Ik wilde het alleen niet geloven. Maar nu is het zo overduidelijk voor me. Ik zou het niet moeten toestaan, boos op ze worden, hen uit elkaar halen, maar ik weet dat het niks oplost. Bovendien voel ik me niet boos. Niet eens teleurgesteld. Ergens heb ik het altijd geweten, ik heb altijd geweten dat de kans er was. Hoe ik ze altijd samen zag, hoe zorgzaam ze waren voor elkaar en hoe de oudste altijd opkwam voor zijn evenbeeld. Ik wilde het gewoon niet zien, want het hoort niet. Men zegt dat het niet hoort. Maar kun je liefde echt kiezen?
Toch maak ik me zorgen. Wat als iemand erachter komt? Iemand met kwade bedoelingen, die ze wel uit elkaar wil halen?

Reacties: