Hoofdcategorieën
Home » Twilight » When the world turned upside down {~afgewerkt~} » 20. A new school.
When the world turned upside down {~afgewerkt~}
20. A new school.
En zo komt het dus dat we acht weken later, in onze auto’s op weg zijn naar de school hier in Norfolk.
‘Denk je dat als je nu je Jeep in de prak rijdt, school dat een goede reden vind om weg te blijven?’ vraag ik aan Emmett als we over de natte snelweg rijden.
‘Denk het niet, maar ik ga het niet uitproberen. Het enige is dat we dan allemaal met jouw auto moeten,’ grinnikt hij.
Ik doe alsof ik huiver bij het idee.
‘Dan gaan we wel met mijn auto,’ oppert Alice vrolijk.
‘Onopvallend zo’n knalgele Porsche,’ grinnikt Jasper.
Even later rijden we het parkeerterrein van onze nieuwe school op.
Met aarzelend gezicht kijk ik naar het grote gebouw en een angstig gevoel bekruipt me.
Ik schiet haast een meter de lucht in van schrik als Emmett mijn portier openmaakt en me ontspannen grijnzend aankijkt.
‘Kom je nog?’
‘Springen op hakken is nog steeds geen goed idee voor mij,’ breng ik hem lachend ter herinnering en hij tilt me voorzichtig uit zijn Jeep.
‘Denk je dat ik het wel aankan?’ vraag ik plotseling zacht.
‘Dat je wat aankan?’ vraagt hij, nu toch wel bezorgd.
‘In een kleine ruimte zijn, met zoveel mensen,’ fluister ik aarzelend.
Normaal heb ik absoluut geen moeite met mensenbloed, en mijn ogen hebben net een karamelkleur aangenomen, maar het lijkt me toch behoorlijk zwaar in een ruimte te zijn met zóveel kloppende harten en stromend bloed.
‘Ik weet zeker dat je het kan,’ grijnst Emmett mijn favoriete, scheve grijns.
‘Stel dat het me nou niet zou lukken… Denk je dan dat je bereid bent me aan te vallen?’ vraag ik zacht, zijn reactie peilend.
Even glijdt er een vreemde uitdrukking over zijn gezicht. ‘Ik zal je niet aanvallen Noa. Nooit. Ik zal je proberen tegen te houden zodat er later geen dingen zijn waar je spijt van hebt, maar ik val je níét aan.’
Bijtend op mijn lip, knik ik. ‘Denk je dat Edward of Jasper me wel aan zou willen vallen als het moet? Anders vraag ik het één van hen namelijk.’
‘Als mijn broers er ook maar aan dénken je aan te vallen, doe ik ze wat,’ gromt Emmett.
Sussend leg ik mijn hand op zijn wang. ‘Jij gaat je broers helemaal niet aanvallen. Het is gewoon als voorzorgsmaatregel; dat als jij niet op tijd bij me bent, en ik probeer iemand op te drinken, ze bereid zijn me aan te vallen,’ zeg ik flauwtjes glimlachend. Ik voel persoonlijk ook niet zo’n drang met Edward of Jasper te moeten vechten…
Ja, nu praat ik er nog rustig over, maar ik weet dat ook dit slechts een uitstel van executie is.
‘Komen jullie nog?’ vraagt Alice, ongeduldig op haar voeten heen en weer wiebelend.
Rosalie, die samen met Edward dichterbij ons stond en wie het gesprek kon horen, glimlacht me bemoedigend toe als we de school inlopen.
Nadat we de nodige briefjes en roosters opgehaald hebben, lopen we naar de kantine.
De kantine is weinig uitnodigend, met donkergrijs linoleum en wit behang. De tafels zijn lichtblauw gekleurd, evenals de stoelen.
De tl-buizen geven het geheel een niet al te gezellige sfeer.
Aarzelend probeer ik adem te halen en kom opgelucht tot de conclusie dat het nog te doen is.
Natuurlijk voelt het alsof er een brandende pook in mijn keel geduwd wordt, maar het is niet erger dan normaal.
Ik loop achter de anderen aan naar een tafel, waar we aan gaan zitten.
‘Staren kinderen op school altijd zo?’ vraag ik verbaasd aan Emmett als ik alle blikken van de leerlingen om ons heen zie.
‘Ja. Weet je nog dat alles aan ons mensen aantrekt? Ons uiterlijk, onze geur, terwijl het ons dodelijkste punt is. Want voor ze het weet zijn ze opgedronken,’ grinnikt Emmett nauwelijks hoorbaar in mijn oor.
Ik geef hem een speels en zacht duwtje. ‘Ga jij daar maar weer over praten. Zullen we vanmiddag een berentocht doen?’ vraag ik smekend.
Ik blijf het leuk vinden hem te pesten met zijn liefde voor grizzly’s. ‘Dorst?’ vraagt hij meelevend.
‘Haardvuur,’ knik ik met vreugdeloos lachje.
‘Het komt wel goed,’ zegt hij met zijn gezicht in mijn haar.
‘Ik ben blij dat in elk geval één van ons daarvan overtuigd is,’ grinnik ik.
‘Ik laat je de rest van de dag niet los,’ zegt hij als hij zijn arm om me heen slaat.
‘Wat lief van je dat ik zelf een leven mag leiden,’ plaag ik hem lachend.
‘Ik zou d’r inderdaad maar vasthouden Em, ze vinden d’r wel leuk,’ doet Edward er nog een schepje bovenop.
O héél fijn, nou laat hij me serieus niet meer los.
De eerste schoolweken gingen eigenlijk veel en veel beter dan verwacht, maar Edward bleek gelijk te krijgen.
Ik prop mijn boeken in mijn tas en hijs die over mijn schouder, mijn haar hangt over mijn andere schouder.
‘Noa!’ hoor ik een stem achter me, en ik draai me met tegenzin om, het kost me moeite niet te gaan zuchten.
Muziek is één van de weinige lessen die ik niet met Emmett of één van de anderen heb, en aangezien je hier vaak samen moet werken, vinden de jongens hier op school dat de perfecte gelegenheid mij te komen vervelen met onnozel gebrabbel.
Voor me staat een jongen, wiens naam me ontgaan is, dus glimlach ik hem met vragend gezicht toe.
‘Ik ben William,’ grijnst hij.
‘O ja,’ glimlach ik vreugdeloos.
‘Ik wilde je wat vragen,’ begint hij nerveus.
In de gang hoor ik Edward lachen en ik doe moeite zelf niet ook in de lach te schieten.
‘Brand los William,’ zeg ik half lachend.
‘Volgende week is er een schoolfeest,’ gaat hij verder.
‘O,’ reageer ik gespeeld verbaasd, onverstoorbaar glimlachend.
‘En ik vroeg me af of je met mij naar dat feest wilde,’ voegt hij er zacht aan toe.
Mijn glimlach veranderd van vriendelijk, in meelevend.
‘Moet je horen William… Ik vind je echt heel erg aardig, maar ik…’
Nog voor ik mijn zin af kan maken valt William me in de rede: ‘Je hebt wat met Cullen, en hij is natuurlijk í¡lles wat je wilt.’ Zijn stem klinkt wrang.
Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht.
‘Émmett is inderdaad alles wat ik wil, sorry William.’
Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik ben bereid vervelend lang vol te houden,’ grijnst hij.
Ik kan het niet laten zacht te lachen als ik zeg: ‘Geloof me. Wij houden het langer vol.’
‘Moeten we écht naar dat schoolfeest?’ kreun ik als ik in de woonkamer bij Emmett op schoot zit.
‘Jullie moeten doen alsof jullie normale scholieren zijn, daar hoort ook het naar feestjes gaan bij,’ zegt Carlisle streng.
‘Oooh, misschien komt William wel,’ plaagt Edward me vanachter de piano.
‘Kijk jij maar uit ventje,’ lach ik en gooi een kussen naar zijn hoofd.
‘Ach, arme Emmett begint jaloers te worden,’ doet Jasper er een schepje bovenop.
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik eerst hem aan, en daarna Emmett. Zijn gezicht staat inderdaad niet al te vrolijk en dat maakt me aan het lachen.
‘Ik hou toch alleen van jou mafkees,’ druk ik een kus op zijn neus.
‘Maar ze dénken aan je, en zodra ik niet in de buurt ben vragen ze je mee uit,’ gromt hij.
‘Ach lieverd, het komt wel goed. Ik moet ze niet, hooguit als maaltijd,’ lach ik zacht.
Nu grinnikt Emmett wel. ‘Zolang je hun bloed kan drinken vind ik het goed.’
Ik geef hem een zacht en speels duwtje.
‘Die was ongelooflijk flauw Emmett Cullen,’ stik ik van het lachen.
‘Het is niet dat ik vervelend wil doen, maar jullie zijn mooi om het punt heen gedraaid: Jullie gaan allemaal naar dat feestje en je gedraagt je. En daarmee uit,’ zegt Carlisle en loopt de woonkamer uit.
Reacties:
ooh, super! Ik had die william zijn kop er al meteen afgetrokken als ik Emmett was.
Stel je voor, elke jongen die tegen haar praat wordt de volgende dag vermoord terug gevonden...
Nah, das geen jaloerse reactie... -kuchkuch-
xx
‘Ach lieverd, het komt wel goed. Ik moet ze niet, hooguit als maaltijd,’ lach ik zacht.
Nu grinnikt Emmett wel. ‘Zolang je hun bloed kan drinken vind ik het goed.’
----
wahahahhahaaa
om dit stukje lag ik plat! XD
Ik hou van dit hoofdstuk
Emmett is jalooeers, zo schattig
En William is irritant, nu al.
Echt droog: 'Geloof me, wij houden het langer vol.'
Ik kan ook niet quoten!
Snel verder <333
xxxx
Aaaw Edward doet flauw
Nicee btw