FanFic.nl

~ Lost in Twilight.

~ Chapter 5.2

De site had een zwarte achtergrond waarin zo nu en dan een ster glinsterde. De tekst was in het lichtgrijs getypt en zag eruit als het handschrift van iemand uit een paar eeuwen geleden, mooi en krullerig. Het was het totaal tegenovergestelde van het mijne, bedacht ik me somber. Snel scrolde ik door de pagina heen, mijn ogen als röntgenscanners over de tekst heen vliegend. Ik zocht naar een datum, maar het enige wat ik vond was ‘en het volgende boek is ook al weer op komst’.
Met gefronste wenkbrauwen keek ik naar mijn gammele pc en mompelde geïrriteerd: ‘Heb ik dí¡í¡r nu de hele tijd op zitten wachten?’ Zoals vanzelfsprekend zei het oude ding niets terug, maar toen was de site opeens weg, had hij plaats gemaakt voor een witte achtergrond. ‘De site kan niet gevonden worden,’ las ik grimmig. Nou, dat was dan het antwoord dat ik kreeg. Ik deed geen moeite om de computer netjes af te sluiten en drukte dus gewoon fronsend op de uit-knop, veel trager dan hij al was kon ik hem toch niet maken. Mijn oog viel op de nog steeds onuitgepakte schooltas die ik naast mijn bed had gesmeten en tot mijn spijt herinnerde ik me vaag iets over een toets waarvoor ik eigenlijk moest leren. Het is maar Engels, bracht ik in als tegen-argument in de discussie die door mijn hoofd woedde, daar sta ik toch dik voldoende voor. Een keer een onvoldoende zal echt niet erg zijn en daarbij, ik ben er toch goed in. Zonder te leren haal ik waarschijnlijk nog wel een zes.
Met tegenzin pakte ik even later toch maar mijn Engelse handboek, ik had besloten dat ik alles één keer zou doorlezen en dan verder zou gaan in Twilight. In mijn agenda stonden een aantal bladzijdes genoteerd en tot mijn opluchting zag ik dat het enkel wat theorie was die ik al snapte. Huiswerk af, ik glimlachte in mezelf. Mijn Engelse boek verdween ergens onder mijn bureau en ik pakte met een stuk meer vreugde mijn leesboek weer op. Wat was het toch heerlijk om na een lange, stomme dag school weg te kruipen op mijn kamer met een boek. Voorzichtig tikte ik tegen de verwarming, hij stond aan. Niet gloedheet, maar lekker warm. Ik liet me er tegenaan zakken en voelde hoe de warmte zich over mijn rug verspreidde en langzaam maar zeker mijn hele lichaam vulde met het aangename gevoel van veiligheid en geborgenheid.

Hij staarde me ongelovig aan, maar zijn gezicht was gespannen, afwerend.
‘Jij denkt dat ik een busje van je af tilde?’ Zijn toon twijfelde aan mijn geestelijke vermogens, maar het maakte me alleen maar argwanender. Het klonk als een perfect uitgesproken zin door een ervaren acteur.
Ik knikte alleen, kaken op elkaar.
‘Dat zal niemand geloven, dat snap je toch wel?’ Zijn stem klonk nu een beetje neerbuigend.
‘Ik was van plan het aan niemand te vertellen.’ Ik sprak de woorden langzaam uit, zorgvuldig mijn boosheid in toom houden.
Er vloog een verbaasde blik over zijn gezicht. ‘Wat maakt het dan uit?’
‘Mij maakt het wat uit,’ hield ik vol. ‘Ik houd niet van liegen. Dus moet er een heel goede reden zijn waarom ik het doe.’
‘Kun je me niet gewoon bedanken en het verder laten zitten?’
‘Nee.’
‘In dat geval... hoop ik dat je tegen teleurstellingen kunt.’

Het was haast ziekelijk hoe weinig moeite het me kostte om in het verhaal te verdwijnen, hoe makkelijk het was om mijn eigen leven te verlaten en haast volledig te vergeten dat er een hele wereld bestond naast Twilight. Maar ik vond het fijn en, misschien was dat nog wel het ergste en het meest verontrustende, ik wilde niets lievers dan dat.

Reacties: