FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 02: The office.

Toen ik het kamertje binnenkwam, was alleen Hilde daar.
'Daar ben je dan,' mompelde ze.
Ze wees op een stoel. 'Ga daar maar zitten.'
Ik deed wat me gevraagd werd en ging zenuwachtig op het puntje zitten. Mijn blik gleed door het kantoortje.
Als mensen dit kantoortje zagen, gingen ze er vaak vanuit dat de rest van het weeshuis ook wel zo goed onderhouden zou zijn.
Ja, dat mochten ze willen. De kantoortjes waren het enige wat goed opgeknapt was, zodat de mensen een goede indruk zouden krijgen en sneller een kind zouden adopteren omdat het kind dan zogenaamd een goede opvoeding genoten had.
Ja, dahag.

Er klonken voetstappen door de gang en Hilde sjorde me gauw overeind.
Een echtpaar kwam binnen. De vrouw was mager en klein, en de man was groot en vierkant. Stiekem deed hij me denken aan een kleerkast.
'Meneer en mevrouw Smith,' groette Hilde ze beleefd en schudde hun handen.
Bij mevrouw Smith toverde een glimlachje tevoorschijn, en haar man knikte slechts nors. Het was duidelijk dat mevrouw Smith niet al te veel te zeggen had in dit huwelijk.
'Ga toch zitten, doe alsof u thuis bent,' glimlachte Hilde breed.
'Ik neem aan dat zij Julia is?' vroeg meneer Smith, wijzend op mij.
Hilde knikte en legde haar handen op mijn schouders. 'Ja, dit is Julia Williams. Zij is één van onze oudste kinderen hier, en wacht al het langst op een adoptieplaats, dus we zijn blij dat u de adoptie overweegt,' glimlachte Hilde.
Ik voelde hoe ik van afschuw vervuld werd. Ik was hier dan wel één van de oudsten, dat was waar. Maar ik wachtte niet als langste op adoptie. Lara en de andere meiden op mijn slaapzaal, moesten al veel langer op adoptie wachten en misschien zouden ze wel nooit aan adoptie toekomen.
Maar ik zei niks en toverde een lief glimlachje tevoorschijn.
'Meneer, mevrouw,' glimlachte ik met mijn heldere stem.
Een brede lach gleed over het gezicht van mevrouw Smith, maar meneer Smith bekeek me alsof ik op de veemarkt stond.
'Als we haar dossier even mogen inzien,' zei hij tegen Hilde, die gelijk met de bekende map aan kwam lopen.
Wat ze natuurlijk niet vertelde was dat ze mijn straflijst eruit gehaald had, zodat het net leek alsof er nooit problemen waren met mij.
'Ze lijkt me prima,' zei meneer Smith na een akelig lange stilte.
Ook mevrouw Smith knikte.
'We adopteren haar,' knikte meneer Smith en zette zijn handtekening onderaan een formulier.
'Dan mag je nu met meneer en mevrouw Smith mee,' glimlachte Hilde.
Ik stond op, mijn benen voelden plotseling als lood, maar ik wist dat ik moest. Ik had geen keus.

Bij de grote, houten deuren omhelsde Hilde me plotseling en ik werd opnieuw vervuld door een gevoel van afschuw.
Ik weet nog hoe ik haar dat vaker had zien doen, en ik weet nog hoe dat me ergerde. Normaal sloeg ze ons alleen, maar als er afscheid genomen moest worden in het bijzijn van andere mensen, dan ging ze opeens lief en sentimenteel lopen doen.
Ik liet mijn armen slapjes langs mijn lichaam hangen.
'Dag mevrouw,' fluisterde ik en liep achter meneer en mevrouw Smith aan.
'Dag lieverd!' riep Hilde me na en toen ik over mijn schouder keek, zag ik haar een zakdoek naar haar ogen brengen.
Ja hoor, alsof ze echt huilde.

Ik liep achter de mensen aan over het lange en brede grindpad.
Dat leek langer dan voorheen.
Ik probeerde mezelf te blijven vertellen dat het allemaal goed zou komen, dat ik een beter leven zou krijgen bij de familie Smith.
Maar op de één of andere manier geloofde ik er niet in.
Ik wist dat het afgelopen was met mijn vrijheid.

Reacties: