FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 03: Waking up in darkness.

Drie maanden later was ik al helemaal gewend aan mijn nieuwe leven.
Het was alleen niet beter dan het weeshuis, nou in sommige opzichten wel, maar in de meeste niet.
Ik was nu aangesteld als dienstmeisje, wat betekende dat ik ongeveer alles in het hele huis moest doen en als het niet op tijd gebeurde, zwaaide er wat.
Ik was net bezig met de planten in de grote voortuin water geven, toen er een jonge man over het brede grindpad richting het huis kwam lopen.
Langzaam kwam ik overeind en zette de plantengieter neer.
'Hallo,' glimlachte de man vriendelijk toen hij vlakbij was.
'Hallo meneer,' glimlachte ik.
'Kan jij mij vertellen waar mijn ouders zijn?' vroeg de man glimlachend.
Even knipperde ik verbaasd met mijn ogen, ik had helemaal niet geweten dat meneer en mevrouw Smith een zoon hadden die maar een paar jaar ouder was dan ik.
'Meneer en mevrouw Smith zijn binnen. Volgt u mij maar,' zei ik vriendelijk en liep de man voor naar de woonkamer.
Daar bood ik hem wat te drinken of te eten aan, maar hij sloeg het beiden af en ik beloofde hem zo terug te komen.
Zodra ik de deur achter me gesloten had, rende ik door het grote huis, op weg naar het kantoor van meneer Smith.
Daar aangekomen, klopte ik zacht op de deur en wachtte.
'Wie is daar?' klonk zijn norse stem.
'Ik ben het, Julia. Uw zoon is hier meneer,' zei ik tegen de dichte deur.
Er klonk gestommel en de deur vloog open.
'Waar is hij?' vroeg de man, op me neer kijkend.
'De woonkamer meneer,' piepte ik en drukte mezelf tegen de muur aan toen hij met grote passen langs liep.

Ik bracht de mannen af en toe wat thee, kwam erachter dat de zoon van meneer Smith Christopher heette en bracht de rest van de middag weer in de tuin door.
Het waren de klusjes die ik het minst vervelend vond. Ten eerste omdat het in de tuin was en ik buiten kon zijn, maar ten tweede ook omdat meneer en mevrouw Smith nooit in de tuin kwamen en ze daarom ook geen idee hadden of ik mijn werk goed deed en me niet konden straffen.

Die avond bleef Christopher blijkbaar eten, want meneer Smith kwam voor het eten te keuken binnen, iets wat hij gebruikelijk niet deed.
Verbaasd keken Janet en ik toe hoe hij de hele keuken inspecteerde.
'Zorg dat alles goed gaat,' siste hij nog voordat hij de keuken uit liep.
'O god, dit gaat leuk worden,' zuchtte ik terwijl ik samen met Janet aan het eten begon.
'Het zal wel goedkomen,' glimlachte ze.
Zij woonde hier al langer, ze hadden haar twee jaar geleden al uit een weeshuis gehaald en ze wist precies wat mij allemaal te wachten stond.

Ik bracht mijn avond samen met Janet door in de keuken.
Met onze rug tegen de keukenkastjes geleund zaten we op de grond, zacht te praten.
De stemmen van de familie Smith in de andere kamer werden steeds luider en nadat ik voor de derde keer een lege fles wijn op moest komen halen, begonnen de stemmen ook steeds vrolijker te worden.

Plotseling klonk er allemaal geluid van brekend glas en Janet en ik krompen tegelijkertijd in elkaar.
'Julia?' klonk de giechelende stem van mevrouw Smith en ik stond met tegenzin op om naar de keuken te lopen.
De ravage was groter dan ik gedacht had en ik zag de familie Smith opstaan.
'Als ik zo terug kom, is dit allemaal opgeruimd,' siste meneer Smith en hij liep naar de keuken, om Janet nog op haar kop te geven.
Mevrouw Smith en Christopher vertrokken zonder iets te zeggen naar boven, waar dus een hoop gestommel klonk.
Na ongeveer vijf minuten, toen ik alleen nog maar de scherven van tafel bij elkaar geveegd had en ik begon aan de scherven op de grond, kwam meneer Smith weer terug.
'Wat had ik nou gezegd?' schreeuwde hij plotseling woedend.
Ik probeerde het te negeren en ging stug door met opruimen, maar meneer Smith greep me bij mijn arm en trok me overeind.
'Kijk me aan als ik het tegen je heb!' schreeuwde hij buitenzinnen.
Zijn adem, die hij met deze woorden in mijn gezicht blies, rook naar alcohol.
'Jij bent een ondankbaar kind! Wij halen je uit dat weeshuis, maar je bent nog te lui om door te werken!' ging meneer Smith verder.
Door mijn angst versnelde mijn ademhaling en ik moest moeite doen niet in huilen uit te barsten.
'Ruim op!' bulderde meneer Smith nog woedend en duwde me van zich af.
Ik zag de vloer in rap tempo dichterbij komen en strekte mijn handen uit om mijn val te breken, maar ik viel middenin de scherven en voelde hevige pijn aan mijn arm.
'Ruim op!' schreeuwde meneer Smith weer en gaf me een trap in mijn maag.
Mijn lichaam schokte en een ijselijke gil kwam over mijn lippen toen hij me nog een keer trapte.
Nog woedend schreeuwend vertrok meneer Smith en liet mij achter in de scherven.

Reacties: