FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 05: Sweet Seventeen.

Mijn zeventiende verjaardag beloofde anders te worden dan al mijn andere verjaardagen die ik tot nu toe meegemaakt had.
Het begon allemaal al twee weken voor mijn verjaardag toen mevrouw Smith me plotseling een grote en luxueuze kamer aanwees en me vertelde dat het vanaf nu mijn kamer zou zijn.
Het werd allemaal nog beter, toen ik twee dagen voor mijn zeventiende verjaardag opeens een compleet nieuwe garderobe kreeg met de mooiste jurken en sierraden.
En het was al helemaal compleet toen ze me vertelde dat ik voortaan niet meer voor het huishouden hoefde te zorgen.
Opeens leek zeventien worden me helemaal niet zo erg meer en ik viel de dag voor mijn verjaardag met een goed gevoel in slaap in het enorme hemelbed.

Toen ik de volgende ochtend langzaam mijn ogen opende, kon ik even niet bedenken waar ik was, en toen kwam alles terug.
Te vrolijk om langer in bed te kunnen blijven, sloeg ik mijn dekens van me af en danste naar de badkamer.
Ik liet het bad vollopen en liep terug naar mijn kledingkast, waar ik een tijdje door de jurken speurde en uiteindelijk een goudkleurige uitkoos.

Ik liet mezelf in het warme badwater zakken en genoot van de warmte en totale ontspanning.
Nadat ik me aangekleed had en mijn haren langzaam gekamd had, wist ik niet meer wat ik moest doen.
Ik liep wat rond door mijn kamer en toen viel mijn oog op een boekenkast.
Mijn vingers gleden over de ruggen, die dicht tegen elkaar aan stonden en een glimlachje gleed over mijn gezicht.
Ik trok een boek uit de kast, ging in een grote stoel zeggen, legde het boek op mijn schoot en sloeg het open.
Een tijdlang was ik helemaal verdiept in het boek en schrok me een ongeluk toen er plotseling op mijn deur geklopt werd.
Ik sloot het boek en legde het weg, snel liep ik naar de deur en opende hem.
Voor de deur stond een meisje, van een jaar of vijftien. Ze hield een dienblad vast.
'Ik kom uw ontbijt brengen,' fluisterde ze.
'O lieverd toch,' zei ik zacht.
Ik had medelijden met het onbekende meisje voor me, omdat ik precies wist wat haar allemaal te wachten stond...
'Kom even binnen,' wenkte ik haar en hield de deur voor haar open.
Ze bleef stokstijf in de kamer staan en keek schichtig om zich keen.
'Ga maar zitten,' wees ik naar de stoel en ging in een andere stoel zitten.
'Mijn naam is Julia. Wat is jouw naam liefje?' glimlachte ik warm.
'Joanna,' zei ze zacht.
'Kom neem wat,' gebaarde ik naar het dienblad en hield haar wat voor, maar de schudde angstig haar hoofd.
Met een licht zuchtje zette ik het bord weer neer.
'Hoelang ben je hier al?'
'Twee dagen,' fluisterde en zag eruit alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten.
'Ik zal je een verhaal vertellen,' zei ik zacht en keek uit het raam, dat uitzicht gaf op de grote tuin.
'Toen ik heel klein was, was ik samen met mijn ouders in onze tuin,' begon ik zacht, 'ik danste samen met mijn moeder, zoals ik dat altijd deed omdat we allebei van dansen hielden. Mijn vader keek toe hoe wij over het grasvield zwierden. Plotseling klonk er een knal.' Ik haalde even diep adem.
'Mijn ouders werden vermoord,' zei ik om mijn verhaal te kuisen, 'en ik ging naar een weeshuis omdat ik verder geen familie meer had. Daar besloot ik erachter te komen wie mijn ouders vermoord had, maar het lot wilde dat ik er nooit achter kwam. Ik haatte het weeshuis, en heb in drie verschillende gezeten. Vorig jaar werd ik plotseling opgeroepen om me netjes aan te kleden en ik moest naar een kantoortje komen. Daar waren meneer en mevrouw Smith en ze adopteerden me. Ik hoopte op een betere toekomst, maar toen ik hier aankwam moest ik als werkster fungeren. Christopher wist me te redden,' eindigde ik met een glimlachje.
'Het lijkt op mijn verhaal,' fluisterde Joanna.
'Luister naar me liefje, jou zal hetzelfde te wachten staan als mij toen ik hier net was. Maar zoals Christopher er voor mij was, zal ik ervoor jou zijn en Christopher ook. Als er wat is moet je naar één van ons toekomen, beloof je dat?'
Even staarde ze me aan met haar grote, groene ogen en toen knikte ze dankbaar.
Een brede lach gleed over mijn gezicht, blij het meisje wat opgevrolijkt te hebben.
'Kom, neem wat,' zei ik en hield haar weer het bord voor.
Aarzelend pakte ze een broodje, net als ik en begon het hapje voor hapje op te eten.

Er werd op de deur geklopt en ik legde mijn vinger tegen mijn lippen, toen Joanna me geschrokken aankeek.
'Wie is daar?' vroeg ik met heldere stem.
'Ik ben het, Christopher,' hoorde ik zijn stem en stond gauw op om de deur voor hem te openen.
'Kom gauw binnen,' fluisterde ik en sloot de deur gauw achter hem.
'Wie is dat?' vroeg hij fronsend aan mij toen hij Joanna zag.
'Dat is Joanna, en of je het nou zal geloven of niet, je ouders hebben 't weer geflikt,' zei ik wrang.
Christopher keek me met grote ogen aan. 'Wí¡t zeg je?'
'Haar staat hetzelfde lot te wachten als mij stond,' zuchtte ik.
'Niet als het aan mij ligt,' zei Christopher kordaat.
'Ook niet als het aan mij ligt, maar we moeten wel voorzichtig te werk gaan,' zei ik zacht tegen hem en legde mijn hand op zijn arm.
Hij keek nog even naar Joanna.
'Kom, ga maar naar beneden, wij komen er zo aan,' glimlachte hij tegen haar en ze stond gauw op, opende de deur en vertrok gehaast.
Toen de deur met zachte klik in het slot viel, bleef het een tijdje stil.
'Wat was je plan?' vroeg Christopher.
Ik beet op mijn lip en sloeg mijn ogen neer. 'Ik hoopte dat jij een plan had.'
'Julia,' zei Christopher zacht en pakte me bij mijn polsen, 'we kunnen haar niet helpen.'
Ik wendde mijn hoofd af. 'Ik heb het haar beloofd,' zei ik scherp.
'Maar we kunnen niks doen,' probeerde Christopher weer.
'Ik dacht dat je sterker was... Ik dacht dat je alles zou doen wat ik je mars ligt om haar te helpen zodat haar niet hezelfde lot als mij toekomt,' beet ik hem toe.
Hij zei niks, maar draaide zich om en vertrok.
Ik bleef doodstil in mijn kamer staan, mijn gezicht nog steeds naar het raam gekeerd.
Op mijn gezicht een mengeling van vastberadenheid, wanhoop en verdriet.
Het verleden herhaalde zich.

Reacties:

1 2

JeRiNo zei op 9 feb 2011 - 9:53:
Aaach gosh, arme Joanna
Maar opeens wordt haar leven beterr
HEeeel mooi geschreven, wrm vind je dit niet goed? Je schrijft echt geweldig

<3

Reactiongirl zei op 8 feb 2011 - 17:36:
Let op, aan het eind van deze reactie heb ik wat ik wil...


What the fuck?! Wrm vind je dit niet goed? Als je dit niet goed vind, dan heb je wel de hele tijd over mijn verhaal zitten te liegen hoor, Caroline!
Nee, maar serieus, dit is gwn geweldig
Als je ophoud met dit verhaal stuur ik Jeanine op je af of beter zelfs (niet beter voor jou) ik zoek je op.. (oké, dat was een dreigement.. neit naar de politie gaan, plz )
Dus jij gaat snel verder zonder enig gelul over dat je verhaal slecht is



Ik zei je het toch

MorbidMisery zei op 8 feb 2011 - 17:07:
Aaaaaaw, ik vind het echt zielig voor Joanna.
En voor Julia eigenlijk ook wel, want zij wilt wel helpen maar kan het niet. Nu is ze ook nog eens 'boos' op Christopher en weet ze helemaal niet meer wat ze moet doen. Maar stiekem denk ik dat Christopher haar heeft 'gered' omdat hij met haar wil trouwen of zoiets en dat ze daarom ook zulke mooie dingen heeft gekregen.

Eerlijk waar, je hoeft niet onzeker te zijn over dit verhaal, want ik vind het hartstikke leuk. Dus ga maar heel snel verder, haha.

xx

realMe zei op 8 feb 2011 - 17:00:
wauw, mooi geschreven....
ik wilo ook zo'n kamer....

wat een gemene mensen. nou doen ze het weer arme joanna

snel verder

Hermelien zei op 8 feb 2011 - 17:00:
Wow !
Lieffie je moet hier niet over twijfelen !
Dit is een pareltje echt prachtig
Snel verder meid
x