Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 1. Chapter 06: Following the dancesteps of my heart.
What time couldn't erase (pauze)
1. Chapter 06: Following the dancesteps of my heart.
De dagen die daarop volgden hielp ik Joanna zo goed als ik kon, want ik was vastbesloten Christopher te bewijzen dat ik het wel kon.
Zo kwam het ook dat Joanna me steeds meer begon te vertrouwen en me ook spontaan begon te benaderen.
Het enige was dat meneer en mevrouw Smith het daar niet bepaald mee eens waren en dat alles stiekem moest gebeuren.
Het was een zonnige dag en ik zat in een stoel bij het raam te lezen in een prachtig boek over een fantasie wereld.
Ze hield de bloem voorzichtig in haar handen, koesterde het als een parel.
'De roos,' fluisterde ze zacht, tegen het kleine meisje. Haar ogen fonkelden terwijl ze dit zei, ze was totaal overweldigd door de schoonheid van de simpele bloem. Zoals de zachte, lichtroze blaadjes elkaar omhelsden en...
Er werd plotseling op de deur geklopt en ik schrok op. Ik haalde even diep adem.
Tranen stonden in mijn ogen en een brok maakte praten even onmogelijk. De lichtroze roos was de lievelingsbloem van mijn moeder geweest. Ze stak de rozen altijd in mijn haar en zette ze in vaasjes door het hele huis.
Eigenlijk had ze me Rose willen noemen, maar toen ze me zag vond ze Julia op één of andere manier toepasselijker.
Desondanks had ik haar liefde voor de roos altijd gedeeld, maar deed het me pijn dit stukje te lezen. Omdat ik het weer voor me zag zoals mijn moeder met glinsterende ogen de rozen voor mijn neus hield, me de zachte blaadjes liet voelen en de zoetige geur te ruiken.
'Wie is daar?' vroeg ik zacht, toen ik de tranen weggeveegd had en mezelf weer enigszins onder controle had.
'Ik ben het, Joanna,' hoorde ik.
'Kom maar liefje,' glimlachte ik en de deur ging open.
Het meisje kwam binnen en sloot de deur gauw achter zich.
'Ik moest je roepen van mevrouw Smith. Ze zei dat je een makkelijke jurk aan moest trekken,' vertelde Joanna fronsend.
Ook mijn wenkbrauwen trokken zich samen in een lichte frons.
'Goed,' zuchtte ik toen, 'kan je haar zeggen dat ik zo kom?'
Ik haatte het om Joanna opdrachten te moeten geven, maar mevrouw Smith wenste het zo, en ik had hier nog steeds helemaal niks te zeggen.
'Het spijt me,' fluisterde ik toen Joanna naar de deur liep, en ik meende het. Mijn hart brandde van verlangen om het meisje onder mijn hoede te nemen en haar te beschermen tegen de tirannie die hier in huis heerste, maar ik wist dat het onmogelijk was. Ik kon niet meer doen dan nu, en dat bekende ik met pijn in mijn hart.
'Het maakt niet uit,' haalde Joanna glimlachend haar schouders op.
'Ik ben er voor je lieverd, dat weet je hè?' vroeg ik voor de zekerheid nog na.
Als ik het kleine, fijn gebouwde meisje zag, kwamen moederlijke gevoels naar boven. Iets wat ik niet eerder gehad had, maar ik had mijn hele leven gewild dat iemand hetzelfde voor mij gevoeld had en dit voelde als mijn ongedwongen plicht, die ik zou vervullen.
'Ik weet het Julia,' glimlachte ze.
Vlak voordat ze de deur achter zich sloot draaide ze zich nog één keer om, en een kleine frons gleed over haar gezicht.
'Huil je nou?' vroeg ze bezorgd.
Ik bracht mijn vingers naar mijn wang en die voelde nat aan. Ik keek naar de tranen op mijn vingertoppen en knikte.
Niet eens wetend waarom ik huilde.
Toen Joanna weg was, had ik snel een simpele en lekkerzittende jurk aangetrokken en was daarna opweg gegaan naar de woonkamer, waar Joanna had gezegd dat ik heen moest.
'Daar ben je,' glimlachte mevrouw Smith toen ik de woonkamer binnenkwam.
Ik maakte een elegante buiging. 'Mevrouw Smith,' glimlachte ik beleefd.
'Kom maar mee,' zei ze met een wijd gebaar en bracht me naar een grote zaal.
Tot mijn verbazing zag ik dat het een soort balzaal was, het was een enorme kamer die me nooit eerder opgevallen was.
Aan de ene kant waren enorme spiegels met een balletbarre ervoor, aan de andere kant waren enorme ramen met uitzicht op de grote tuin, waar donkerrode gordijnen hingen, die opengeschoven waren.
Grote kroonluchters hingen aan het plafond en aan de linkerkant naast de deur stond een enorme witte vleugel.
'Ik hoorde van Hilde Haningston dat je van dansen houdt,' glimlachte mevrouw Smith.
Een herinnering kwam boven. Een herinnering waarin ik door de grote tuin danste en toen Hilde plotseling naar buiten was gestoven en me twee dagen lang vervelende klusjes liet doen.
'Ja, ik houd van dansen,' glimlachte ik.
Mevrouw Smith maakte een wijd gebaar naar de zaal. 'Dans Julia, dans!' zei ze warm.
Even keek ik haar licht fronsend aan en toen liep ik met aarzelende passen naar het midden van de zaal.
Ik keek naar mezelf in de enorme spiegels en haalde diep adem.
Langzaam begon ik te dansen.
Ik danste het Zwanenmeer, zoals mijn moeder me dat leerde nadat we de balletvoorstelling gezien hadden.
De muziek speelde zich af in mijn hoofd en ik liet mijn lichaam de bekende passen uitvoeren.
Het voelde goed te dansen, het voelde goed mezelf even helemaal los te kunnen laten aan slechts het diepste verlangen in mij.
Ik danste heel de middag.
Mevrouw Smith keek het eerste uur nog toe en toen vertrok ze glimlachend.
Ik danste het Zwanenmeer steeds maar weer.
Reacties:
wauw, lijkt me echt leuk.... om zo te mogen dansen
al vind ik die moeder eng.... eerst gemeen, nu lief???
wel goed geschreven....
Wauwww !
Super mooi geschreven !
Ik ben even helemaal sprakeloos geworden
Ik ben geen danstype maar dit is echt geweldig !
Snel snel verder dit is zo goed !
x
Wauw, echt mooi. En ook wel zielig dat ze telkens aan haar moeder moet denken en daardoor verdrietig wordt. Maar ik heb eigenlijk niets aan te merken, ik kan alleen maar zeggen dat het echt goed was. Ga maar heel snel verder, meisje. <33
xxxx
Erg moooi geschreven
Dansen is idd leuk, maar wel op hphop en R&B
Ga je snel verder??
xxx
Als jij nog es durft te zeggen dat je stukje crap is, maak ik je zo ongeveer af! Het is echt heel mooi geschreven, vooral dat stukje uit het boek
En dan dat stuk dat ze gaat dansen
<3