FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 10: Talking, and dancing.

Toen de huizenhoge pijngolven enigszins tot bedaren waren gekomen, en ik mezelf weer een beetje onder controle had, stond ik op.
Ik keek naar mijn spiegelbeeld en sloot mijn ogen, ik wilde het niet meer zien.
De zon was ondergegaan en de maan liet haar flauwe schijnsel de balzaal binnenvallen.
Langzaam begon ik weer te dansen, liet mijn lichaam toegeven aan de pijn en danste de bijbehorende passen. Tranen stroomden geluidloos over mijn wangen, maar ik voelde me rustiger, terwijl ik de herinneringen met mijn ogen gesloten over me heen liet spoelen.
Toen ik na een tijdje, overmand door tranen, viel, bleef ik liggen.
'Wat een triest beeld,' hoorde ik een zachte stem en ik kwam langzaam overeind. Ik draaide mijn hoofd langzaam de richting in waar het geluid vandaan gekomen was, en zag de jongen die ik nu al een paar keer gezien had. Hij leunde nonchalant op het raamkozijn, voor het geopende raam.
'Waarom?' vroeg hij zacht, en meelevend.
Ik beet op mijn lip, nog even niet in staat antwoord te geven en schudde mijn hoofd.
'Je hebt alles. Een mooi huis, je bent straks getrouwd. Waarom ben je dan niet gelukkig?'
'Ik word niet gelukkig van dure spullen of mooie huizen als ze me alles afnemen wat me lief was,' beet ik hem toe, terwijl ik de tranen van mijn wangen veegde.
Langzaam stond ik op.
'Jij bent toch de verloofde van Smith?' vroeg de jongen, aarzelend nu.
Ik zond hem een ijskoude blik toe en knikte. 'Ja, dat ben ik.'
'Dan begrijp ik al helemaal niet waarom je niet gelukkig bent,' mompelde de jongen.
Ik zuchtte, keek naar de maan, en bijtend op mijn lip antwoordde ik: 'Een huwelijk is iets wat op echte liefde gebaseerd hoort te zijn. Niet iets wat gedwongen is, niet iets wat iemand anders kan bepalen.'
'Hou je van hem?' vroeg de jongen, toen hij in het raamkozijn ging zitten.
Langzaam liep ik naar hem toe en ging op de vloer bij het raam zitten.
'Waarom vraag je dat?'
'Omdat ik uit je woorden opmaak dat je niet van hem houdt.'
'Als je het antwoord al weet, waarom vraag je het dan?'
'Ik wilde het zeker weten.'
Met mijn hoofd schuin keek ik hem aan. 'Wie ben je eigenlijk? Ik bedoel: Jij weet dat ik de verloofde ben van Smith. Maar ik heb geen idee wie jij bent,' glimlachte ik.
'Maakt het uit wie ik ben?' grijnsde de jongen.
Ik haalde mijn schouders op. 'Misschien,' glimlachte ik.
'Kan je er genoegen mee nemen dat wij slechts een paar gesprekken zullen voeren?'
Opnieuw haalde ik mijn schouders op. 'Misschien,' glimlachte ik weer.
De jongen lachte zacht.
'Je bent een bijzondere vrouw weet je dat,' zei hij toen het een tijdje stil was geweest.
Ik fronste licht. 'Zal ik dit maar als een compliment opvatten?'
Hij lachte weer. 'Ik heb nog nooit iemand als jij ontmoet. Je bent eerlijk, verbergt je niet achter het geld en geeft eerlijk toe dat je niet voor dit leven gekozen hebt. Alle andere meisjes in jouw positie hadden al helemaal niks meer durven zeggen. Laat staan dat ze nog hadden gezongen of gedanst.'
Nadenkend keek ik hem aan. 'Dus het feit dat ik dans en zing maakt me anders dan anderen?' vroeg ik niet-begrijpend.
Hij grinnikte. 'Misschien. Maar wat ik bedoelde was: Je moet zorgen dat je jezelf blijft. Je hebt een te goed en oprecht hart om zo'n standaard, getrouwde vrouw te worden.'
Aarzelend knikte ik. 'Ik snap alleen niet hoe jij hierover kan oordelen. Ik ken je niet, en jij mij niet.'
'Maakt dat uit?'
'Wel als jij een mening over mij klaar hebt, en dat heb je duidelijk.'
'Wil je me leren kennen?' vroeg de jongen opeens.
Aarzelend keek ik hem aan. 'Ik denk het.'
Hij stond op en liep de balzaal binnen.
'Wí¡t ben je aan het doen?' siste ik terwijl ik opsprong.
'Je hield toch van dansen?' grijnsde de jongen, en ik kon alleen maar knikken.
De jongen begon langzaam te dansen, en stopte toen, zijn handen uitgestrekt.
Aarzelend pakte ik zijn handen en het viel me op hoe koud die waren.
Voor de tweede keer vandaag danste ik.
Maar dit keer was ik niet alleen, en de gebruikelijke pijn, werd overschaduwd door een ander gevoel.

Reacties: