FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 11: Losing Dreams.

Het was geen zonnige dag toen ik met Christopher op het bankje voor het huis zat, waar ik veel tijd doorbracht.
'Julia?' hoorde ik Christopher zacht vragen.
Ik had sinds gister niet meer met hem gesproken en beet op mijn lip voordat ik stijfjes antwoordde: 'Ja?'
'Kan je me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is? Ik kan dit niet aanzien,' smeekte hij.
Langzaam draaide ik zijn kant op.
'Heb je ooit een droom gehad Christopher?' vroeg ik zacht.
Hij keek me even onderzoekend aan, en besloot niet te antwoorden.
'Ik had een droom... Ik zou eindelijk vrij zijn... En toen werd ik uitgehuwelijkt aan mijn beste vriend! Hoe heeft mijn leven eruit gezien? Toen ik klein was verloor ik iedereen, ik leefde in vier verschillende weeshuizen, kwam hier en ik moest werken. Daarna werd ik uitgehuwelijkt,' vertelde ik bitter.
Ik zag dat mijn woorden pijn deden, maar het deed me niet zoveel. Hij moest de pijn die ik doormaakte maar eens leren voelen, dan zou hij misschien enig idee hebben hoe ik me elke dag voelde en wat ik elke dag doormaakte.
Maar toen ik hem daar in stilte zag worstelen met verschillende gedachten, zuchtte ik. Ik kon dit ook niet aanzien.
'Ik weet dat ik dit niet op jou af moeten schuiven Chris, het spijt me,' fluisterde ik en legde mijn hand heel even op de zijne.
Hij schudde zijn hoofd. 'Het maakt niet uit.'
Het bleef een tijdje stil en ik staarde door de lege tuin. Mijn gedachten waren bij gisteravond. Bij de mysterieuze jongen, die van alles over me wist en kon dansen. De jongen die mijn hart sneller deed kloppen.
'Waar droom je van Julia?' vroeg Christopher na een tijdje.
'Vrijheid.' Het gefluisterde woord was eruit voor ik er erg in had en ik kneep mijn ogen even stijf dicht, Christophers reactie afwachtend.
Het bleef doodstil.
'O sorry Chris,' fluisterde ik, en het speet me echt nu ik hem daar zo zag zitten. 'Ik vind je heel aardig... Maar ik hou niet van je zoals ik me voorstel dat je van je verloofde houdt... Ik wil gewoon nog zoveel doen voordat ik me verbind met de liefde van mijn leven.'
Christopher knikte langzaam. 'Ik snap je wel... Ik heb hetzelfde...,' gaf hij onwillig toe.
Ik slaakte een zucht. 'Wat is het allemaal toch ingewikkeld,' mompelde ik.
Een tijdje bleef het stil, maar er brandde een vraag op mijn tong.
'Wie is trouwens die nieuwe tuinman?' vroeg ik, en probeerde mijn toon onverschillig te laten klinken.
'Ik weet het ook niet precies, maar volgens mij is hij één van de zoons van dokter Cullen.'
Mijn wenkbrauwen fronsten licht. 'Maar waarom zou hij hier komen werken? De Cullens hebben genoeg geld,' vroeg ik langzaam, ik stelde de vraag meer aan mezelf dan aan Christopher, en dat leek hij door te hebben.
De Cullens stonden bekend als één van de rijkste families hier, dus leek het me totaal onnodig dat één van de zoons een baantje als tuinman zou moeten accepteren... Voor het geld hoefde het in ieder geval niet.
Toen de eerste regendruppels begonnen te vallen, besloten we naar binnen te gaan, en gingen we elk naar onze eigen kamers.
In mijn kamer aangekomen trok ik een lekkerzittende jurk aan en haalde de zware spelden uit mijn haar. Mijn haar viel soepel over mijn schouders en rug en ik schudde nog een paar keer met mijn hoofd, proberend de pijn van de spelden enigszins te verzachten, maar het had geen succes.
Er werd op de deur geklopt en Joanna kwam vragen of ik naar het avondeten kwam, maar ik schudde mijn hoofd.
'Ik heb geen honger,' antwoordde ik eerlijk.
'Ik zal het doorgeven,' knikte ze, maar ik ving haar bezorgde blik op voordat ze de deur dichttrok.
Langzaam liep ik naar het balkon dat bij mijn kamer zat en duwde de deuren open. De nacht had haar stille intrede gemaakt, de maan had de zon verdreven, en de regen viel niet langer op de vochtige grond neer.
Ik legde mijn handen op de reling en sloot mijn ogen, genietend van de koele avondlucht.
Plotseling hoorde ik wat beneden en ik leunde over de reling. Onder mijn balkon stond iemand, maar ik kon niet goed zien wie het was.
'Julia?' hoorde ik een zachte stem, en ik wist gelijk wie het was.
'Ja,' antwoordde ik met een grote glimlach en boog me nog wat verder over de rand van het balkon.
Daar stond hij. De mysterieuze jongen die mijn hart sneller liet kloppen.
'Wat doe je hier?' vroeg ik zacht, maar ik kon mijn enthousiasme maar met moeite onderdrukken.
'Ik wilde je zien,' gaf hij grijnzend toe.
'Kan ik naar boven komen?' vroeg hij.
Ik fronste. 'Je kan niet door de deur, dan merken ze je op. Ik zou niet weten hoe je hier zou moeten komen,' siste ik.
'Maak je daar maar geen zorgen om. Kan ik bovenkomen?' vroeg hij weer, ik kon zijn grijns bijna hóren.
'Ja,' zei ik aarzelend.
'Doe een paar stappen achteruit,' gebood hij en ik deed gehoorzaam wat er van me gevraagd werd.
Zonder dat ik het echt doorgehad had, zat hij opeens op de leuning.
'Kom daar vanaf, straks val je,' zei ik geschrokken.
Hij liet zich soepel op zijn voeten zakken.
'Waarom ben je hier?' vroeg ik zacht en verwonderd.
'Dat vroeg je net ook en toen gaf ik hetzelfde antwoord als ik nu ga geven: Ik wilde je zien,' glimlachte hij.
Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Het is toch eigenlijk te gek. Ik kén je niet eens. Ik weet je naam niet eens, maar jij kent mij wel en komt me opzoeken omdat je me wilde zien,' zei ik verwonderd.
'Zal ik dan beginnen met mijn naam vertellen?' vroeg de jongen lachend.
Ik knikte. 'Doe dat vooral ja,' grinnikte ik.
'Emmett Cullen,' grijnsde hij en stak zijn hand uit. Ik schudde zijn hand lachend. 'Julia Williams, binnenkort Julia Smith.'
'Zo Julia Williams, binnenkort Julia Smith, waarom leek het jou onwaarschijnlijk dat ik je op wilde zoeken?' grijnsde Emmett.
'Omdat í­k het ben. Het onbetekenende, uitgehuwelijkte weesje,' lachte ik bitter. 'Wie geeft er nou om mij? Wie wil mij nou zien?' stootte ik schamper uit.
Mijn vraag was retorisch bedoeld, maar Emmett's antwoord klonk serieus toen hij zei: 'Ik geef om je Julia.'
Als betoverd keek ik hem in zijn warme, karamelkleurige ogen.

Reacties:

1 2

JeRiNo zei op 18 feb 2011 - 17:51:
In plaats van Romeo en Julia, Emmett en Julia

Maar Emmett is zoooooo lief

Je hebt het echt weer heeeel mooi opgeschreven, echt goed gedaan

<3

Hermelien zei op 17 feb 2011 - 16:58:
één adem voor een lange reactie.

Ik vond dit fantastisch en té mooi voor woordjes
En Emmet toont zich weer eens van zijn liefste kant super !
Echt snel verder ik wil veeeel meer !
x

MorbidMisery zei op 17 feb 2011 - 16:32:
Aaaaaaah, Emmett weer. Hij is zo lief, veel te lief eigenlijk gewoon. Ga maar snel verder, want ik denk dat ik net als velen onder me niet kan wachten op het vervolg.
Aangezien je om een tip of opmerking vroeg, heb ik dit 'bedacht'. Op het begin van dit stuk schrijf je bijvoorbeeld: "Het was geen zonnige dag toen ik met Christopher op het bankje voor het huis zat, waar ik veel tijd doorbracht.
" Op zich is daar niets mis mee, maar als je wilt kun je dat nog wel wat preciezer beschrijven, om het verhaal wat meer te doen spreken. Je kan bijvoorbeeld zeggen dat de lucht grauw was, de wind kil en noem maar op. Dit is wel op meer momenten en het is wel leuk om soms er wat meer beschrijving bij te geven. ( Uiteraard niet te veel, want dan wordt het ook weer heel saai )

xxxxxxx

justAgirl zei op 17 feb 2011 - 16:22:
EMMET <33333
Zoo schattig, echt geweldig <333
aaah ik wil meeeer lezen
xxxx

Reactiongirl zei op 17 feb 2011 - 16:01:
Aaawww+
Wordt het nu een soort van Romeo-en-Julia-versie?? Dat zo wel heel leuk zijn, en zij heet zelf ook nog een Julia
Ga je snel weer verder??
xxx