FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

14.

Bill had zich onder zijn lakens verstopt. Hij had zichzelf tot een bolletje gerold en keek naar de muur. De lakens had hij helemaal over zijn hoofd getrokken. Zachtjes huilde hij. Noa had natuurlijk al lang door dat hij huilde, maar ze deed niets. Ze wist dat Bill nu even met rust gelaten wilde worden, dus liet ze hem uithuilen. Hij zou vanzelf wel opstaan.
Noa zat te tekenen. Gewoon iets uit haar verbeelding. Even wilde ze niets natekenen. Wat viel er hier nog na te tekenen? Ze had zo goed als alles al gehad. Toen het even niet wilde lukken krabbelde ze alles door. Noa stond op en ging voor de spiegel staan. Toen ze in haar eigen ogen keek wist ze wat ze kon tekenen. Iets wat ze nog niet getekend had. Een zelfportret. Het was moeilijker als ze dacht. Ze moest diezelfde frons aanhouden die ze in het begin trok. Doordat ze zo geconcentreerd bezig was vergat ze de tijd helemaal. Ze schrok op toen de deur open ging. Was het al tijd voor het avondeten. Nu al? Noa raakte lichtelijk in paniek. Ze had zich willen voorbereiden.

Bill reageerde niet toen Noa hem de hele tijd wakker probeerde te schudden. Noa wist wel dat hij ergens wakker was, maar het niet toe wilde geven. Noa zuchtte lichtelijk geïrriteerd. Ze begreep Bill volkomen, maar nu begon hij koppig te doen. Ze vroeg zich wel af wat er allemaal was gebeurt bij die dokter. Het moest wel iets ergs zijn, anders zou Bill zich niet zo afsluiten van alles.
“Goed dan blijf je liggen, eigen schuld,”� mompelde Noa terwijl ze nog even door haar haren kamde. Bill stond plots langs haar. Zijn ogen waren rood. Hij sprak niet en deed geen moeite om Noa aan te kijken. Tot zijn ogen met die van Noa in de spiegel kruiste.
“Bill wat is er gebeurt?”� vroeg Noa zacht. Ze draaide zich om naar Bill. Hij keek meteen weg.
“Daar wil ik het liefst niet over praten,”� zei hij zachtjes. Zijn stem klonk hees en alles behalve gezond. Noa keek hem bezorgd aan en vulde dan een beker met water en stopte die Bill toe. Zijn stem moest nodig gesmeerd worden had ze opgemerkt. Bill dronk met kleine slokjes ervan. Zijn keel deed pijn van het huilen. Ook zijn hoofd stond nu op ontploffen.
“Laten we maar gaan eten,”� zei hij zacht. Noa knikte en liep Bill achterna naar de eetzaal. Ze zag er zo tegenaan om te gaan eten. Bij Bill merkte ze hetzelfde, maar ze zag dat hij zich sterk hield en niet in paniek wilde raken.

Bill speelde met zijn eten. Hij had al alle kanten van de aardappelen gezien en zijn vlees was ook al eens van plaats verandert. De geur brandde in zijn neus. Hij had geen honger meer, maar hij besloot het langzaam op te eten. Héél langzaam, want hij had ooit eens gelezen dat je van sneller eten dikker wordt. En dat was natuurlijk niet wat hij wilde. Noa daar in tegen had alles al op. Ze wachtte op Bill die nog maar amper vijf happen had genomen van alles.
“Ga al maar vast, je moet niet op mij wachtten,”� zei Bill zachtjes, zonder op te kijken. Noa nam zijn hand en dwong hem haar aan te kijken. Bill keek op. Zijn ogen glansde weer van de tranen.
“Je kan het wel,”� zei Noa zachtjes. Ze glimlachte kort. Bill deed hetzelfde. Hij was Noa zo dankbaar.
“Ik zal mijn best doen, maar ga jij al maar, je moet niet op mij wachtten, ik ben veel te traag.”�
“Als jij dat wilt,”� zei Noa. Ze kneep nog een keer in Bill zijn hand en stond dan recht.
“En niet weer je eten gaan weggooien, oké?”� Bill knikte. Hij zou het opeten, voor Noa. Hij wilde haar niet teleurstellen.

Noa verliet de eetzaal. Ze ging richting wc’s. Ze voelde zich zo misselijk. Met een zucht stond ze voor de spiegel in haar wangen te duwen. Wat zouden ze mooier zijn moest ze minder bol zijn, zuchtte ze in haar eigen. Noa keek eens rond en ging dan een wc kotje in. Weer stak ze haar wijsvinger diep in haar keel zodat ze moest braken. Haar hele maaginhoud kwam eruit. Met een grijns spoelde ze door en verliet het wc hokje. Snel liep ze naar haar eigen kamer om daar haar tanden te poetsen.
Bill keek naar zijn bord. Hij zuchtte, sprak zichzelf wat moed in, dacht aan Noa en sloot zijn ogen. Hij nam een hap, en nog één en nog één. Het ging vanzelf. Toen Bill opkeek was de eetzaal leeg, behalve hij. Hij was de enige nog. Zijn dokter ging tegenover hem zitten.
“Is alles wel oké?”� vroeg de man. Bill zuchtte.
“Ik heb zoveel zin om alles weg te gooien en weg te rennen.”�
“Maar toch blijf je zitten?”�
“Voor Noa.”� Bill glimlachte kort. Zijn dokter deed hetzelfde.
“Ik ben wel blij dat ik je even hier tegenkom. Morgen vroeg beginnen we met je therapie, ik kom je wel halen,”� zei de man. Bill knikte.
“Morgen werken we van na het ontbijt tot het middagmaal, dat lijkt me genoeg. In de namiddag is je voedingscursus, dan kom ik je ook wel halen,”� zei de dokter. Bill knikte dankbaar. Het hielp hem er nog eens herinneren dat er mensen waren die hem wilde helpen en dat er een manier was om beter te worden. Bill at nu het laatste van zijn bord op. Hoe lang was het wel al niet geleden dat hij nog eens een vol bord op had gekregen?
Lang geleden, en dat voelde hij meteen. Bill kreeg een pijnlijke steek in zijn maagstreek.
“Is het normaal dat je buikpijn krijgt als je je bord leeg eet?”� murmelde Bill. De dokter schudde zijn hoofd.
“Het is wel normaal dat je buikpijn hebt, je maag is gewend van weinig of geen eten.”� Bill knikte en stond recht. Nu kon hij met trots aan Noa gaan vertellen dat hij zijn bord leeg had. De dokter begeleidde hem naar zijn kamer.
“Doe vanavond iets ontspannend, iets wat je graag doet, dan pieker je niet teveel,”� zei de dokter hem nog. Bill knikte. Hij had zo ongelofelijk veel zin om te zingen. Bill ging zijn kamer in en vloog Noa om de hals die voor de spiegel stond. Noa verschrok zich een ongeluk, maar legde toch haar armen rond Bill zijn heupen.
“En waar heb ik dat aan verdient?”� vroeg ze zacht.
“Bedankt Noa, echt zo bedankt,”� fluisterde Bill in haar oor. Noa glimlachte en ging met haar hand door Bill zijn haar. Ze wist wat hij bedoelde. Hij had zijn bord leeggegeten. Het had hem wel een uur langer gekost, maar het was hem gelukt.
“Ik ben echt ongelofelijk trots op jou.”�
“Ik wil je nooit meer kwijt,”� was Bill zijn antwoord. Zachtjes begon hij een oud nummer te zingen. Het nummer waar alles mee begon. Durch den monsun.

Reacties: