FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Captured

In een smalle zonderruimte zat een klein, vierkant raampje. Een lichtbundel wist zich door een laag stof te breken. Zwak licht tekende vage figuren op de houtenvloer en drapeerde zich over een bloot kindervoetje. Ritmisch zwaaiden de voetjes in de lucht. Het kleine meisje lag op haar buik met haar kin rustend op haar handpalmen. Dromerig staarde ze voor zich uit, naar een oud muziekdoosje die schelle, spookachtige tonen draaide.
In het midden op een voetstuk danste een fríªle ballerina op haar spitzen. Ze had alleen nog maar haar gebarsten voeten en benen, de rest was afgebroken. Ondanks dat vond het roodharige meisje haar het mooiste danseresje die ze ooit had gezien. Ze was speciaal. Want zelfs wanneer ze gebroken was bleef ze dansen, en dansen, en dansen. Steeds dat zelfde sierlijke rondje. Niemand die haar wijs kon maken dat ze niet goed genoeg was. Dat ze nooit in het midden zal dansen met de andere danseresje om haar heen. Nooit het zwaantje omdat ze niet mooi genoeg was.
In de gedachte van het meisje was ze de prachtigste zwaan die er was. Met haar sneeuwwitte tutu van fijn tule en een bloemenkrans met madeliefjes die op haar gouden haren in een strakke knot rustte. Bij elke draai had ze haar nek uigestrekt zodat haar kin trots omhoog stak. Haar armen zaten voor haar borst in de juiste houding, precies zoals het hoorde.
Haar felblauwe ogen straalde zonnestralen. Ze was gelukkig. Al danste ze haar longen uit haar lijfje voor maar één toeschouwer. De brede glimlach op dat sproetengezichtje was harder dan een staande ovatie. En zo bleef ze dansen, en dansen, en dansen. Tot dat het muziekdoosje met een ferme klap werd dicht geduwd waardoor het danseresje werd opgeborgen en de geregen hoge tonen werden doorgeknipt.

De klap explodeerde in mijn hoofd. Het blies mijn ogen open, die gelijk op de open deur focuste. Het sterke tegenlicht zorgde ervoor dat de man midden in de deurpost in een zwarte gedaante veranderde. Mijn pupillen verkleinden, mijn ogen kneep ik tot spleetjes, ik plaatse mijn hand boven mijn wenkbrauwen, maar het hielp niets.
“Goed geslapen, roosje?”� De zwartgekleurde man praatte met een lage stem. Ik reageerde niet, te druk met het proberen te beantwoorden van alle vragen die na de klap als een storm door mijn hoofd raasde. Waar ben ik?
Vingers begroeven zich in mijn haar. Eenmaal in de knoop werd er hard aan getrokken. In een fractie van een seconde struikelde ik achter de hand aan die mijn haren gestolen had. Mijn handen probeerden nog in gevecht te gaan met de mannelijke hand, maar er leek geen winnen aan. Hopeloos ging ik over in het proberen mezelf overeind te houden, alleen de vele bochten en smalle gangen maakten het mij niet makkelijk; koud beton beukte tegen mijn zijdes, zo hard dat ik mijn heupbotten al begon te voelen.
Met een slinger belandde ik op een klein, houten stoeltje. Rillend en in elkaar gedoken wachtte ik af wat er ging gebeuren. De deur achter mij werd met geweld gesloten, hetzelfde geluid wat door mijn droom denderde. Iemand, niet zeker of het de man was van net, stond voor mij. Er werd fel licht op mijn gezicht geworpen, weerhield mij van verdere schattingen te maken, alleen door de postuur was te achterhalen dat het niet om een vrouw ging.
“Goedendag Lorraine Bonouvrie. Of mag ik Rain zeggen?”� Spinnenpootjes trippelden over mijn ruggengraat naar beneden. Ik schudde dit gelijk van mij af met de gedachte dat het dag was. Tijdsbesef was niet mogelijk in deze donkere bunker. “-Laten we onze eerste ontmoeting goed verlopen. Wil je iets drinken?”�
Driftig schudde ik mijn hoofd. Ik wilde niets maar dan ook echt niets van deze man aannemen. Er zat niets goeds in hem, ik voelde het.
“Zoals jij wilt.”� Ik hoorde hem een slok nemen van zijn drinken. “Ah, lekker.”� Hij zette zijn kopje op de tafel die tussen ons in stond. “-Oké, nu waarvoor je hier bent. Je gaat mij vertellen waar al je vriendjes zijn en dan zal er niets met je gebeuren.”� Die man wist wel hoe je terzake moest komen.
“Nee.”�
“Goed, dan stel ik hem anders. Als jij vertelt waar ze allemaal uithangen, dan zal er niets met je vriend gebeuren.”� Jader. “Aaah.. dit is andere koek, niet? Maar precies het gezicht waar ik naar zocht.”� Vol ongeloof bleef ik in mijn verbazing hangen. “-Wat zeg je er van?”�
Mijn keel was te dik om woorden eruit te kunnen gooien. Jader. Waar was hij? En wat zouden ze met hem doen als ik niets zei? Was het bluf? Nee, deze mensen waren niet van bluffen, dit was meenes. Maar wat moest ik nu doen? Als ik niets zei dan werd Jader aangepakt. Maar als ik wel informatie vrij gaf, dan waren í¡l mijn vrienden onveilig. Er was helemaal geen juiste keus, niet voor mij in ieder geval.
“Spreek!”� De man schoot uit zijn slof, gaf een rake tik tegen mijn wang met de rug van zijn hand, de afdruk van zijn ring brandde in mijn huid. Mijn hoofd trok ik recht en staarde terug naar het felle, eindeloze licht.
Met pijn in mijn ogen sloot ik ze. Warme tranen braken door mijn wimpers. De man leek er om te lachen, want zijn ruwe hand plaatste hij op mijn gezicht om met zijn duim de tranen onder mijn gesloten ogen weg te vegen.
“Niet huilen, dat is nergens voor nodig. Het is een kwestie van antwoord geven. Dat is alles.”�
“Die heb ik niet.”� En zo trok ik mijn gezicht uit zijn warme hand. Hij stapte van mij vandaan en rechtte zijn rug.
“Prima.”� Alsof het een codewoord was. Ik werd ik bij beide armen gegrepen om weer terug gebracht te worden waar ik vandaan kwam, waar dat ook mocht wezen. Zonder pardon duwde ze mij naar binnen. Met een klap raakte ik de koude vloer waardoor ik mezelf meteen tot een bolletje oprolde.


Kou trok door merg en been. Uren lag ik hetzelfde. De tijdloze tijd vrat mij op van binnen. Het was nog erger dan het harde geluid van een tikkende klok, of Silvers gesnurk die me wakker hield. Alles was beter dan dit. Zelfs de onwetendheid die ik had bij Stranger. Stranger. Zou ik hem ooit nog weer zien? Wist hij hier van? Zou hij mij dan redden? Ja, toch?
Vragen veranderden in dromen. Dromen over Stranger, wat eerder herinneringen bleken te zijn.

In haar nachtjapon stond Lorraine op haar tenen om haar armen opgevouwen op het vensterbank te kunnen leggen, zo keek ze naar buiten met haar neus nog net niet tegen de ruit gedrukt. Ze verveelde zich. Kira was boodschappen doen en dus moest zij binnen blijven. Alleen naar buiten met haar leeftijd was volgens de vrouw geen slim plan.
Rain dacht niet aan wat goed of fout was, ze dacht aan de buitenlucht en de velen hoeken en gaten die ze kon bespeuren en onderzoeken. De wereld waarin ze nu leefde was haar nog niet zo bekend.
Een heerlijke glimlach verscheen op haar smalle lipjes bij het zien van de bekende jongen naast de kale boom. Hij keek omhoog, recht in haar ogen. Zijn irissen waren ijsblauw, zoals altijd. Het gaf haar een rustig gevoel.
Na even kort naar hem gezwaaide te hebben, liet ze los van het vensterbank om een sprint te trekken naar beneden. Met drie sprongen was ze beneden en rukte de deur opgelaten open. De jongen stond nog precies zoals ze hem had achter gelaten, alleen dit keer keek hij niet omhoog naar het raam, maar naar de deuropening waar het kleine meisje stond te stralen.
Zonder enige waarschuwing vloog ze in zijn armen. Al was de jongen tenger, ze wist net haar dunnen armpjes om zijn lichaam te wikkelen. Haar rechterwang drukte ze in zijn zwartleren jas en begon gelijk te babbelen: “Ik heb je zo gemist! Waarom was je zo lang weg? Mocht je ook niet van je ouders alleen naar buiten? Kira vindt het te gevaarlijk om mij alleen te laten gaan. Maar bij het park was ik toch ook alleen? Dat was toch ook niet gevaarlijk? Maar toen was jij er, en anders had ik jou nooit gevonden..”� murmelde ze nu, drukte zich nog dichter tegen hem aan. De jongen kon alleen maar met zijn handen door haar bos rode haren strelen.
Plots rukte ze zich los van hem en huppelde naar haar woning. De jongen bleef staan waar hij stond. Lorraine draaide zich vragend om.
“Kom je?”� Hij zette zwevende stappen haar kant op, maar bleef voor de drempel staan. Ze keek even naar zijn voeten, waarvan de neuzen net niet de stenendrempel raakten, en dan naar zijn gezicht. Zijn blik was sereen. “-Je mag wel naar binnen, hoor?”� De uitnodiging leek een onzichtbare deur voor hem te openen, en zo zette hij voorzichtig maar gracieus een stap naar binnen.

Reacties:

1 2 3

Vespertine zei op 29 april 2011 - 23:04:
Oh nee. Geen deeltje meer. ...dat voelt serieus als een baksteen die op mijn hart valt nu, weet je. ;_; Ik hoop echt op snel meer.

Evatjeu zei op 7 april 2011 - 21:46:
Nieuw deeltje?

Melisande zei op 5 maart 2011 - 21:22:
Oh, ik ben laat met dit lezen!
Maar het is wel heel spannend
En heel mooi^^
<3

dreamerangel zei op 28 feb 2011 - 17:48:
aahhhrrgg kutvent ><
wat gebeurt er nu met Jadar? Ö
oh wee als die vent wat flikt x[

Kleine Rain is Cuuuuute :3

<33333

MyReflection zei op 25 feb 2011 - 17:13:
En dit is zoals altijd weer een prachtig stuk.
x