Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 1. Chapter 12: Dreams matter.
What time couldn't erase (pauze)
1. Chapter 12: Dreams matter.
Alles voelde beter met Emmett in de buurt. Ik kon weer onbezorgd lachen, en het geluid deed me even opschrikken. Hoe lang was het geleden dat ik zorgeloos had gelachen?
Ik wist het niet meer.
Natuurlijk wist ik dat Emmett onmogelijk de hele nacht kon blijven, maar ik wilde dat hij zou blijven.
'Julia?' vroeg hij na een tijdje.
We zaten samen op het balkon. De zwarte nacht strekte zich uit over de tuin voor ons, en de maan liet haar flauwe schijnsel op het grasveld vallen. Het enige geluid dat klonk was het ritselen van de bladeren van de bomen langs het hek, en het zacht kabbelen van het water in de fontein in de tuin.
'Ja?' Ik keek opzij.
'Hou je van hem?' vroeg Emmett langzaam.
Ik perste mijn lippen op elkaar, en wendde mijn hoofd af. Langzaam richtte ik mijn blik op mijn handen in mijn schoot en een traan druppelde op mijn vingers, toen ik mijn hoofd schudde. 'Nee.'
Emmett sloeg aarzelend zijn arm om mijn schouders en legde mijn hoofd op zijn schouder.
'Is er geen manier waarop je kan ontsnappen aan dat huwelijk?' mompelde Emmett.
Het wekte niet tranen op, die geluidloos hun weg over mijn wangen vonden. 'Er is geen enkele manier waarop ik hieraan kan ontsnappen.'
'Er moet toch iets zijn?' zei hij gefrustreerd.
Ik schudde langzaam mijn hoofd. 'Wat zal het meneer Smith interesseren dat ik ook gevoel heb?'
Een zucht onsnapte Emmett's lippen, maar hij klonk vastbesloten toen hij mijn hoofd tussen zijn handen pakte en zei: 'We vinden een manier om hieraan te ontsnappen Julia, en dan zullen we samen weggaan.'
Een warm gevoel bekroop me, en ik haalde diep adem. 'Samen,' fluisterde ik met mijn vingers tegen zijn wang.
Nog een tijdlang zaten we zo, elkaar in de ogen starend, elk verzonken in onze eigen gedachten.
Toen stond Emmett op. 'Ik moet gaan Julia. Ik moet wat dingen regelen,' zei hij jammerlijk.
Ik stond op en liep naar de leuning van het balkon, waar Emmett op was gaan zitten.
'Wees sterk Julia,' zei Emmett, 'ik weet dat je het kan.'
Ik sloeg mijn ogen neer. 'Goed.'
'Dag Julia,' zei Emmett zacht en warm.
Ik deed een stap naar voren en drukte mijn lippen heel kort en vederlicht op de zijne. 'Dag Emmett.'
En toen was hij verdwenen.
Een tijdlang staarde ik nog de donkere nacht in, en besloot toen naar bed te gaan.
De dagen kropen voorbij, en de avonden gingen steeds sneller. Elke avond kwam Emmett nu langs, en ik miste hem al zodra hij alleen nog maar op de leuning van het balkon was gaan zitten.
Christopher merkte mijn veranderingen en hij vroeg ernaar toen we op een regenachtige ochtend op het bekende bankje zaten.
'Waarom ben je steeds zo vrolijk Julia?' vroeg hij met een grijns.
Met onschuldige, grote ogen keek ik hem aan. 'Hoe bedoel je?'
'Je lijkt vrolijker, je gaat steeds vroeger naar bed, maar bent de volgende ochtend toch moe.'
Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet.'
Christopher bekeek me nog even onderzoekend en haalde toen zijn schouders op. 'Als jij het zegt.'
Getver wat was die jongen oplettend!
Een tijdlang zat ik nog verveeld naast hem en staarde wat voor me uit. Toen hoorde ik plotseling bekende voetstappen en moest ik moeite doen niet al te gretig op te kijken.
Emmett sloot de zware, smeedijzeren hekken en kwam over het grindpad naar ons toegelopen.
'Jongeheer Smith, juffrouw Williams,' zei hij met een hoofdknikje en wierp me een heimelijke grijns toe.
Ik sloeg mijn ogen neer en glimlachte.
'Cullen,' groette Christopher Emmett beleefd.
Ik wist dat Emmett me expres geen Smith noemde, hij weigerde me te zien als lid van deze familie, en ik wist hoe erg dat Christopher ergerde.
Ik deed moeite niet zacht te gaan lachen.
'Ik heb een brief,' zei Emmett en las het opschrift op de envelop.
'Het is voor J. B.'
Ik snapte de hint en stak mijn hand uit. 'Dat moet voor Joanna zijn. Ik zal het haar geven.' Ik deed mijn best mijn stem zakelijk en beleefd te laten klinken.
'Dank u juffrouw,' knikte Emmett en vertrok.
'Ik zal haar de brief even geven,' zei ik met een glimlachje tegen Christopher en stond op.
Ik liep naar binnen, maar liep in één keer door naar mijn kamer.
Mijn vingers trilden toen ik de envelop open maakte. Hij had geweten dat Joanna, Joanna Brooks heette en dat mijn tweede naam Blanche was. Hij wist dat ik de hint zou snappen.
Mijn ogen gleden over de regels.
Liefste Julia,
Kom om middernacht naar de koepel in de tuin.
Dromen zijn het enige wat telt.
Liefs E.
Mijn lippen krulden tot een glimlach en ik drukte de brief tegen me aan. Keer op keer las ik de letters in het nette, krullerige handschrift tot ik de brief uit mijn hoofd kende.
De brief borg ik op onderin mijn sierradenkistje, zodat niemand hem zou vinden.
Toen rende ik naar het balkon en leunde over de reling. Zoekend keek ik door de tuin, tot ik Emmett aan de andere kant van de tuin aan het werk zag.
Hij zag mij niet, maar ik bleef uren naar hem kijken. Mijn armen op de leuning, een brede glimlach op mijn gezicht.
Reacties:
Aaawwh, Emmet is cuuteee
maar ergens vind ik het ook zielig voor Christopher.. Hij vindt het ook niet leuk dat zijn ouders dit doen..
Ga je snel weer verder??
xxx
Aaah, hoe schattig
Ze moet vanavond naar de koepel komen
En Christopher is een klootviool geworden. Hij is te oplettend
Wat iedereen hier al zegt: Snel verder jijA
<3
asww, emmet is echt heel schattig <3
met dat briefje <33
geweldig!
xxx<3
aahhh, dat is zo lief
hij moet haar daar weghalen!!! dat moet, please
ga maar snel weer verder
Wauww,
Emmet is zooo lieff
Echt super geschreven, Christopher moet wel eens minder op haar letten zeg dus haal haar daar maar snel weg !
Aghh en zo romantisch onder die koepel
Gewoon geweldig meid !
x