FanFic.nl

Mythbusters

Deel 6

Elizabeth POV

De avond was tot nu toe al geweldig. Lang leve vakanties bij indianen. Nadat Embry bij me was komen zitten aan het kampvuur hebben we even gedanst en geloof me that boy has got nerve! Daarna ben ik om wat drankjes gegaan, want ja van dansen krijg je dorst. Vervolgens heeft Yuki me aangepierd om me te verkondigen dat ik zowaar de beste date heb van de hele wereld. Nu is het volgens mij een uur of elf en zitten we naast elkaar op het strand.
Ik kijk naar het laatste restje zon dat onder de horizon verdwijnt en voel en paar bruine ogen op mij gezicht rusten. Ik kijk op en zie nog net dat Embry verlegen z’n ogen afwendt.
‘Ik vond het echt al een geweldige avond’ Zeg ik terwijl ik naar zijn gezicht kijk.
‘Vind ik ook’ Glimlacht hij. ‘Ik ben blij dat je gekomen bent’
Na een paar minuten stilte vraagt Embry waar ik eigenlijk woon.
‘Oh, best wel ver. Ik woon in Keizer, Oregon’ Wanneer ik dit zeg zie ik Embry z’n gezicht betrekken. Een schaduw van teleurstelling en iets wat op pijn trekt kruipt over zijn gezicht.
‘Wow, het is zelfs een andere staat. Hoe ben je dan hier terecht gekomen?’
‘Yuki en ik zitten in dezelfde klas op school in Salem’
‘Ah ja, jullie gaan naar een privéschool zeker?’
‘Soort van’ Ik vind het zo ongelooflijk vervelend dat ik niet gewoon de waarheid kan zeggen. Ik weet tenslotte ook wat hij is. Maar ja, als ik het zeg, geloof ik dat pap heel erg kwaad zal zijn. Papa is minister van toverkunst van de Verenigde Staten en let heel erg op de magische geheimhouding ten opzichte van dreuzels. Nu ja, het is niet dat je Embry echt een dreuzel kunt noemen.
Een windvlaag steekt op en een rilling gaat over mijn rug. Ik ben nu ook niet echt gekleed op het weer. Waarom, oh waarom woon ik niet in California?
‘Koud?’ Vraagt Embry bezorgd.
‘Een beetje’
Embry schuift wat dichter naar me toe en legt zijn vest op mijn schouders. Voorzichtig en zo onopvallende mogelijk snuif ik z’n geur op, het is een muskusachtige geur, heerlijk. Wanneer hij het vest op mijn schouders heeft gelegd laat hij zijn arm om mijn schouders liggen. De huid onder z’n arm tintelt enorm en het voelt geweldig.
‘Beter zo?’ Vraagt hij.
‘Geweldig. Dank je’ Glimlach ik dankbaar. Embry’s arm gloeit precies, ik kan het zelfs voelen door zijn vest en mijn dun vestje. Misschien is dat ook een wolfding. Wat zou dat eigenlijk allemaal inhouden, het aangeboren faunaat-zijn? Stiekem ben ik toch wel nieuwsgierig en wou ik dat ik me niet zo snel uit Sams hoofd had teruggetrokken. Wie weet wat ik nog allemaal te weten had kunnen komen.
Na nog een paar minuten in stilte zo naast elkaar te zitten, hoor ik knerpende voetstappen in het zand.
Ik kijk op en zie dat Yuki op ons af komt gelopen.
‘Eliz, ’t is tijd om naar huis te gaan’ Zegt ze terwijl ze met een schattende blik naar onze houding kijkt.
‘Oké, ik kom zo’ Na die woorden loopt Yuki langzaam terug naar het kampvuur.
Ik draai mijn gezicht terug naar Embry toe. Ik kan maar niet wennen aan zijn vrolijke lach en zijn blinkende ogen. Ik hoop dat ik daar nog vaak in zal mogen kijken. Ik wil helemaal nog geen afscheid nemen, maar wat moet dat moet.
Embry zet zich recht en trekt me met zich mee.
‘Ik hoop dat je het naar je zin had’ Zegt hij, nu al zelfverzekerder dan in het begin van de avond.
‘’t Was geweldig. Moeten we nog eens doen’ Ik voel me zelf ook al wat zelfverzekerder, hoe kan het ook anders als er iemand met zo’n grote grijns naar je staat te kijken.
‘Ja, over nog eens gesproken. Wil je morgen met me naar de film?’
Film? Wat is een film? God, zeker weer een dreuzelding. Het zal wel iets leuk zijn. Misschien bedoelt hij een date of zo. Hij ziet blijkbaar de verwarring op mijn gezicht, want zijn gezicht betrekt een beetje.
‘Ja , is goed’ Glimlach ik.
‘Geweldig! Dan pik ik je morgen om zeven uur bij Yuki thuis op’ En daar is die eeuwige grijns weer.
‘Tot morgen dan’ Ik steek mijn hand naar hem uit, maar Embry trekt me in een heerlijk zachte en warme knuffel.
‘Ik tel de minuten af tot morgen’ Fluistert hij in mijn oor. Duizend vlinders tuimelen door mijn buik en mijn hart maakt een sprongetje door zijn woorden en zijn warme adem op mijn oor.
Ik laat hem los zeg dag en begin richting het kampvuur te lopen. Wanneer ik een beetje verder ben draai ik me eens om en zie dat Embry terug is gaan zitten en na op zijn armen leunt met een glimlach op zijn gezicht. Ik kan niet wachten om hem morgen weer te zien.

Embry POV

Dus zo voelt het om ingeprent te zijn. De avond met Elizabeth was geweldig. Wanneer ik haar lach zie, smelt mijn hart helemaal. Ik wou dat ze voor eeuwig bij me kon blijven en dat ze niet weg moest gaan vanavond. Toen ze zei dat ze zo ver woont, schrok ik wel. Oregon is niet bij de deur. Alhoewel. Embry, je bent een wolf, man! Da’s ook waar, ik kan er gewoon heen rennen desnoods. Als Canada geen probleem is, moet Oregon ook wel lukken.
Ik kijk nog eens in de richting waar mijn Engel loopt. Ze is zo ongelooflijk lief en wanneer ze verlegen is, is ze zo schattig. Yuki komt op haar afgelopen.
‘En, hoe was het nou?’ Vraagt ze haar. Zo’n supersonisch wolvengehoor kan best wel praktisch zijn.
‘Kon niet beter,’ Zegt die stem uit een miljard. ‘Maar wat is een film?’ Hoezo, kent ze geen film dan? Dat zou wel haar vreemde uitdrukking toen ik haar uitvroeg verklaren. Maar geen film kennen, hoezo?
‘Oh - mijn - God, heeft hij je gevraagd? Zo romantisch en lief’ Goeie zet nummer één om een meisje voor je te winnen blijkbaar, denk ik opgelucht.
‘Oh ja, nu weet je het nog niet hé. Een film is - euh - net een hoop verschillende foto’s achter elkaar met geluid’ Een hoop foto’s met geluid?
‘Ah oké, ik snap het een beetje, ongeveer’ Zegt ze aarzelend.
‘Euh, hoe moet ik dat nu uitleggen. Oh, het lijkt op de schilderijen op school, alleen is het een verhaal en in plaats van in een lijst, op een scherm’ Schilderijen op school? Leven die of zo?
‘Nu denk ik dat ik het snap’ Zegt ze nog steeds tamelijk verward.
‘’k Zal het je straks laten zien’
Wat voor een meisje is mijn meisje? Denk ik verward.

Reacties: