FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 13: I love you

Ik kon haast niet wachten tot de zon onder zou gaan.
Rusteloos liep ik heen en weer door mijn kamer, sloeg het avondeten opnieuw over, en probeerde uiteindelijk maar te lezen, hopend dat het afleiding zou geven.
Ik deed het juiste, want al snel was ik helemaal verdiept in het verhaal.

Hoe erg ze ook vocht om haar ogen open te houden, ze gleden keer op keer dicht. Ze zag zijn gezicht boven zich, zag de inmense pijn die erop afspeelde en wilde wat zeggen, maar hij was haar voor.
'Ik hou van je,' fluisterde hij zacht.
'We zullen elkaar weer zien mijn lief, ik hou van je,' fluisterde ze en toen sloot ze haar ogen voor eeuwig.

Met een zucht klapte ik het boek dicht en staarde nog een tijdje naar de donkerblauwe kaft.
Mijn blik dwaalde door mijn kamer en toen besefte ik opeens dat de zon onder gegaan was. Mijn blik gleed door naar buiten, waar de maan de plaats van de zon ingenomen had en haar flauwe schijnsel over de tuin liet vallen, waardoor het een sprookjesachtige gloed kreeg.
Ik stond op, rekte me uit en dwaalde nog wat door mijn kamer. Toen ik dacht dat het wel rond middernacht zou zijn, wierp ik nog één laatste blik op mezelf in de spiegel.
Ik trok mijn jurk wat recht en haalde diep adem voordat ik voorzichtig de deur van mijn slaapkamer opendeed, en weer achter me sloot.
Stilletjes sloop ik door het donkere, en stille huis, tot ik bij de voordeur kwam.
Even bleef ik in de gang staan, en trok toen voorzichtig de zware, houten deur open.
Met een zachte klik duwde ik hem weer in het slot en liet mijn ogen even wennen aan het donker in de tuin.
Zoekend keek ik om me heen of ik iets of iemand zag, en toen ik er zeker van was dat de kust veilig was, rende ik zo stil mogelijk het grasveld over, op weg naar de koepel.

Daar aangekomen, zag ik zacht licht branden.
Aarzelend sloop ik dichterbij en opende toen de deur voorzichtig.
Binnen, met de deur gesloten, zakte mijn mond een stukje open.
De brandende kaarsjes, die op de banken gezet waren, verspreidden een warme gloed door de koepel en Emmett stond me grijnzend aan te kijken.
'Je bent gekomen,' zei hij zacht, hij leek verwonderd.
Ik vloog hem om zijn hals. 'Natuurlijk ben ik gekomen,' fluisterde ik.
Hij lachte zacht en sloeg zijn armen om mijn middel. Hij draaide me een rondje en ik lachte een geluidloze lach.
'Waarom zijn we hier?' vroeg ik toen hij me weer voorzichtig op mijn voeten had laten zakken.
'Omdat ik je wilde zien,' glimlachte Emmett.
Een brede lach verscheen op mijn gezicht en ik sloeg mijn ogen neer.
Toen ik mijn ogen weer opsloeg, was Emmett's gezicht nog maar een paar centimeter verwijderd van het mijne.
Zacht begon ik te zingen, bekende woorden, die nooit eerder zoveel voor me betekenden.

I could make you happy,
Make your dreams come true,
Nothing that I wouldn't do,
Go to the ends of the earth for you ,
To make you feel my love.


Mijn stem stierf weg toen ik plotseling Emmett's lippen op de mijne voelde.
Ik gaf mezelf over aan het fantastische gevoel dat zijn lippen mij gaven en sloeg mijn armen om zijn nek.
Hij trok me even dichter tegen zich aan en legde zijn lippen toen tegen mijn wang. Zijn ademhaling ging snel en toen ik hem weer aankeek, leken zijn ogen donker. Maar zijn hele gezicht straalde één en hetzelfde, warme en sterke gevoel uit dat ik ook voelde: liefde.
Het plotselinge gevoel was zo sterk dat het me al mijn adem ontnam, dat het me mijn ogen even deed sluiten, dat het me mezelf nog dichter tegen Emmett aan deed trekken, hopend dat dit moment nooit af zou lopen.

Ik zat dicht tegen hem aan op één van de bankjes, tussen de kaarsen en legde mijn hoofd op zijn schouder.
'Ik wil niet trouwen,' fluisterde ik en een traan liep over mijn wang.
'Ik wil niet dat je moet trouwen,' fluisterde Emmett en veegde de traan op mijn wang weg.
'Het liefst ging ik nu, samen met jou weg,' bekende ik.
Emmett knikte langzaam en ik keek naar hem op.
Een diepe zucht ontsnapte mijn lippen. 'Maar ik moet mijn plicht vervullen,' besloot ik en veegde mijn tranen weg.
Emmett sloeg zijn arm om me heen. 'Ik hou van je.'
Ik slikte even.
Natuurlijk hield ik ook zielsveel van hem, maar ik wist dat het niet kon.
Straks moest ik trouwen, en hoe zou ik dat ooit kunnen als ik zoveel om iemand anders gaf?
'Ik hou ook van jou,' snikte ik.
Ik werd opnieuw verscheurd.
Door de onmiskenbare, afschuwelijke pijn die alleen liefde kent.

Reacties:

1 2

Reactiongirl zei op 22 feb 2011 - 9:05:
Aaaaaawww Dit hoofdstuk is, zoals allee mensjes hier onder mij al zeiden, ongeloofelijk mooi
Je schrijft echt GE-WEL-DIG, Caroline
Ze moet gewoon met Emmie trouwen...
Ga je snel weer verder??

Hermelien zei op 21 feb 2011 - 17:19:
Dit is niet normaal meer,
Dit is gewoon geweldig prachtig mooi en meer van dit.
Het is zo triest dat ze niet kan weglopen met emmet, laat Christopher maar achter ren weg meid ren weg !
Echt enoorm snel verder want ik wil veeel meer !
xxx

justAgirl zei op 21 feb 2011 - 17:02:
ze moet gewoon weglopen, zodat ze gelukkig wordt met Emmet. Echt zoooo moooi <3
prachtig geschreven <33333
je schrijft zooo moooi <3333

realMe zei op 21 feb 2011 - 15:33:
laat Christoper en loop weg, samen met emmet......
of ga naar zijn huis toe.... wathever, ik vind het zo zielig voor haar, ze wil niet trouwen.....

ga maar snel verder

JeRiNo zei op 21 feb 2011 - 15:00:
Waaaaaaaaaah!
Dit hoofdstuk is echt heel erg mooi
Jeej, ze is naar de koepel gegaan
En ze moet idd gewoon weglopen, screw Christopher

Ik vind dat je die stukjes uit dat boek steeds echt heel erg mooi opschrijft
Net als de rest trouwens, je hele verhaal is gewoon prachtig!
Ik wou dat ik het zo kon schrijven...

<3