FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

He's killing them....

Mijn briefje ^^

Donderdag was gelijk aan marktdag. De straat liep vol mensen die tassen vol verse groeten en fruit met zich meesjouwden. Hier en daar zag je iemand op de stoep zitten, iedereen smekend aankijkend, hopend op een aalmoes. Niemand keek naar de kinderen om, die slapend op stukken karton lagen, ook Temperance niet.
Temperance Bennet was een zelfzekere vrouw die leefde voor haar werk als dierenarts. Ze was nooit getrouwd geweest, had geen kinderen en had aan die laatste ook nooit behoefte gehad. Toch, steeds wanneer ze de straatkinderen van het dorp zag, voelde ze steeds de drang om op hun af te stappen, hen in huis te nemen en voor hen te zorgen. Dat was de reden waarom ze niet naar hen omkeek, ze gaf om hen.
Temperance liep tussen de marktmenigte, net als hen met een zak vol vers voedsel. Wat haar anders maakte dan de rest, was het feit dat ze steeds opnieuw achterom bleef kijken. Ze moest er zeker van zijn dat niemand haar volgde.
Wanneer ze aan een zijstraat kwam, wurmde Temperance zich door de stroming heen en verliet de drukke hoofdstraat. Ze liep de straat door tot hij eindigde op een muur. Ze draaide zich om en scande de straat. Er was niemand. Wanneer ze ook de stroming van de hoofdstraat bekeek, kwam ze tot de conclusie dat niemand haar volgde. Ze wandelde naar het midden van de straat en klopte vijf keer op het zevende huis aan de rechterkant. De deur werd geopend en Temperance haastte zich naar binnen.
De geur van drank en tabak drongen haar neus binnen en net zoals alle andere keren kreeg ze de neiging om naar buiten te lopen en haar maag te legen. Ze ademde door haar mond om de geur niet te veel te moeten waarnemen en liep de woonkamer in.
Russ, haar oudere broer, liet zich in de versleten sofa neervallen en nam meteen een trek van de brandende sigaret die in de assenbak lag. De rook blies hij uit en het rookgordijn dikte aan.
‘En?’ Temperance zuchtte en zette de zak neer op het salontafeltje dat het elk moment begeven kon.
‘Hij was er niet.’ Russ knikte.
‘Oke.’
Hij zette de fles whisky aan zijn lippen en nam enkele gulzige slokken. De drank verdween zonder probleem en met een klap werd de fles weer op de grond gezet. Russ stond op en liep de kamer uit.
Temperance hoorde tweemaal een deur dichtslaan voor ze het kraken van de oude trap hoorde en ze zuchtte. Het was niet moeilijk te voorspellen wat Russ ging doen, maar ze wilde er niet aan denken. Ze nam de plastieken zak vast en liep naar de keuken.
Met het verse fruit vulde ze de kleine koelkast, als afleiding van het gegil dat uit de kelder kwam. Ze kon de kinderen geen ongelijk geven, maar ze haatte het als ze schreeuwden.
De 12jarige jongen en het 10jarige meisje waren terecht bang van Russ, net als Temperance geweest was toen ze klein waren, en nu eigenlijk nog. Zijn zwarte haar, doordringende bruine ogen, getrainde borstkas en naar tabak ruikende adem waren zelfs nu nog voor haar angstaanjagend. Ze hoorde de stem van haar broer en probeerde zich ergens anders op te concentreren, proberend de geluiden uit de kelder buiten te sluiten.
Geen vijf minuten later hoorde ze opnieuw het kraken van de oude trap, niet veel later viel de voordeur met een klap dicht. Nog even wachtte Temperance tot ze er zeker van was dat de kust veilig was, en haalde dat opgelucht adem. Ze haalde enkele verse appels en bananen uit de koelkast en nam ze samen met een fles wijn mee naar de kelder.
Voorzichtig daalde ze de oude trap af en haalde, net als elke keer, opgelucht adem omdat ze levend en zonder kleerscheuren in de kelder aangekomen was. Ze zag de kinderen huilend tegen elkaar aanzitten in een donker hoekje van de kelder en ze liep op hen af.
De kinderen schrokken, maar toen ze zagen dat zij het was, omarmden ze haar.
‘Tempe, we zijn zo bang!’
‘Ik wil naar huis, Tempe!’ De kinderen snikte en Temperance bedacht zich dat ze iets anders aan zou moeten doen voor Russ weer terug was, hij mocht de vlekken van hun tranen niet zien.
Ze duwde de kinderen van haar af en haalde het eten tevoorschijn dat ze voor hen had. Gulzig vlogen ze er op af en Temperance twijfelde even of ze hen de wijn wel moest geven.
De wijn was, op Russ’ whisky na, het enige drinkbare dat er was. Het water dat ze van Russ kregen, was zelfs nog ongezonder dan dat van de kinderen in Zuid-Afrika.
Ze voelde zich schuldig toen ze zag hoe smekend de kinderen aan haar aankeken. Ze wilden de wijn. Ze hadden het nodig, ze hadden dorst en pijn, pijn van de vele keren dat Russ zijn woede niet inhouden kon. Ze gaf hen de wijn en keek toe met innerlijke woede.
Ze was kwaad, kwaad op zichzelf, omdat ze kinderen dronken aan het voeren was. Ze was kwaad op de vader van de kinderen, omdat hij nooit opdagen kwam. Maar ze was vooral kwaad op Russ.
Hij had geld nodig, maar was te lui, en te dronken, om te werken. Daarom had hij de kinderen ontvoerd, en Temperance erbij betrokken om voor hen te zorgen. Hij had het allemaal bedacht toen hij weer even het geld had om drugs te kopen, dat kon niet anders. Anders had hij wel geweten dat Temperance naast de kinderen woonden en dat ze haar kenden, en dat de vader van de kinderen helemaal geen geld had. Anders had hij wel geweten dat Temperance tegen de vader zou zeggen wie zijn kinderen had.
Ze trok de fles uit de handen van de jongen en verzamelde de etensresten die op de grond lagen. Ze beloofde de kinderen dat ze snel weer naar huis zouden gaan, en ging dan weer naar boven.
De fles werd opgeruimd, de etensresten deed ze in de plastieken zak van daarstraks. Ze kon het niet meer aanzien. De kinderen moesten hier weg. Ze kon ze zelf niet meenemen, Russ zou ze zeker binnen het uur vinden. Nee, hun vader zou het moeten doen.
Ze ging op zoek naar wat papier en vond uiteindelijk vier stukjes die ze aan elkaar kleefde met wat oude plakband. Met de pen die ze in haar jaszak had zitten schreef ze snel een korte boodschap.
He’s killing your kids, Mike
St. Drug Dealer
Courtenay
Courtenay was de naam waaronder ze met Mike, de vader van de kinderen, communiceerde. Zo zou Russ niet weten dat de brieven door haar geschreven waren, mocht hij ze vinden.
Innerlijk hoopte ze erg dat Mike nooit op kwam dagen omdat hij vergeten was waar hij zijn moest, daarom schreef Temperance het er nogmaals bij. St. Drug Dealer, de hoek van de straat waar een van de grootste drugbaronnen van de streek was opgepakt.
Ze nam haar jas, het papiertje en de plastieken zak en verliet de krakkemikkige woning. Het voelde raar om weer door zuivere zuurstof te worden omgeven, maar het was geen probleem om eraan te wennen. Met een stevige pas liep ze door de straten, gooide de plastieken zak met etensresten weg, en liep dan naar haar eigen huis.
Op de stoep voor haar huis stond een houten bankje, dat had Mike er gezet voor de kinderen, zo moesten ze niet op de grond zitten wachten tot Mike of Temperance thuis was om hen binnen te laten. Het opgevouwen papiertje stak ze in een opening in het hout, hopend dat Mike het vinden zou, en liep dan weer terug naar het huis van haar broer.
Ze wist niet dat Mike het papiertje nooit op tijd vinden zou.

Reacties: