Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 1. Chapter 14: Waking up.
What time couldn't erase (pauze)
1. Chapter 14: Waking up.
Langzaam opende ik mijn ogen, en keek gedesoriënteerd om me heen.
Met een ruk schoot ik overeind en ik hoorde zacht gegrinnik.
'Emmett?' zei ik verdwaasd.
'Ik ben hier,' glimlachte hij en drukte zijn lippen in mijn hals.
'Ik ben nog in de koepel,' riep ik uit en sprong op.
'O help, o help,' mompelde ik en liep een paar rondjes.
Zonder iets te zeggen sloeg Emmett vanachter zijn armen om mijn middel.
Ik haalde diep adem. 'Je hebt gelijk. Ik stress teveel,' blies ik.
'Jij gaat zometeen heel rustig terug naar het kasteel, en als iemand wil weten waar je was, dan zeg je dat je een ochtendwandeling aan het maken was, en aan het genieten was van het zonnetje,' instrueerde Emmett.
Ik dreunde de woorden in mijn hoofd nog een paar keer op en draaide me met een brede lach naar hem toe. 'Dat lukt me wel.'
Hij grijnsde, maar die vervaagde langzaam. 'Je moet gaan Julia,' zei hij zacht, en ik besefte dat hij gelijk had.
Ik zuchtte diep. 'Ik wil niet,' bekende ik morrend.
'We hebben geen keus,' hielp Emmett me herinneren en streek een plukje haar achter mijn oor.
Langzaam liep ik naar de deur toe, en opende hem, mijn hand had die van Emmett nog niet losgelaten.
Ik trok hem mee naar buiten en draaide me om toen hij stokstijf bleef staan.
Vragend keek ik hem aan en mijn blik gleed naar onze handen.
Langzaam werden mijn ogen groter, en ik knipperde een paar keer, niet wetend of het nou aan mij lag.
Zijn arm... schitterde als duizende diamantjes in de zon...
Ik streek er met mijn vinger langs, en keek toen naar hem op. Zijn gezicht stond berekenend, maar aan de andere kant ook uitdrukkingsloos.
'Ik moet gaan,' fluisterde ik en nadat ik een snelle kus op zijn wang gedrukt had, liep ik de koepel uit.
Mijn voetstappen waren nauwelijks hoorbaar terwijl ik snel naar het grindpad liep. Daar aangekomen haalde ik eerst diep adem en schudde toen ongelovig mijn hoofd.
'Julia! Daar ben je!' hoorde ik opeens Joanna's stem klinken.
Ik keek op en zag dat ze de trap voor de voordeur afgerend kwam.
'Het is...' hijgde ze.
'Wat is er?' Ik pakte haar bij haar bovenarmen en liet haar even op adem komen.
'Het is meneer Smith... Er is een dokter... En... En misschien haalt hij het wel helemaal niet! Toen hij gisteravond thuis kwam van de paar dagen dat hij weggeweest was met zijn zakenvrienden, had hij een schotwond!'
Met grote ogen staarde ik het meisje aan.
Verschillende gevoelens kolkten met een grote wervelwind door me heen.
Verdriet, omdat het Christopher pijn zou doen...
Angst, omdat ik niet wist wat me nu te wachten stond...
Opluchting, omdat ik haast zeker wist dat het niet erger kon worden...
En als laatste, iets wat ik niet graag toegaf, maar wat diep in mij opborrelde: een gevoel van geluk.
Misschien zou alles beter worden...
'Julia?' vroeg Joanna angstig en ik besefte dat ik haar al een paar seconde roerloos aan stond te staren.
'Waar is Christopher?' Ik struikelde bijna over mijn woorden in de haast ze uit te spreken.
Ze haalde twijfelend haar schouders op. 'Volgens mij in zijn kamer.'
Ik knikte en omhelsde haar kort. 'Dank je,' fluisterde ik.
Het bedankje was niet alleen voor het vertellen waar Christopher was, maar voor alles. Voor alle dingen die ze voor me gedaan had...
Ik rende door het stille huis heen en mijn voetstappen galmden door de gangen. Ik stond stil voor de laatste deur aan het eind van de gang.
Aarzelend klopte ik op de deur. 'Christopher?' vroeg ik zacht.
Het bleef stil en ik klopte nog een keer.
Toen het weer stil bleef, opende ik voorzichtig de deur en liep naar binnen.
Christopher stond bij het raam, zijn rug naar me toe gekeerd.
'Chris?' vroeg ik.
Langzaam draaide hij zich om en ik schrok van de uitdrukking op zijn gezicht, hoewel ik niet zeker wist of je dit wel een uitdrukking kon noemen.
Zijn gezicht stond doods.
Hij leek na te denken over wat hij zou zeggen, en ik wachtte af.
Zijn woorden kwamen langzaam, maar duidelijk.
Reacties:
je kan de spanning goed opbouwen, je stopt precies op het juiste moment...
al zullen de lezer, waaronder ik, heel graag willen weten wat hij gaat zeggen?
En zou hij het weten van Emmet en haar? en zal zij erachterkomen hoe het met die diamantjes zit........ ik heb nog zo veel meer vragen....
ik heb geen foutjes gezien
ga maar snel verder
Mr Smith moet dooood
Oeeeh, wat gaat Christopher zeggen?
Nieuwsgierig, nieuwsgierig
Echt heel goed gedaan
O, en nog wat: Nog één keer vragen om kritiek en ik kom je opzoeken, gnagnagna...
<3
ik wil weten wat hij langzaam en duidelijk zegt!
meneer Smith mag idd best dood gaan ;D
geweldig geschreven Caroline, echt er is niets op aan te merken!
Spannend,
Nou dit klinkt vals maar ik ben dolgelukkig dat meneer Smith mogelijk doodgaat, hij verklote toch heel haar leven
Anyway geen kritiek te leveren dit is gewoon té mooi en té perfect daarvoor !
Snel snel verder !
x
Wauuw, je hebt me nu echt op het puntje van mijn stoel zitten. En om eerlijk te zijn, vind ik het ook niet erg als meneer Smith dood gaat.
Ga maar snel verder ! <3
xx