Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 1. Chapter 15: When death arrives.
What time couldn't erase (pauze)
1. Chapter 15: When death arrives.
'Ik weet het Julia, ik weet alles,' zei hij langzaam.
Ik knipperde verbaasd. Ik wilde niet geloven dat hij het over Emmett had, en probeerde er uit alle macht niet aan te denken.
'Waar heb je het over?' vroeg ik zacht.
'Ik weet dat hij elke nacht bij je is, ik weet dat je van hem houdt, en ik weet dat je gisternacht in de koepel was. Ik weet alles.'
Mijn adem stokte in mijn keel en tranen brandden achter mijn ogen, maar ik vocht ertegen.
Ik wilde niet huilen.
Niet weer.
'Het spijt me zo,' fluisterde ik en met een pijnscheut die door mijn lichaam ging, realiseerde ik dat het de waarheid was.
Het speet me dat ik niet van hem hield.
Het speet me dat ik dat nooit had gedaan en nooit zou doen.
Het speet me dat ik hem bedroog met iemand anders.
Het speet me allemaal, en ik wist dat het niks zou veranderen.
'Hoe lang al Julia?' vroeg Christopher met een zucht.
Ik beet aarzelend op mijn lip. 'Een paar maanden,' bekende ik.
'Hij is de tuinman is het niet?' wilde Christopher weten, en ik kon slechts knikken.
'Vader zal hem ontslaan als hij erachter komt, hij zal je opsluiten, en wachten tot je van me hield, of je gewoon laten trouwen.'
Een snik kwam uit omhoog uit mijn keel en deed mijn lichaam schokken.
'Hij zou het allemaal doen Julia,' fluisterde Christopher, 'en ik wil het niet.'
'Zeg het hem dan niet,' probeerde ik.
'Ik zeg hem niks, maar je moet beseffen dat je over niet lang getrouwd zal zijn Julia, dat er geen weg terug is.'
Ik sloeg mijn ogen neer.
Het besef dat ik straks een gehuwde vrouw zou zijn, had nog nooit zo zwaar op me gedrukt. Het ontnam me de kracht adem te halen, en ik moest mijn hart bijna sturen om te blijven kloppen.
Plotseling klonken er allerlei stemmen door het huis heen, en Christophers hoofd schoot, aandacht luisterend, omhoog.
Autobanden knarsten op het grind, en geschreeuwde commando's klonken.
Christopher snelde de kamer uit, en ik rende naar het raam.
De man die over het pad snelde, en de trap naar de voordeur opliep, was onmiskenbaar de dokter en mijn hart begon even sneller te kloppen.
Misschien trad de dood sneller in dit huis op dan ik in eerste instantie gedacht had...
Ik wist niet hoelang ik naar buiten had staan staren, maar het duurde tot het doodstil werd in het huis.
Langzaam draaide ik me om en liep afwezig door de gang.
'Julia?' klonk een zachte stem, en ik zag Joanna aan komen lopen.
'Hij is...'
Ik wist wat ze bedoelde.
'Denk je dat het nu beter wordt?' vroeg ze aarzelend.
Ik keek in de bange ogen van het meisje, en knikte langzaam.
'Voor jou word het beter liefje,' zei ik zacht en warm.
Een aarzelende, maar vrolijke lach gleed over haar gezicht, en toen betrok haar gezicht.
'Het wordt voor jou toch ook beter nu?' vroeg ze vrolijk.
'Toch?' vroeg ze aarzelend toen ze de doodse blik zag, waarmee ik haar aankeek.
Ik wendde mijn hoofd af en keek door het raam naar buiten.
'Het zal zwaarder worden... en minder zwaar. Het zal beter worden... en alleen maar erger. Grote veranderingen hangen in de lucht.'
Mijn woorden waren de pijnlijke, onmiskenbare waarheid.
De dood van meneer Smith had onomkeerbare gevolgen.
En daar zou ik waarschijnlijk snel genoeg achter komen.
Reacties:
OMG...
Ik viel hier bijna van mijn stoel af joh!
Ik vind het 1e stukje eeeerrgg mooi geschreven
Ga je gauw weer verder??
xxx
Wat Morbid al zegt; Heftig!
Maar je hebt het zoals altijd weer erg mooi opgeschreven
Maar ja, dat ben jij, hoe kan het dan ook anders?
Jij moet maar even snel verder
<3
oooh echt super mooi!!! ik heb de vorige hoofdstukken ook gelezen maar ik wilde zo graag doorlezen dat ik nog niet heb gereageerd. Echt een mooi verhaal!
xxx