FanFic.nl

Schrijfwedstrijd gedoe

Eerste opdracht [Briefje]

Ik loop door de straten van Amsterdam, nerveus als de pest. Elk moment moet ik achter me kijken om te zien of hij me niet volgt. Overal zijn mensen en iedereen lijkt me wel aan te staren. Het is alsof iedereen alles van je weet en het je allemaal verwijt. Vooral het feit dat ik, als man, met een kinderwagen rondloop, angstig om me heen kijkend. Ik probeer een tijdje recht voor uit te kijken, maar de spanning wordt me te veel en als ik achter me kijk denk ik heel even dat ik hem zie lopen. Gelukkig was het iemand anders.

Ik snap nog steeds niet wat er is gebeurd. Zeven jaar samenwonen, een jaar lang een kind verzorgen, en dan wordt -ie gek. Compleet gestoord. Volledig doorgedraaid. Echt gek. Laat een briefje achter op de keukentafel waarop staat dat ik Chris, onze zoon, niet naar Suzie, de draagmoeder en een goede vriendin, mag meenemen en dat, als ik het toch doe, iedereen in de problemen komt. Dus ik kijken of hij thuis is, maar niemand te zien. Bellen, sms’en, pingen, nergens antwoordt -ie op. Maar als ik Chris in de kinderwagen heb gestopt gaat m’n mobiel. Ik zeg hartstikke vrolijk “hallo,”� maar hij stormt er door heen met een voortdurende herhaling van wat er op het briefje staat.

Toen ben ik weggerend. En toen weer teruggerend, Chris meegenomen (en de kinderwagen), en rustig weggelopen, want zeg nou zelf, je kan niet gaan rennen met een kinderwagen. Door het steegje lopend Suzie bellen en zodra ze opneemt en me heeft begroet in haar zachte stem een ongemakkelijke stilte als ik om me heen kijk om te zien of zijn auto hier staat. Ik vraag snel of ik bij haar mag logeren, een nachtje, met Chris. Ja. Mooi.

En nu ben ik dus door Amsterdam aan het snelwandelen, om de vijf seconden achter me kijkend of hij me niet is gevolgd. Maar ik ben er bijna. Suzie’s huis is hier om de hoek. En ik heb nog steeds niemand achter me aan.

Ik vraag me af of ik moet aanbellen, moet ik niet naar hem luisteren? Moet ik hem niet vertrouwen? Nee, hij is gek. Dat telefoontje zegt genoeg. Ik druk op de bel en meteen begin ik te twijfelen. Sta ik wel bij het goede adres? Ben ik niet alles vergeten? Wie weet ben ik wel gek geworden... Een paar seconden later hoor ik “kom maar binnen.”� Het is Suzie, gelukkig, goed huis, goede persoon.

Als ik binnen ben en Chris in bed ligt, vertel ik alles aan Suzie. Geschrokken reageert ze dat ze een soortgelijk bericht heeft ontvangen, waarop stond dat ze me niet meer mocht ontvangen en Chris al helemaal niet. Ze wist alleen niet van wie het was dus vergat ze het gewoon. Toen ze daarna ook nog een telefoontje van een onbekend nummer kreeg waarbij een hijgstem de tekst op het briefje herhaalde en herhaalde en herhaalde, heeft ze snel de voordeur op slot gedaan. Maar dat was vorige week, en ze was het al weer bijna vergeten. Daarna verzekeren we elkaar dat we hem zullen confronteren met deze rare briefjes en telefoontjes zodra hij weer verschijnt.

En dat duurt niet lang. We zitten samen thee te drinken en te praten over wat we tegen hem zullen moeten zeggen als Suzie opeens een klik hoort. Daarna horen we de deur langzaam opengaan en voetstappen door de gang lopen. Ik herken de voetstappen van mijn vriend, luid en langzaam, en krimp een beetje in elkaar op de bank. Suzie springt op en pakt Chris uit de wieg. Als de deur naar de gang opengaat en hij naar binnen loopt hoor ik een korte, gedempte gil van Suzie komen.

Dan loopt hij binnen. “Daar ben je,”� zeg ik met een krakende stem. “Wat is er?”� vraagt Suzie. Maar hij antwoordt niet. Langzaam kijkt hij van mij naar Suzie naar Chris naar mij naar Suzie. Zijn mond zegt niks maar zijn blik verbrandt me langzaam. “W-w-wil je... thee?”� stottert Suzie. Hij knikt en loopt naar de grote stoel. Gelukkig, alles is normaal, geen gestoorden in deze kamer. Ik hoor de waterkoker borrelen als hij weer opstaat en naar me toe loopt. Hij gaat naast me zitten en lacht. Ik lach nog steeds een beetje zenuwachtig met hem mee. Suzie loopt weer naar binnen maar draait meteen om als ze hardop bedenkt dat ze de suiker is vergeten.

“Je vertrouwt me niet,”� zegt -ie. “Jawel,”� verzeker ik hem. “Tot in de dood.”� Hij kijkt me vragend aan. “De dood,”� mompelt hij. “De dood, de dood, de dood.”� Hij heeft nog steeds dezelfde blik. Of, weer eigenlijk. Dan pas zie ik wat hij vastheeft. Zijn zakmes, met het mes uitgeklapt. Opeens voel ik een gigantische druk op mijn borst. Toch gekken in deze kamer, totaal doorgedraaid.

Je zou denken dat op het laatste moment voor je dood alle leuke en minder leuke en stomme dingen uit je leven voorbij komen, maar voor mij was het alleen maar één naam. Ik hoor Suzie gillen en Chris huilen en daarna stopt Suzie met gillen en daarna Chris met huilen en dan pas stopt hij met de tekst op de briefjes herhalen. Maar voor mij betekende dat alles hetzelfde. Alsof je Engels hoort maar elk woord voor jou “him”� betekent. Alsof iemand zo een gigantische indruk op je hersenen heeft achtergelaten dat zelfs nadat hij je vermoordt je hem wilt vergeven van al zijn zonden. Precies zo, eigenlijk. Maar alles betekent één ding, alles is hem, zijn naam.

Alles.

Niks.

Reacties: