FanFic.nl

My Worst Nightmare

Misery [27]

~Bella PoV~
Daar zit je dan. Je vriend heeft je net gedumpt, je etentje is verpest, je tapijt en je eettafel is vies.
Ik veeg de tranen weg en klim uit bed. Kippenvel verschijnt op mijn armen en benen. Het raam staat open en blaast een flinke, koude bries naar binnen.
Ik sleur mezelf naar het raam en hang over de vensterbank. De wind blaast in mijn gezicht en laat tranen achter. Of het de kou is of ik zelf weet ik al niet meer. Het maakt ook allemaal niet meer uit.
Bella, het meisje dat altijd gedumpt wordt. Eerst die knappe Nederlander Hans, toen de sexy Italiaan Lorenzo en nu de Duitse rockster Bill.
Voor een trien die niet eens weet wat ze wilt. Een knappe trien, een superprachtige trien. Iets dat ik totaal niet ben. Ik ben dom en blond.
Mijn eerste been bengelt over de vensterbank het raam uit. Mijn tweede volgt al snel, nu hang ik met mijn benen naar buiten te wachten tot een kleine zet zodat ik naar beneden val. Ik kijk een beetje bang naar beneden.
‘Je kan dit Bella, je hebt niks meer om voor te leven.’ Ik hap naar adem en wil me naar voren duwen, om de val te wagen. Vallen en vrij zijn en zo goed als vliegen, en dan een harde grond die er een einde aan maakt.
‘Ben je gek geworden? Kom naar beneden, maar niet langs het raam!’ roept een warme mannenstem. Ik kijk naar beneden, een knappe jongeman van rond te twintig, met een bos bruin haar piept onder een grijze muts uit, hij draagt een wit shirt en een grijze joggingbroek. Hij wenkt me naar beneden.
Ik weet niet waarom, maar meteen hijs ik me mijn kamer in en hol de trap af naar beneden.
Buiten is het eerste dat ik voel zijn warme armen om me heen. Zijn groene ogen glinsteren bezorgd als ik even opkijk.
Het enige dat ik kan doen, is in tranen uitbarsten en hem omhelzen. Mijn rug wordt geaaid en ik krijg zachte, sussende woorden in mijn oren gefluisterd.
Hij is warm en zacht. Dit ziet er vast heel erg onnozel uit. Ik sta hier in de armen van een vreemdeling die nu vast denkt dat ik een soort gek ben die zelfmoord wilt plegen. Misschien is dat ook gewoon waar.
‘Je hebt het vast koud.’ zegt hij plots, zachtjes. Ik knik heftig terwijl ik omhoog kijk. Hij glimlacht alleen maar en begeleidt me weer mijn huis in.
Hij zet me op een stoel in de eetkamer en hurkt voor me neer.
‘Waarom deed je dat nou?’ vraagt hij zachtjes.
‘Ik heb niks meer.’ antwoord ik schor, ik voel iets hards en pijnlijks in mijn keel.
‘Dat is vast niet waar.’
‘Dat is het wel, mijn vriend heeft me net gedumpt voor een knapper meisje.’ snik ik.
‘Jongens zijn niet het einde van de wereld, en je vind vast wel weer een nieuwe.’ zegt hij.
‘Ik hield van hem, nee, ik hou nog van hem!’
‘Hoe hard het ook is, hij is niet meer van jou.’ De tranen stromen weer over mijn wangen maar worden meteen weggeveegd door zijn duimen.
‘Hoe heet je?’ vraag ik door het snikken door.
‘Kenneth.’
‘Bella.’
‘Leuk om je te leren kennen, Bella.’ lacht hij en veegt een losse blonde pluk achter mijn oor. ‘Wil je wat drinken?’ Ik knik. Hij staat op en wandelt de eetkamer uit.
Eerst komt hij terug om te vragen waar de keuken is en verdwijnt dan weer. Na tien minuten komt hij terug met een glas limonade.
Hij geeft mij het glas en pakt een stoel, om naast me te komen zitten.
Ik neem een slok, wat een verkoelend gevoel geeft in mijn keel.
Kenneth bekijkt me van top tot teen en blijft me maar aankijken. Soms lacht hij als ik mijn ogen dicht knijp en weer open maak, of kijkt snel weg als ik terugkijk.
‘Waar woon je eigenlijk?’ vraag ik na een tijdje.
‘Twee huizen verder, ik ben net verhuisd, gisteren de rest van mijn spullen gedropt.’
‘Ik denk dat je maar eens moet gaan, je vriendin wacht op je.’ zeg ik.
‘Ik heb geen vriendin.’ Hij begint te lachen als hij ziet dat ik opgelucht ademhaal. ‘En ik wil je niet alleen laten, niet zo.’ zegt hij erachteraan. Ik bloos en staar naar mijn blote voeten. Bill heeft me gedumpt en ik flirt al meteen met een andere kerel. Ik haat mezelf. Ik ga mezelf nog meer haten als ik ga zeggen wat ik nu ga zeggen.
‘Je kan beter gaan, vertrouw me, ik wil heel graag dat je hier bent maar het gaat me allemaal te snel.’ Hij knikt begrijpend en staat op. Ik breng hem tot aan de deur en kijk hem nog eens aan.
‘Ik kom morgen kijken hoe het met je gaat.’ zegt hij en aait over mijn bol.
‘Is goed.’ Hij loopt de gazon af en sluit het hekje achter hem. ‘Doei!’ zwaait hij.
‘Doei!’ roep ik er achteraan. En weg is die.

Reacties: