FanFic.nl

Seven Minutes In Heaven featuring... All Time Low!

Een blauwe driehoek!

Een blauwe driehoek. Eronder staat geschreven “kast”�. Ik speur de kaartjes af, maar ik hoor Jack al gillen als een meisje. Ik zie dat hij hetzelfde heeft.
Jack verontschuldigd zich voor het schreeuwen en ik kijk jaloers naar een van mijn andere vriendinnen, die Alex heeft getrokken. Degene met Rian fluit wanneer ze mij en Jack ziet, en ik lach twijfelend voordat Jack me de kast induwt en erachteraan springt. Waarom moest ik met een achtjarige zitten? Toen ging de deur dicht.
“Nou, daar zitten we dan.”� Zeg ik. “Ja.”� Trilt Jacks stem. “Zeven minuten, haha.”�zegt hij en pakt zijn iPod voor een beetje licht. Ik rilde. “Heb je het koud?”� vraagt hij serieus en slaat een arm om me heen. Ik had het niet koud. Ik had het helemaal niet koud. Ik kreeg het heel erg warm nu hij zijn arm om me heen had geslagen. Zijn trouwe bruine ogen kijken me aan. Voor een achtjarig kind was hij wel mooi. “Dus… Wat gaan we hier doen?”� vraagt hij en kijkt op de stopwatch die we hadden gekregen. Nog zes minuten. “Eigenlijk ben ik al met Alex getrouwd…”� zegt hij en zijn ogen glinsteren wanneer het blauwe licht van de iPod in zijn ogen weerkaatst. Ik lach. “Maar… Ik dacht… Eh…”� twijfelt hij en kijkt naar zijn schoenen. Hij is wel schattig als hij twijfelt. “Wat dacht je?”� vraag ik en leg voorzichtig mijn hoofd op zijn schouder. Ik voel zijn lichaamswarmte. Ik vind het raar dat hij zo serieus is. Normaal is hij altijd hyper. “Luister ________”� begint hij. “Ik…”� hij stopt wanneer ik hem aankijk. Langzaam sta ik op en trek Jack dichter tegen me aan. “Jack…”� fluister ik, “Ik denk dat ik van je hou.”� Hij drukt zijn lippen zachtjes tegen de mijne en legt zijn armen om mijn middel. Snel trekt hij zich weer terug en laat me los. “Ik kan dit niet.”� Zegt hij en begint zachtjes te snikken. Daar was zijn peutergedrag weer. Verward kijk ik hoe hij met zijn iPod begint te spelen. “Jack?”� vraag ik zacht.
“ Het gaat niets tussen ons worden, ________, dus laat het zoenen maar.”� Hikt hij.
“Jack,”� begin ik weer. “Als je me niet van je laat houden, of dat je jezelf niet ban me laat houden, ja, dan houd het op.”� Zeg ik en ik voel een traan opkomen. Eigenlijk was ik al die tijd al verliefd geweest op de hyperactieveling, maar had het nooit verteld, bang dat het raar was. “Nee!”� gilt hij en slaat mijn arm van zijn schouder. “Ga weg!”�
Ik zie hoe tranen over zijn wangen stromen, als kleine watervalletjes. “We kunnen ook gewoon beste vrienden blijven,”� zeg ik. “Echt waar?”�
“Echt waar.”�
Jack laat van vreugde zijn iPod vallen. “Jack zegt Dankjedankjedankjedankje!”� zegt hij en kust me, hij heeft het zelf niet eens door. “Sorry… Misschien heb ik toch een kleine crush op je.”� Hij kijkt op de stopwatch. “Een minuut.”� Zeg ik en trek hem weer dicht tegen me aan. Jack grijnst lief en zachtjes duwt hij zijn lippen weer tegen mijn mond aan. Hij laat mijn lippen weer gaan en lacht blozend. “Okéee tijd is om!”� Hij sprint de kast uit en ik grijns hem na. Het zal bij hele, maar dan ook hele beste vrienden blijven… En kleine kusjes. Maar wie weet? Misschien wordt het wat tussen ons in de toekomst.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.