FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 17: There's never a right time to say goodbye.

Mijn tranen waren eerder al gestopt met stromen, en mevrouw Smith had eindelijk mijn make-up kunnen doen, en was nu vertrokken om zichzelf om te kleden en op te maken.
Ik voelde me werkelijk verschrikkelijk. Het was niet beter nu de tranen niet meer stroomden, want het was de enige manier geweest me nog enigszins op ies anders te richten dan het naderend onheil, en nu was ik me veel te erg van mezelf bewust. En van Emmett.
Hoe kon ik nou trouwen terwijl ik van hém hield?
Hoe kon ik trouwen terwijl hij het niet eens wí­st?
Er spookten zoveel vragen door mijn hoofd, en ik wist dat ze stuk voor stuk onbeantwoord zouden blijven.
Slechts één zou beantwoord worden, en dat was de verschrikkelijke vraag wanneer ik zou trouwen. Het antwoord deed haast nog meer pijn dan de vraag: Vandaag.
Er werd op de deur geklopt en Joanna stak haar hoofd om het hoekje. Zodra ze me zag, liep ze naar binnen en sloot ze de deur achter zich.
Meelevend keek ze me aan en ging naast me zitten, haar handen pakten de mijne. Ze leek te voelen dat dat het enige was waar ik op dit moment behoefte aan had, en waar ik op dit moment als enige tegenkon.
Langzaam legde ik mijn hoofd op haar schouder en we bleven een tijdje zo zitten, totdat mevrouw Smith weer binnenkwam. Ze zag er gestrest uit.
'De gasten komen een halfuur later,' deelde ze mee. 'We hebben dus nog een poosje over. Julia, zie je zelf te vermaken, ik heb Joanna druk nodig nu om de eerste gasten te verwelkomen.' En met die woorden bonjourde mevrouw Smith Joanna de kamer uit.
'Wil je nog iets hebben?' Mevrouw Smith keek me warm glimlachend aan.
Ik knikte. 'Mag ik even naar buiten, ik heb wat frisse lucht nodig geloof ik,' piepte ik.
Ze knikte. 'Natuurlijk, maar blijf wel achter het huis í­n de tuin. Ik wil niet dat iemand je al ziet!'
Ik knikte en stond op, om door de lange gangen naar buiten te lopen.
De frisse lucht deed me goed en ik liep langzaam en doelloos over het grasveld.

'Julia!' hoorde ik opeens iemand sissen en ik bleef stokstijf staan.
Ik kende die stem uit duizenden. Het was de stem die klonk door mijn dromen, het was de stem die prachtige woorden door mijn hoofd liet galmen. Het was zijn naam die constant door mijn hoofd klonk, en het was zijn gezicht dat constant achter mijn oogleden brandde als ik ze sloot.
'Emmett?' draaide ik me om.
Hij stond vlak achter me en streek even met zijn vingers langs mijn wang.
'Luister Julia, ik wilde je nog één keer zien,' fluisterde hij, maar ik legde mijn vinger op zijn lippen.
Ik wilde niet dat hij wat zei, ik wilde slechts verdrinken in het prachtige, vloeibare goud van zijn ogen.
Maar hij pakte mijn hand en haalde mijn vinger voorzichtig van zijn lippen.
'Het spijt me Julia, maar ik moet weg.'
'Dan zie ik je later wel weer,' mompelde ik teleurgesteld.
In zijn ogen verscheen een gepijnigde uitdrukking en een tijdje zei hij niks.
'Emmett?' vroeg ik geluidloos.
'Ik moet wég Julia... Voorgoed.'
Ik snakte naar adem, en voor de tweede keer vandaag voelde het alsof mijn hart gestopt was met kloppen.
'Maar... maar je kan me nu niet alleen laten!' fluisterde ik wanhopig.
'Wat wij doen is niet goed Julia,' fluisterde Emmett.
'Het maakt me niet uit, we verzinnen wel iets!' wierp ik tegen.
'Het kan zo niet langer Julia. Je moet je plicht vervullen, de laatste wens van je ouders inwilligen. Dat kan niet met mij in de buurt.'
'Het kan wel!' viel ik hem snikkend in de rede.
'Het kan niet Julia. Het is beter voor ons beiden als we elkaar niet meer zien.'
'Nee, dat is wat beter is voor jou,' fluisterde ik, en draaide me van hem weg.
Zijn handen vonden de mijne en trokken me naar zich toe.
Even drukte hij zijn lippen tegen mijn vingers, en liet me nog één keer verdrinken in zijn gouden ogen, en toen was hij weg. Slechts een zacht briesje waaide over het grasveld, en ik was alleen.
De wereld draaide, en ik kon alles niet meer in het juiste perspectief zien.
Dat was het moment waarop ik me omdraaide en begon te rennen.
Steeds harder dwong ik mijn voeten over het grasveld.

Reacties:

1 2

MorbidMisery zei op 8 maart 2011 - 14:05:
Godsamme, stomme Emmett. Hij mag haar nu niet achterlaten, niet nu ze al zo wankel is ! Echt heel mooi geschreven meis, je hebt me helemaal in het verhaal.

xxxxx

JeRiNo zei op 6 maart 2011 - 14:53:
GVD, EMMETT MAG NIET WEG!!!!
En ze moet gewoon lekker nee zeggen
Of ze rent gewoon in één keer weg, zoals Rachelle deed bij haar totaal mislukte bruiloft Maar dat kwam door Bella
Snél, snél verder jij!!!!

<3

realMe zei op 5 maart 2011 - 20:28:
Ren, Ren weg... ze moet daar weg, ze mag niet trouwen.... please
snel verder

Reactiongirl zei op 5 maart 2011 - 20:22:
Aaaaaaawwhhh!!
Serieus, Carline, jij bent de enige hier op deze site die serieus tranen over mijn wangen kan laten lopen (en Jeanine met haar gedichtjes)
Wat zielig voor haaar!! End an meot ze ook nog gaan trouwen..pff...
Snel verder en je schrijft zoals altijd geweldig, sweetyy
xxx

Hargbloem zei op 5 maart 2011 - 18:13:
OMGOSH..... Ik ben... Ik... Omg! Ik weet eerlijk gezegt niet wat ik moet zeggen ik vind het echt prachtig!!

Xxxx