FanFic.nl

Stand Alones.

Keuzes

“Ik houd van je.”�
“Ik houd ook van je, schat.”�
“Beloof je om me nooit pijn te doen?”�
“Waarom zou ik je in Hemelsnaam pijn willen doen, gekkie? Je weet toch dat ik je doodgraag zie.”�
“Beloof je het me, Tom?”�
“Natuurlijk schat, dat beloof ik.”�

Huilend liet ik mezelf neerzakken in het zand. Tranen gleden over mijn wangen. Hoe kon hij? Hij had beloofd om me nooit te kwetsen. Hij had beloofd om bij me te blijven en van me te houden. Waarom deed hij dit? Waarom verbrak hij zijn belofte alsof het niets was? Alsof al die jaren niets voor hem betekende. Alsof ik voor hem al die tijd niets betekende.

De prachtige blauwe zee ging hevig te keer. Ik zag hoe de golven hard tegen de rotsen botsten en nadien uiteenspatten in miljoenen deeltjes, net als mijn hart. Het leek wel alsof de zee mijn gevoelens weerspiegelde. Alsof iemand haar hart ook had gebroken en ze daarom zo onrustig was. Alsof iemand haar ook zoveel pijn had gedaan, waardoor haar hart nu ook onherstelbaar beschadigd was.

Waarom was ik naar hier gekomen? Ik had gedacht dat deze plek me rustiger zou maken. Dat deze plek een positieve invloed op me zou hebben, maar dat was niet zo. Deze plek zorgde er enkel voor dat de pijn in mijn hart nog meer toenam. De pijn veroorzaakt door Tom.
Dit was de plek, waar ik en Tom heen kwamen als we eens even alles wilden vergeten. De plek waar we even met niemand moesten rekeningen houden. Geen paparazzi, geen overbezorgde moeder, geen bandleden,…Niemand. Gewoon Tom en ik. Wij, met zijn tweeën.

“Waarom Tom? Ik hield van je.”�
Hulpeloos staarde ik voor me uit. Ik zat hier nu al bijna twee uur onophoudelijk te huilen, maar nog steeds kon ik het niet vatten. Ik kon niet begrijpen dat hij me dit had aangedaan, zo was hij niet. Als hij echt niets meer voor me voelde, had hij het me gewoon eerlijk gezegd. Hij zou me nooit meer kwetsen dan nodig was. Zo was Tom niet.

Hevig snikkend drukte ik mijn gezicht in mijn handen. Ik dacht terug aan deze middag. Aan het moment waarop mijn leven drastisch veranderde, het moment dat ik Tom betrapte. Ik wist nog perfect hoe Tom tegenover het onbekende meisje zat. Ze waren gezellig iets aan het drinken in een café. Ik herinnerde me hoe een gelukzalige glimlach Toms lippen sierde en hoe hij zijn hand lief op het been van het meisje had gelegd. Die blik in zijn ogen zei genoeg, hij was smoorverliefd. Smoorverliefd op iemand die zijn gedachten helemaal op hol liet slaan. Iemand die de oorzaak was van de prachtige glimlach op z’n zoete lippen. Iemand waar ik nu ongelooflijk jaloers op was.

“Klootzak!”� enkele meeuwen vlogen op.
Ik snapte wel dat hij niet wilde dat ik het ontdekte, maar hij kon tenminste toch wel eerlijk met me zijn. Me gewoon eerlijk vertellen dat het gedaan was. Dat onze relatie van vier jaar een einde had bereikt. Een einde dat veel te vlug was gekomen.
Ontkennen maakte het enkel nog erger. Het bezorgde me enkel nog meer pijn.
Ik werd er gek van. Gek van de leugen die hij me al die dagen, maanden, misschien zelfs wel jaren voorhield. De leugen dat hij me graag zag en dat hij me nooit zou kwetsen.

“Godverdomme!”� huilend keek ik naar de donkergrijze hemel.
Ik voelde hoe koude regendruppels mijn kleren doorweekt maakten. Was het al niet erg genoeg dat Tom me bedrogen had? Moest de hemel me nu ook nog eens straffen? Straffen voor iets waar ik nog niet eens de schuldige van was.
Nu ik er zo over nadacht, misschien had ik het wel mis. Misschien lag het wel aan mij. Misschien was ik meer niet interessant genoeg, voldeed ik niet meer aan zijn verlangens. Al die twijfels, ze maakten me gek.

Waar moest ik heen? Naar onze flat kon ik niet, want daar zou Tom waarschijnlijk zijn. Naar mijn beste vriendin kon ik ook niet want zij was op vakantie. Gustav en Georg waren ook uitgesloten want die deden me enkel nog meer aan Tom denken. En Bill al evenzeer. Bill leek echt als twee druppels op Tom, zijn neusje, zijn lippen, zijn ogen,...alles zou me aan Tom herinneren. Nee, Bill was uitgesloten. De enige persoon aan wie ik nu behoefte had was Tom. Hij had geen woorden nodig om te weten hoe ik me voelde, bij hem kon ik met al mijn problemen terecht. Hij was de enige die me kon troosten. De enige die echt van me hield op een manier dat zelfs Romeo en Julia ons nooit geëvenaard zouden kunnen hebben.
Waarom? Waarom moest hij me zoveel pijn doen?

“Ik haat je!”� riep ik luid.
Ik wist dat ik loog, want hoewel Tom me ongelooflijk veel pijn had gedaan, kon ik hem niet haten. Vier jaar vol liefde en passie, kon ik onmogelijk vergeten, en dat was de reden waarom zijn bedrog me zoveel pijn deed. Tom betekende alles voor me. Zonder hem was ik niets.
“Ik houd van je, Tom.”� fluisterde ik zacht, wetende dat ik deze keer de waarheid sprak.

Ik had mijn keuze gemaakt. Ik had besloten om dit niet nog pijnlijker voor mezelf te maken en meteen terug te keren naar huis. Ik had besloten om Toms keuze te respecteren en vanaf nu helemaal uit Toms leven te verdwijnen. Vanaf nu zou ik alleen verder gaan met mijn leven. Zonder mijn geliefde. Zonder mijn Tom.

Ik hoorde hoe het kettinkje met een zachte plons in het water viel. Verlamd door de pijn, bleef ik toekijken hoe het steeds dieper in het water zonk. Het deed pijn om het kettinkje weg te gooien, zeker omdat het me deed terug denken aan onze prachtige jaren dat we samen waren geweest. Jaren vol passie, lust en liefde. Prachtige jaren die Tom deze middag allemaal van tafel veegde.
Ik wachtte tot het kettinkje niet meer zichtbaar was, voordat ik voor de laatste keer een blik wierp op de prachtige blauwe zee. Dit was de laatste keer dat ik naar hier gekomen zou zijn. Nog een keer terugkomen naar deze plek zou me te veel pijn doen, me terug doen herinneren aan Tom. Hier zou ik het hoofdstuk ‘Tom’ afsluiten, want dit was de plaats waar alles begonnen was. De plaats waar ik, Tom ontmoet had.
“Vaarwel Tom. Het ga je goed.”�

Zevenendertig gemiste oproepen en vierentwintig sms’jes, treurig keek ik naar mijn gsm. De meeste waren van Tom, maar er waren er ook een heleboel van Bill en nog een paar onbekende nummers. Een zucht verliet mijn lippen toen ik enkele sms’jes las.
“Het was echt niet wat je denkt dat het was! Alsjeblieft geef me nog een kans! Ik houd van je.”�
“Het spijt me enorm! Alsjeblieft vergeef me! Ik houd van je!”�
“Ik zie je doodgraag, schat! Alsjeblieft vergeef me.”�
“Alsjeblieft laat het me uitleggen.”�
“ Ik houd van je, vergeet dat nooit!”�
Tranen verschenen in mijn ogen. Waarom maakte hij het me zo moeilijk? Ik had hem op heterdaad betrapt. Waarom kon hij nu niet gewoon toegeven dat hij iemand anders had? Dat zou het voor mij iets minder pijnlijk maken.

“Een ticket naar Brussel, alstublieft.”�
“Heen en terug?”�
“Alleen heen, alstublieft.”�
“Oké, dat is dan twaalf euro zestig, alstublieft.”�
Snel gaf ik het geld aan de man van het loket, waarna ik het ticket aannam. Rustig liep ik naar perron 4 waar mijn trein binnen vijfentwintig minuten zou aankomen. Ik negeerde de verbaasde blikken die mijn richting uit werden geworpen. Waarschijnlijk vroegen ze zich af waarom ik, het vriendinnetje van Tom Kaulitz, hier alleen liep en huilde. Mijn make-up was helemaal uitgelopen, maar dat kon me niet schelen. Het maakte me niet uit wat mensen van me dachten. Het enige waar ik nu aan kon denken was Tom. Waar zou hij zijn? Zou hij me nog zoeken? Of zou hij er al vandoor zijn met zijn nieuwe vriendin?

Twijfelend keek ik naar mijn trillende gsm waar ‘Bill’ op te lezen was. Wat moest ik doen? Hem accepteren of niet? Ik wilde wel afscheid nemen van hem, maar wat als het Tom was? Dan zou ik waarschijnlijk helemaal instorten. Ik zou me nog slechter voelen dan ik me nu voelde. Was het dat wel waard?

“Hallo?”� de trilling in mijn stem was enorm.
“Yasmina?”� zei de opgeluchte stem van Bill.
“Ja?”� fluisterde ik zacht.
“Meisje, waar ben je?! We zijn doodongerust. We hebben je een hele namiddag proberen te bellen maar je nam niet op, je…”� Bill bleef maar verder praten.
Op de achtergrond hoorde ik Tom luid roepen. Blijkbaar was hij te weten gekomen dat ik aan de lijn hing en wilde hij met me praten. Paniek bedwelmde me. Dat wilde ik niet! Ik wilde Tom niet spreken. Daar was ik nog niet klaar voor.
“Ik wil niet met Tom praten.”� onderbrak ik Bill.
“Oh, maar hij wilt je alles uitleggen en…”�
“Ik wil het niet, Bill, of ik verbreek de verbinding.”�
“Nee, wacht! De verbinding niet verbreken.”�
“Beloof me dat je Tom niet aan de lijn laat komen.”�
“Yasmina, volgens mij is het beter dat jullie dit uitpraten.”�
“Beloof me het, Bill, of ik verbreek de verbinding.”�
“Oké, ik beloof dat ik hem niet geef, maar alsjeblieft leg niet in.”�
Ik hoorde de paniek in Bill z’n stem. Hij was hopeloos omdat ik elk moment de lijn kon verbreken. Ik wist dat dit Bill pijn deed, dat ik hem negeerde en zo kort was, maar ik kon niet anders.
“Yasmina? Ben je er nog?”�
“Ja.”�
Een opgeluchte zucht was van Bill afkomstig.
“Hoe gaat het met je?”�vroeg Bill twijfelend.
“Goed, alles gaat prima.”� zei ik onzeker.
“Het spijt me, Yasmina! Het is allemaal mijn fout. Ik had het je moeten zeggen. Alsjeblieft, geef Tom nog een kans. Het was helemaal niet wat je dacht dat het was. Hij bedoelde het echt niet zo. Hij wou enkel…”� een luide snik verliet Bill z’n lippen.
“Het geeft niet Bill. Het is niet jouw fout.”�
“Jawel, het is allemaal mijn fout. Ik had het je moeten zeggen.”�
“Ik neem je niets kwalijk, Bill.”�
“Het spijt me! Kunnen we dit niet uitpraten? Waar ben je nu?”�
Een krop in mijn keel verhinderde me om op Bill z’n vraag te antwoorden. Tranen blonken in mijn ogen. Hoe moest ik hem dit uitleggen?
“Yasmina?”�
“Ja.”�
“Waar ben je?”�
“Bill, ik denk dat het beter is dat ik af leg.”�
“Nee, niet doen. Alsjeblieft, laat ons dit uitpraten.”�
“Bill, ik…”�
Ik schrok van een trein die plots het station binnengereden kwam.
“Yasmina, is dat een trein op de achtergrond? Waar ben je?! Je gaat toch niet…?”�
“Het spijt me, Bill, ik kan het niet. Ik houd van je, je bent geweldig. Dag Bill!”�
Ik drukte het gesprek weg. Tranen liepen over mijn wangen. Ik had niet verwacht dat dit zo moeilijk zou zijn. Bill z’n stem riep zoveel emoties op. Waarom had ik ook opgenomen?

Nerveus wierp ik een blik op mijn horloge. Nog twee minuten en de trein zou vertrekken. Nog twee minuten en ik zou voorgoed afscheid nemen van mijn prachtige leven met Tom.
Tom had het me niet makkelijk gemaakt, vanaf het gesprek met Bill, had mijn gsm geen minuut stil gestaan. De hele tijd werd ik gebeld, maar ik weigerde op te nemen. Ik kon het niet aan om Toms stem te horen. Nog niet.

Mijn mond viel open toen ik plots, in de verte Tom zag lopen. Verlamd, bleef ik zitten. Hoe had hij me gevonden? Hoe wist hij dat ik hier de trein naar huis zou nemen?
Plots merkte ik de plakkaat in Toms handen op. In grote letters stond er ‘Yasmina, het spijt me! Alsjeblieft geef me nog een kans. Ik houd van je.’ op geschreven.

Doodstil bleef ik zitten. Ik zag hoe Tom aan een razend tempo naar perron 4 sprintte. Mijn hart stond even stil toen onze blikken elkaar kruisten. Die blik in zijn ogen zei me dat hij spijt had. Plots voelde ik hoe de trein in beweging kwam. Tom liep nu op een razendsnel tempo naar me toe, maar hij was te laat. Net wanneer hij het perron bereikte, had de trein al zo’n vaart gemaakt waardoor het onmogelijk was om hem nog tegen te houden. Tranen liepen over zijn wangen terwijl hij hulpeloze pogingen ondernam om mee te lopen met de trein, maar aan het einde van het perron genoodzaakt was om te stoppen. Hulpeloos bleef hij achter op het perron terwijl ik nog vaag hoorde hoe hij de woorden ‘Ik houd van je!’ schreeuwde.
Huilend drukte ik mijn hand tegen het venster terwijl ik met mijn lippen de woorden ‘Ik houd van je.’ vormde. Hoewel ik doodgraag recht wilde staan en roepen dat de trein moest stoppen, kon ik het niet. Mijn lichaam blokkeerde. Glanzende parels liepen steeds sneller over mijn wangen, toen ik zag hoe Tom steeds verder uit het zicht verdween. De pijn sneed als een mes langs mijn keel, toen ik besefte dat het vanaf nu nooit nog hetzelfde zou zijn. Vanaf nu behoorde Tom tot het verleden.

Ik miste Tom nu al, maar toch wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Ik wist dat het beter was om Tom even links te laten liggen, om hem enkele weken niet te zien. Thuis kon ik alles op een rijtje zetten en rustig tot een besluit komen. Ik wist dat het zwaar zou worden, maar als ik wilde dat ik niet nog meer gekwetst werd, moest ik nu gewoon doorzetten.

Traag liep ik de inkomhal van het station in. In de verte zag ik mensen elkaar knuffels en kussen geven omdat ze elkaar al lang niet meer hadden gezien. Had ik wel de juiste beslissing genomen? Was het wel goed om mijn problemen te ontvluchten?

“Yasmina!”�
Huilend vloog ik mijn mama om de hals. Ze drukte me stevig tegen zich aan. Woorden waren niet nodig om te zeggen wat er gebeurd was. Het feit dat ik nu hier stond met tranen die over mijn wangen gleden, zei genoeg. Het was voorbij. Tom was voor altijd verleden tijd.

Wie had ooit gedacht dat dit zo had kunnen lopen? Dat hij juist op deze speciale dag, mijn hart in tweeën zou breken. Dat hij juist op deze dag heel mijn wereld verwoestte. De dag waarop alle geliefden normaal elkaar nog eens extra in de watten legden. Valentijnsdag.

“Yasmina?”� moe opende ik mijn ogen.
Verbaasd keek ik om me heen toen ik merkte dat we niet thuis waren. Ik keek uit het raam en zag dat we blijkbaar bij een haven waren. De plaats lag er verlaten bij en werd verlicht door enkele lantaarnpalen.
“Kom, Yasmina.”� zei ze terwijl ze uit de auto stapte en teken deed dat ik haar moest volgen.
Helemaal niet beseffend wat hier gaande was, opende ik mijn autodeur en verliet ik de auto.
“Kom, ik wil je iets laten zien.”�

“Ik dacht dat het je wel goed zou doen om naar deze plek te komen. Ik weet dat dit de plek is waar je helemaal tot rust komt, de plek waar je alles vergeet. Ik dacht dat het misschien wel goed was om rustig alles op een rijtje te zetten.”�
Een korte stilte viel, terwijl de tranen langzaam terug over mijn wangen begonnen te rollen.
“Ik houd van je, mama.”�
“Ik ook van jou, schat.”� ze sloeg haar armen om mijn middel en trok me dicht tegen zich aan.
Krampachtig drukte ik mezelf dichter tegen haar aan.
“Als je er klaar voor bent, kom je maar terug. Ik wacht in de auto op je.”� zei ze terwijl ze zacht een kus op mijn kruin drukte.
Ik voelde hoe haar handen mijn middel loslieten en hoe ze langzaam bij me vandaan stapte en even later in het duister verdween. Een zucht verliet mijn lippen toen ik me op het bankje, op het einde van de pier, liet neerzakken. Hoe kon het ooit zover gekomen zijn?

Plots viel mijn blik op een enveloppe, die naast het bankje lag. Ik nam de brief, die waarschijnlijk uit mijn moeders tas was gevallen, vast. Met prachtige sierlijke letters was er op de enveloppe “Ik houd van je.”� geschreven. Waarschijnlijk was de brief van mijn papa. Aangezien hij in het leger werkte, was hij vaak weg. Daarom schreef hij brieven aan mijn moeder waarin hij vertelde hoe erg hij haar miste.
Het deed me pijn, te weten dat er nog wel mensen waren die elkaar graag zagen. Mensen die voor elkaar door het vuur zouden gaan. Mensen zoals Tom en ik, maar spijtig genoeg was dat verleden tijd. Hij had nu iemand anders en daar moest ik me bij neerleggen.

Hevige snikken verlieten mijn mond, terwijl de brief met een plof op de grond viel. De pijn in mijn hart verscheurde me, toen de waarheid tot me doordrong. De waarheid dat ik de verkeerde keuze had gemaakt door te vertrekken. De waarheid dat dit allemaal één groot misverstand was. Eén grote ziekelijke grap, met onoverzichtelijke gevolgen.

“Het spijt me, Yasmina.
Het spijt me dat ik je zo heb gekwetst. Het was helemaal niet mijn bedoeling om dat te doen. Ik wilde je enkel gelukkig maken. Ik wilde je enkel de mooiste dag ter wereld bezorgen.
Ik weet dat je me ‘betrapt’ hebt en dat geef ik toe, maar niet op de manier dat jij denkt. Je hebt me betrapt met Sofie toen we samen alles aan het regelen waren, om jou een geweldige Valentijnsdag te bezorgen. We zouden samen gaan eten, samen naar de sterren kijken, samen naar een kuuroord gaan,…alles was geregeld. Alleen had ik met één ding niet rekening gehouden. Het feit dat jij, ons wel eens zou kunnen zien praten en misschien zou denken dat ik jou bedroog. Ik heb er spijt van dat ik niet beter naar Bill geluisterd heb. Dat ik niet voorzichtiger ben geweest.
Het spijt me, schat. Alsjeblieft vergeef me.
Liefs Tom.”�

“Godverdomme!”� hevig snikkend zakte ik door mijn knieën.
Ik kon het niet meer. Ik kon de pijn niet meer verdragen. Het maakte me kapot. Ik had het helemaal verknald. Ik had de verkeerde beslissing gemaakt. Hoe kon ik ooit zo dom zijn?

Twee warme armen werden plots om me heen geslagen en ik voelde hoe de persoon me dichter tegen zich aantrok. Krampachtig klampte ik me aan de persoon vast, terwijl hevige snikken mijn mond verlieten. Ik voelde hoe de persoon sussend over mijn rug wreef.
“Het komt goed, Yasmina. Dat beloof ik je. Ik ben bij je.”�
Mijn ogen sperden zich wijt open. Die stem. Die stem die ervoor zorgde dat mijn hart overuren maakte. Die stem die me tot rust bracht. Het was de stem van Tom. Mijn Tom.

“Het spijt me, schat. Ik bedoelde het echt niet zo. Ik hoop dat je begrijpt dat ik je enkel wou verrassen. Alsjeblieft vergeef me. Ik houd echt van je.”� fluisterde hij zacht.
“Ik begrijp dat je teleurgesteld en boos bent en dat…”� mijn zachte lippen legde Tom het zwijgen op.
“Het is goed, Tom. Ik heb het je al lang vergeven.”� fluisterde ik zacht.
Tom z’n prachtige bruine kijkers, keken me schitterend aan. Hij drukte me dichter tegen zich aan en nam mijn gezicht in zijn handen. Met de binnenkant van zijn duim streelde hij zacht mijn gezicht, terwijl hij zijn neus tegen de mijne aandrukte.
“Ik houd van je, Yasmina. Voor altijd.”�

“Hoe wist je dat ik hier was?”�
“Je mama vertelde het me.”�
“Maar hoe…?”�
“Sht, rustig maar. Dat leg ik je later wel allemaal uit. Nu eerst de verrassing.”�
Verbaasd keek ik Tom aan. Wat bedoelde hij? Had hij echt nog een verrassing voor me? Dat hoefde toch niet. Ik was al blij dat hij vanavond terug bij me, meer moest ik niet hebben.

“Mag ik kijken?”�
“Nee, nog niet.”�
“En nu?”�
“Nog niet.”�
“En nu?”�
“Nee.”�
“En nu?”�
“Nu mag je kijken.”�
Ik voelde hoe Toms handen voor mijn ogen verdwenen.
“Whauh!”� was het enige wat ik wist uit te brengen.
We stonden op een kleine heuvel vanwaar je heel de stad prachtig kon zien.
“Zie je dat daar?”� zei hij zacht terwijl hij naar de zee wees.
Nieuwsgierig volgde ik zijn vinger. Mijn mond viel letterlijk open van verbazing. In de zee zag ik kaarsen drijven die de woorden ‘Gelukkige Valentijnsdag, schat. Ik houd van je.’ vormden.
“Tom, hoe…?”�
“Vind je het mooi?”�
“Het is prachtig!”�
“Kijk nog eens goed.”�
Verbaasd keek ik weer naar de kaarsen.
“Daar.”� zei Tom terwijl hij naar een klein platform wees in de zee.
Mijn mond viel open. In de zee, tussen de drijvende kaarsen, bevond zich een klein platform met daarop een tafel gedekt voor twee personen.
“Wilt mevrouw me vergezellen naar dat tafeltje?”�
“Natuurlijk wil ik dat!”� zei ik terwijl de tranen in mijn ogen schitterden.

Genietend keek ik naar Tom, terwijl ik in mijn ooghoeken zag hoe de ober onze hoofdgerechten afruimde.
“Heb je dit helemaal alleen gedaan? Of heeft Bill je ook nog geholpen?”�
“Helemaal alleen.”�
“Helemaal alleen?”�
“Oké, misschien heb ik wel een héél klein beetje hulp gehad van Bill.”� zei Tom lachend.

“Is er iets?”�
“Nee, hoor.”�
“Tom, ik ken je al langer dan vandaag. Vertel het nou.”�
“Nee, het is gewoon. Ik ben zo blij dat je het mij vergeven hebt.”�
“Dat is toch niets, schat. Je weet dat ik…”�
“Schat, ik heb nog een klein cadeautje voor je.”�
“Tom, dat hoeft toch niet. Ik ben al blij dat jij hier bij mij bent. Meer hoef ik echt niet te hebben.”�
“Het is maar een kleinigheidje. Ik heb trouwens je echte Valentijnscadeau nog niet gegeven.”�
Verbaasd keek ik hem aan. Het romantische etentje was toch zijn cadeau?
Ik zag hoe Tom plots een klein zwart doosje uit zijn zak haalde. Hij schoof zijn stoel naar achteren en stond op.
“Tom, dit meen je toch niet.”� zei ik licht in shock verkerend.
Ik zag hoe Tom plots voor me neerknielde en het doosje voor me hield. Lachend schudde ik mijn hoofd toen ik wist wat dat betekende.
“Liefste Yasmina, ik hoop dat je toch nog een beetje van deze avond hebt kunnen genieten. En ik hoop dat je het me vergeeft dat ik deze dag voor jou verknald hebt.”�
“Natuurlijk, vergeef ik het je!”�
“Dan zou ik je nog één ding willen vragen.”� Tom keek me recht in mijn ogen aan.
“Beloof je me om voor altijd mijn meisje te zijn?”�
Plots opende Tom het zwarte doosje. Een prachtige zilveren ketting met enkele diamanten kwam tevoorschijn. Mijn ogen werden zo groot als tennisballen.
“Hoe heb je…Tom, dit hoefde echt niet. Je weet dat ik…”� een zachte vinger legde me het zwijgen op.
“Liefste Yasmina, je hebt me de mooiste vier jaren van mijn leven bezorgd. Je hebt me altijd gesteund, bent altijd bij me gebleven ook al wist dat je dat ik dagelijks met duizenden meisjes in contact kwam. Bedankt voor alles. Zonder jou zou ik niet zijn, wie ik nu ben.
Ik weet dat je niet graag ‘dure’ cadeautjes krijgt, maar dit verdien je echt. Ik houd van je, schat, en dat zal ik altijd blijven doen, maar wil je dit voor één keer door de vingers zien? Zou je toch dit ‘dure’ juweeltje willen accepteren en zo voor altijd mijn Valentijn willen zijn?”�
Ik voelde tranen over mijn wangen lopen. Een krop in mijn keel versperde me om op Tom z’n vraag te antwoorden.
“Tom je…Dit is echt prachtig! Je beseft niet hoe gelukkig je me maakt! Je…Tom, ik houd van je!”� zei ik zacht, waarna ik nog helemaal in shock mijn lippen op de zijne drukte.

“Dit was de mooiste Valentijnsavond ooit.”�
“En jij bent mijn mooiste Valentijn ooit.”�
“Beloof je om me nooit meer pijn te doen?”�
“Dat beloof ik.”�
“Ik houd van je.”�
“Ik houd ook van jou, schat.”�

Kritiek is steeds welkom. Laat me weten wat er volgens jou niet goed is, dat mag zowel op grammaticaal vlak zijn als op delen van het verhaal waar je van vindt dat ze niet goed zijn uitgewerkt. Het zou me erg vooruithelpen.

Reacties: