FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 18: Finally escaping.

Steeds sneller dwong ik mijn voeten over het grasveld, steeds sneller leek de wereld aan me voorbij te vliegen, maar niet snel genoeg. Mijn gedachten haalden het ritmische geluid van mijn voetstappen, en het onregelmatige kloppen van mijn hart, in. Als een wervelwind spookten ze door mijn hoofd en maakten normaal denken onmogelijk.
Ik wist niet waar ik heen rende, en er leek geen einde aan het grasveld te komen, maar toen stond ik opeens voor een kinhoge, brede, stenen muur en stopte abrupt. Even legde ik mijn handen ertegen om op adem te komen, maar het geluid van mijn gepijnigde snikken deed ook zeer, en ik hees mezelf moeizaam op de muur.
Toen ik aan de andere kant op de vochtige bosgrond viel, scheurde mijn jurk, en donkere vlekken vormden zich op de witte stof door de aarde.
Ik stond al snel weer op, maar bleef langzaam lopen dit keer.
Ik was bang, en ik wist niet waar ik was.
Het bos zag er overal het zelfde uit. Donkere bomen verdrongen elkaar in een poging voldoende ruimte te vinden voor hun dikke stammen en grote wortels, en hun takken vlochten zich in elkaar, maakten het voor het zonlicht onmogelijk tot de bosgrond door te dringen, en alles had een donkere gloed.
Ik hoorde de geluiden van het bos, en keek schichtig om me heen terwijl ik me een weg vond door de hoge planten heen.
Meerdere keren bleef ik ergens aan hangen, of viel ik op de mossige ondergrond, maar ik stond steeds weer op en bleef stug doorlopen. Een harde storm stak op, en deed takken in mijn gezicht zwaaien. Het lopen werd moeilijker en ik voelde hoe de sluier langzaam maar zeker uit mijn haar zakte en hoe mijn haar even later los op mijn rug hing. De sluier liet ik in de hoge varens liggen, en werkte me weer verder door de planten heen.
Het was pikdonker, ijskoud, en de wind rukte hard aan mijn haren en takken van de bomen, toen ik tussen een paar wild heen en weer zwaaiende bomen uitstapte en plotseling bij een grote, open plek stond.
Even bleef ik betoverd staan.
De bomen hadden zich hier geen weg gevonden en lieten een perfecte halve ovale ruimte over, waarin een enorm meer zich gevestigd had, dat uitmondde in zee. Ik hoorde het geluid van een waterval, en zag in de verte een boomstam tussen twee stenen hangen. Ik wist dat gelijk daarachter de waterval moest zijn, want het water stroomde daar vervaarlijk en klotste luid tegen de rotsen aan.
De maan liet haar flauwe schijnsel op het water van het meer vallen en gaf het een sprookjesachtige glinstering. Maar de hoge, en woeste golven die er waren, gaven alles een angstaanjagende sfeer.
Ik wist opeens wat me te doen stond.
Ik zou de laatste wens van mijn ouders niet in hoeven te willigen, ik zou kunnen stoppen met van Emmett houden, en er was wel degelijk een manier om hieraan te ontsnappen.
Langzaam deed ik een paar stappen naar voren en liep het ijskoude water in.
Mijn jurk verzwaarde terwijl ik steeds verder en verder het water inliep, en uiteindelijk bleef staan toen ik er tot mijn middel instond. Ik hield me staande aan een enorme steen die uit het water stak, het was mijn enige houvast.
Ik haalde diep adem.
Ik had nooit veel tijd besteed aan nadenken over de dood.
Maar nu ik er dan oog in oog meestond, schoten verschillende gedachten door mijn hoofd en wist ik het niet meer zeker.
De paar keren dat ik het me voorstelde zag ik het voor me als een sneeuwvlakte, met ijzige kou, snijdende wind en een verblindend wit licht.
Maar het kon net zo goed een verstikkende duisternis zijn, voelen alsof je op een zacht bed lag...
Ik wist het niet, maar ik zou er snel genoeg achter komen.
Zei ik nou niet altijd dat ik niet bang was voor de dood?
Waarom bonsde mijn hart dan nu in mijn keel, terwijl het mijn eigen keuze was?
Waarom was ik er niet meer zeker van?
Ik staarde naar de woeste golven en haalde diep adem.
Ik moest.
Er was geen andere uitweg meer.
Langzaam haalde ik één hand van de rots af.
Ik voelde het water gelijk aan alle kanten van me rukken en wist dat het snel over zou zijn.
De stenen onder mijn blote voeten voelden ijskoud en glibberig en ik legde mijn hand weer op de rots.
Maar door de plotselinge beweging, gleden er wat stenen onder mijn voeten weg en ik stortte in het water.
Ik ging kopje onder en deed een verwoede poging weer boven te komen. Ik trappelde alle kanten op, en hield mijn ogen wijd opengesperd. Het donkere water was overal om me heen, en ik had geen idee welke kant de goede kant op was.
Maar toen voelde ik plotseling iets keihard tegen mijn hoofd knallen en sloeg mijn armen er instinctief omheen.
Happend naar adem kwam ik boven en ik herkende de boomstam die ik eerder ook gezien had. Oorverdovend lawaai, en stroming die mijn pijnlijke, maar toch gevoelloze benen alle kanten op deed zwaaien, herinnerden me eraan dat ik op nog geen meter van de waterval was.
Rust daalde plotseling op me neer en ik wist dat dit het juiste was.
Mijn lippen vormden zich in een ongedwongen en ontspannen glimlach en ik sloot mijn ogen.
'Dag Emmett,' zeiden mijn lippen geluidloos, en toen liet ik me meevoeren door de stroom.
Op weg naar de eeuwigdurende vrijheid.

Reacties:

1 2

Reactiongirl zei op 12 maart 2011 - 12:44:
Carolineeeeee!! Wrm ebn je zo gemeeen?!
Dat is niet lief, hoor, als je iemand in je verhaal zelfmoord laat plegen en mij aan het huilen kan maken...
But I still love it and you
Ga je snel verder??
xxx

JeRiNo zei op 11 maart 2011 - 13:58:
... Waarom, in godsnaam, is dat mens bezig zelfmoord te plegen?!
Dat weglopen was een goed idee, maar dit gaat wel errug ver. DUS GAAT EMMETT HAAR REDDEEEEN

Geweldig geschreven schatje

xoxo<333

realMe zei op 9 maart 2011 - 19:19:
*staart overdonderd naar haar scherm met tranen op haar huid*

Hoe.... Waarom moest ze dood......
ik kan het wel begrijpen, nou nee eigenlijk niet.........

geweldig geschreven...

Hermelien zei op 9 maart 2011 - 18:21:
* huilt blijft maar huilen *
Het is haar keuze en toch zo erg, maar ook weer begrijpelijk.
Je hebt me heel erg geraakt, en het was te mooi voor woorden.
Ik kan je niet zeggen hoe mooi ik dit vond, want het was hartverscheurend prachtig mooier dan de mooiste woorden kunnen samenvatten.
xxx

Hargbloem zei op 9 maart 2011 - 17:53:
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!
NEEEEEEE NEEEEEEE NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!
HOE KAN JE DAT NOU DOEN!!!!!!!!!!!!
dat mag niet!!!!!
Oeeeww ik vind het zooo erg, maar zo verschrikkelijk mooi!!!

Xxx