FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

17.

Al een week waren Noa en Bill niet meer samen en dat vond Bill absoluut maar niets. Hij weigerde om nog uit zijn kamer te komen. Hij ging niet meer naar zijn therapieën en ook niet naar de eetzaal. In plaats daarvan brachten ze zijn eten. Bill verstopte het allemaal. Hij wilde niet meer eten en hij had zijn lijstje boven gehaald. Het was totaal verkreukt. Op het kleine blaadje papier stonden de namen van voedsel en er achter de calorieën. Hij leerde het vanbuiten. Hij pompte het in zijn hoofd alsof het examenleerstof was. Na een kwartiertje stak hij het briefje in zijn broekzak en keek rond. De rechterkant van de kamer was zo leeg. Het bed was onbeslapen, de bureau was leeg op een verloren potlood na en de kleerkast van Noa was zo leeg, alles was weg. Bill stond recht en ging voor de spiegel staan. Hardop zei hij zijn lijstje op. Hij moest het kennen. Hij moest weten wat hij at. Toen hij voetstappen hoorde ging hij snel weer op zijn bed zitten. De deur ging open. De dokter kwam binnen met een plateau met eten. Die zette hij op Bill zijn bureautje.
Bill keek niet op. De geur van groenten soep drong zijn neus in. Bill rook ook appel. Misschien kon hij wel een stukje appel eten. Daar zaten 60 calorieën in en dat zou er rap weer af zijn, dacht Bill. De dokter ging op het bed van Noa zitten. Bill wilde bijna roepen dat hij niet mocht, maar hield zich in. De dokter bleef naar Bill kijken, hij werd er haast ongemakkelijk van. Bill keek nu dan toch op.
“Je moet toch wel eten,”� zei de dokter. Bill schudde zijn hoofd.
“Ik heb geen honger.”�
“Dat zal wel, ik weet zeker dat je maag schreeuwt om een beetje eten.”�
Hij had gelijk. Bill zijn maag deed ongelofelijk veel pijn. Die was het eten nu wat gewoon en vond het ongehoord dat Bill opeens niet meer at en daarom deed zijn maag pijn.
“Moet ik je dwingen?”� Bill keek op. Hij wilde niet gedwongen worden. Vroeger werd hij vaak gedwongen, op school.
“Vroeger dwongen ze me ook, op school,”� fluisterde Bill.
“Ze dwongen me om dingen voor te zeggen tijdens testen, anders zou het niet goed met me aflopen. Ik deed wat ze me vroegen, maar toch lieten ze me niet met rust.
Ze dwongen me ook om mijn geld aan hen te geven.”�
De dokter had alles netjes opgeschreven. Zulke bekentenissen waren handig om later verder op in te gaan.

“Toch moet je eten,”� zei de dokter na een tijdje. Bill keek de dokter aan en knikte toen kort. Hij stond recht en bekeek de plateau met eten. Bill nam de appel en ging weer op bed zitten. Hij dacht na. Hoeveel zat er nu ook weer in een stukje appel? 60 calorieën en dat maal vier dat is 240. Bill schrok en wilde de appel weggooien. De dokter had hem meteen door.
“Je telt de calorieën, niet?”� Bill voelde zich gepakt. Bang keek hij weg.
“Eigenlijk zou je moeten tellen hoeveel vitamines erin zitten en waar ze goed voor zijn,”� zei de dokter. Bill twijfelde. Waarom zou hij dat in hemelsnaam doen? Calorieën waren veel belangrijker. Voor Bill toch.
“Weetje Bill waarom ik hier eigenlijk kom? Waarom ik hier eigenlijk mensen help?”�
Bill schudde zijn hoofd. Hij wist niets van de dokter, maar de dokter wel alles over hem.
“Toen ik ongeveer even oud als jou was, misschien nog wat jonger had ik een vriendin, ze was echt heel lief en knap. Op een dag werd ze opgenomen in het ziekenhuis met anorexia. Ik was verschoten omdat ik er niets van wist, ik had niet door dat ze zichzelf uithongerde en ik voelde me schuldig. Zeker een jaar later bezweek ze er door, ze stierf. We waren nog steeds samen en ik voelde me schuldig, vanaf toen besefte ik dat ik mensen zoals haar wilde helpen en nu wil ik jou ook helpen. Ik wil niet dat je eindigt zoals haar.”�
“Oh,”� fluisterde Bill. De man wist dus waar hij het over had, hij had er iemand aan verloren.
“Je bent me nauw aan het hard gaan zitten, dus daarom wil ik je nog meer helpen,”� knipoogde de dokter. Bill glimlachte kort.
“Mag ik Noa nog eens zien?”� vroeg Bill.
“Ik weet niet als dat mogelijk is,”� fluisterde de dokter. Bill zuchtte, maar zei niets.
“Eet nu je appel maar op.”�
Bill keek naar het ding. 240 was niet niets. Met een aarzeling nam Bill een hap. Het smaakte zo vies.
“Mag ik het uitspuwen, het is niet te eten,”� mompelde Bill.
“Even doorbijten.”�
“Moet dat echt?”�
“Ja dat moet echt,”� zei de dokter met een glimlach. Bill sloot zijn ogen en nam nog een hap. Voor hij het wist had hij de appel op.
“Zie wel dat je het kan,”� zei de dokter. En nu heb ik wel weer 240 calorieën binnen en dat zijn er 240 te veel, dacht Bill, maar hij zei het niet hardop. Hij zou het er zo wel aftrainen.
“Mag ik Noa eigenlijk überhaupt ooit nog zien?”� vroeg Bill toen de dokter weg wilde gaan.
“Ik weet echt niet als het mogelijk is, dus verwacht niet veel. Ik denk dat je haar niet meer zal zien.”�
Bill knikte en ging weer op zijn bed zitten. Hij had zijn knieën hoog opgetrokken en wachtte tot de dokter wegging. De soep had hij niet meer opgekregen, het was te veel.

Na zijn avondeten, een tas soep, lag Bill op bed. Hij staarde naar het plafond. Het was zo stil op zijn kamer zonder Noa, niet dat ze veel zat te praten, maar gewoon, hij had niemand om tegen te praten. Het was hem veel te stil. Bill sloot zijn ogen en liet zijn tranen komen. Hij miste Noa. Hij had haar nodig en hij wist dat Noa hem ook nodig had. Bill trok traag zijn kleren uit en kroop in zijn boxer onder zijn lakens. Hij wist dat het nog niet laat was, maar toch ging hij in bed liggen. De lakens trok hij tot over zijn hoofd en zachtjes huilde hij. Hij voelde zich vreselijk eenzaam. Een gevoel dat niemand hem begreep bekroop hem. Hij kreeg de gedachte dat hij er helemaal alleen voor stond. Bill keek naar rechts.
“Ik mis je Noa,”� fluisterde hij zachtjes.

Reacties: