FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 19: Still alive.

De dood was anders.
De dood was alles, en toch niets.
Er was heel veel, maar het was leeg.
Stemmen schreeuwden, en toch was het oorverdovend stil.
Het voelde licht, en alsof er duizenden kilo's op je schouders rustte.
De dood was iets wat niet te omschrijven was, niet met de mooiste, maar ook niet met de ergste woorden.
Ik wilde er graag heen, had het verwacht.
Maar de dood was toch iets totaal onverwachts.

Er klonken stemmen, en ik deed moeite ze te blijven horen.
Straks zouden ze weer weggaan, dat wist ik zeker, het zou zo zijn als alle andere keren dat ik stemmen hoorde; ze zouden vanzelf weer vervagen.
Maar deze stemmen bleven, en de vage ruis die de zach uitgesproken woorden eerst waren, werden nu duidelijker en vormden woorden, die ik kon begrijpen.
'Ze zal zo wel wakker worden,' hoorde ik een stem zacht zeggen.
Ergens registreerde ik dat het over mij moest gaan, en ik probeerde mijn ogen te openen, maar dat was moeilijk en zwaar.
Ik probeerde het nog een keer, zonder enig succes.
'Ze beweegt haar hand.' Ik voelde hoe iemand mijn hand optilde, maar toen ik mijn vingers om de vingers van de andere hand wilde slaan, kon het niet; het was te zwaar.
En toen, na wat uren proberen leek, opende ik eindelijk mijn ogen.
Het flauwe daglicht deed pijn aan mijn ogen, maar wat ik het eerst zag waren twee gezichten die boven het mijne waren.
Op allebei de gezichten kon ik dezelfde emoties terugvinden: Angst, opluchting, en vermoeidheid waren daar een paar voorbeelden van. De gezichten die boven het mijne hingen behoorden tot Christopher, en mevrouw Smith.
'Julia,' fluisterde Christopher ademloos en drukte zijn lippen tegen mijn slappe vingers.
'Hoe voel je je?' vroeg mevrouw Smith langzaam en duidelijk.
Ik richtte mijn blik op haar, en focuste me op haar woorden. Even zocht ik naar de juiste woorden om uit te leggen hoe ik me voelde.
Ik was me zeer bewust van mijn lichaam, dat pijnlijk klopte en bonkte, maar tegelijkertijd verdoofd aanvoelde.
Ik knikte slechts, en een klein, opgelucht glimlachje verscheen op haar gezicht.
'Voel je alles nog?' vroeg ze toen, en er verscheen een soort angst op haar gezicht.
Langzaam probeerde ik stuk voor stuk mijn lichaamsdelen te bewegen, en dat ging goed.
Tot ik bij mijn linkerbeen aankwam.
Ik voelde niks.
En kon hem niet bewegen.
Wanhoop ging in grote vlagen door me heen en ik was opeens klaarwakker en me bewust van alles om me heen, mijn pijnlijke lichaam boeide me niet zoveel meer.
'Ik voel mijn been niet,' fluisterde ik, en dat was het moment waarop tranen in mijn ogen sprongen en zich hun zoute weg over mijn wangen vonden.
Christopher keek zijn moeder heel even geschokt aan en sloeg toen voorzichtig zijn armen om me heen.
Ik kon slechts onbedaarlijk huilen, want ik wist dondersgoed wat dit allemaal betekende.
Ten eerste was ik niet dood, wat betekende dat ik zelfs niet in staat was om zelfmoord te plegen, en dat deed me zwak voelen.
Ten tweede moest ik nog steeds met Christopher trouwen nu ik niet dood was, en hoewel ik van hem hield, en dit me alleen maar meer in deed zien dat ik hem niet kwijt wilde, zag ik hem nog steeds alleen maar als mijn beste vriend.
Ten derde was Emmett weg. Hij had gezegd dat het beter voor hem zou zijn als hij voorgoed weg zou gaan, en daarom had ik hem laten gaan; zodat het beter met hem zou gaan. Maar zijn vertrek was niet goed voor ons beiden, het had een grote en pijnlijke impact op mijn leven.
Ten vierde zou ik voorlopig nog lange tijd moeten herstellen, voordat ik een weer enigszins normaal leven zou kunnen leiden, en dat zou een pijnlijk en tergend langzaam proces worden.
Maar het vijfde, en tevens laatste punt deed het meest pijn. Niet aan mijn gehavende lichaam, waarvan ik zelf nog niet eens precies wist hoe het ermee zat, het deed alles diep in mij huilen, het was de reden waarom er nu tranen over mijn wangen stroomden en mijn lichaam onbedaarlijk schokte: Mijn linkerbeen was verlamd, en ik wist wat dat betekende:
Ik zou nooit, maar dan ook nooit meer kunnen dansen.

Reacties:

1 2

JeRiNo zei op 17 maart 2011 - 19:43:
....
Ik ben hier echt stil aan het zijn...
Wat ontzettend zielig
Ze moet ooit weer kunnen dansen, ze móét!
Het is echt prachtig!

Ga je snel verder?

xoxo<3

realMe zei op 16 maart 2011 - 20:07:
je kunt toch genezen van zoiets..... al het goed uitpakt kun je een verlamming genezen... wat wel lang duurt... laat dat please het geval bij haar zijn. ze houdt zo van dansen.......

voor de rest: (hier komt te inspectie)
ik vind noppes.... goed geschreven

Hermelien zei op 16 maart 2011 - 19:26:
OOOO
MMMM
YYYYY
GOD !
Jezus lieve hemel zooo prachtig geschreven én zo triestig !
Jij moet héél snel verder, en tot m'n teleurstelling word ze niet wakker bij Emmet I loveeee it !
Héél snel verder jij nu nu nu !
xxxx

Reactiongirl zei op 16 maart 2011 - 18:48:
, O-M-G,, haar been is verlamd??
Aaaaww, wat zielig voor haar!
Heel, heel, heel snel verder

Hargbloem zei op 16 maart 2011 - 18:37:
Oohh
Ik ben sprakeloos!
Maar volgens mij staat er twee keer de vierde reden... Na ten vierde kwam weer; maar het vierde en tevens het laatste punt....sorry ik zeur een beetje! maar ik vind het echt geweldig mooooooi!!!