Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Scream (till you feel it) [Afgelopen] » 18.
Scream (till you feel it) [Afgelopen]
18.
Weer een week verder. Bill haalde diep adem. Hij kreeg een paniekaanval. Hij greep naar zijn keel. Tranen liepen over zijn wangen. Alles duizelde. Bill kreeg geen lucht meer. Zwarte plekken danste voor zijn zicht. Met zijn vuisten sloeg hij op de betonnen muur langs zijn bed. Pijn schoot door zijn vuisten. Bill hikte even en liet zich dan op de grond zakken. Hij huilde zo hard dat het bijna pijn deed in zijn keel. Bill sloeg zijn handen voor zijn gezicht, maar trok die meteen weer weg omdat ze zo een pijn deden. Bill keek naar zijn handen, maar zag ze amper door de tranen, maar hij kon wel duidelijk zien dat ze open waren. Van de pijn in zijn handen moest hij nog meer huilen. Bill voelde zich zo aan zijn lot overgelaten. Zijn dokter was hem net slecht nieuws komen geven. Noa was in kritieke toestand naar het ziekenhuis overgebracht. Daar zou ze verder medische hulp krijgen. Bill voelde zich zo schuldig.
Toen Bill wat bijgekomen was liet hij zijn vuisten onder het koude water. Het prikte enorm. Bill keek niet naar zijn eigen spiegelbeeld in de spiegel. Hij wist zo dat hij er verschrikkelijk uitzag, dat hoefde zijn spiegelbeeld hem niet te vertellen. Toch uit pure nieuwsgierigheid keek hij op. Bill ging een stap achteruit. Zijn lip trilde, hij barste bijna weer in tranen uit. Hij zag er nog erger uit dan hij dacht. Zijn lippen waren droog en zijn ogen waren rood doorlopen. Er zaten restjes make-up op zijn wangen van misschien wel drie dagen geleden. Zijn haar zat door de war. Hij had niet meer de moeite genomen om ze te kammen of in model te leggen. Hij gaf geen aandacht meer aan zijn uiterlijk. Bill zijn huid was bleek, bijna wit. Je kon hem zo een wandelend lijk noemen. Zijn wangen waren ingevallen, maar dat waren ze al maanden, maar nu vielen ze nog meer op. Voor het eerst sinds maanden dat hij hier zat, vond Bill dat hij er verschrikkelijk uit zag. Bijna monsterlijk. Bill stak zijn hoofd onder de koud water kraan. Het verdoofde zijn hoofd, zo koud was het water.
Met een handdoek rond zijn haren zat Bill op bed. Hij droeg enkel een trainingsbroek en sokken. Hij was net in bloot bovenlijf voor de spiegel gaan staan. Bijna viel hij flauw. Hij had zichzelf nog nooit zo bekeken. Om de uitsprak ‘ik kan je ribben tellen’ waar te maken was hij ook nog eens echt zijn ribben gaan tellen. Het zag er vast heel dom uit.
Bill zijn dokter had hem verteld dat Noa afgevoerd was. Het maakte hem bang. Hij wilde niet dat Noa zou sterven. Die gedachte maakte hem zo bang. Bill greep naar zijn kussen en omhelsde het. Hij miste Tom zo hard. Hij had hem nodig. Bill verlangde naar de sterke, beschermende armen van zijn grote broer. Nieuwe tranen hadden zich alweer een weg naar buiten gevonden. Ze drupte op het kussen en maakte zo natte vlekken.
“Ik heb je nodig Tom, kom terug,”¯ fluisterde Bill tegen het niets.
“Kom terug.”¯ Bill sloot zijn ogen en probeerde zichzelf te kalmeren. Hij voelde een paniek aanval opkomen. Hij voelde hoe de paniek zich verspreidde door zijn aderen, hoe het zijn hart bereikte. Met een gil smeet Bill het kussen de andere richting uit. Al schreeuwend smeet hij alles wat los zat op de grond. Alles behalve de foto van hem en Tom. Die bleef gespaard. Bill ramde met zijn pijnlijke vuisten op zijn kleerkast. Hij wilde pijn voelen. Bill hoorde mensen aankomen dus zette hij zijn stoel onder de deurklink.
Zijn paniek werd groter en groter. Zeker toen ze aan zijn deur zaten te forceren. Bill gilde steeds luider. Hij trok zijn kast open en gooide alles eruit tot hij had gevonden wat hij zocht. Een broeksriem. Bill wilde zichzelf kalm maken, maar het lukte niet en hij wist ergens dat als hij zichzelf kalm zou maken hij het niet meer zou doen, dus deed hij het zonder na te denken. Hij deed de riem rond zijn hals en trok. Bill sloot zijn ogen en trok harder en harder. Hij bleef zelfs doordoen toen ze de deur toch hadden open gebroken. Dokters liepen op hem af om de riem af te pakken, maar Bill hield de riem stevig vast. Hij kreeg geen lucht meer en begon blauw te zien. Bill was veel sterker als ze dachten.
“Bill hou asjeblieft op!”¯ zijn dokter trok aan zijn armen. De man was wel sterker als hem en trok de riem uit zijn handen. Langzaam kreeg Bill zijn gewone kleur terug. Al huilend zakte Bill op de vloer tussen alle dokters en verpleegsters. Hij hield zijn handen voor zijn gezicht.
“Laat me doodgaan, laat me bij Tom zijn. Laat me vrij zijn!”¯ smeekte Bill.
“Dat kunnen we niet toestaan Bill,”¯ zei de dokter. Die hurkte bij hem neer en gebaarde dat de rest wel kon gaan. Bill keek niet op, hij had nog altijd zijn handen in zijn gezicht.
“Laat me eens naar je hals kijken,”¯ zei de dokter. Bill deed geen moeite om zich te verplaatsen. De dokter deed het zelf dan maar. Er zaten grote rode striemen overal, wat vrij normaal was.
“Dat trekt wel weg, heb je je keel niet gekwetst?”¯ vroeg de dokter. Bill schudde zijn hoofd. Zijn keel deed wel ongelofelijk veel pijn, maar dat kwam van het huilen en het schreeuwen. Ook zijn hoofd stond op barsten, maar dat zei hij niet. Hij wilde dat de man zo snel mogelijk weer weg ging en hem alleen liet, maar ergens wist hij dat de man hem nu niet alleen zou laten. Bill zat nog altijd op de vloer terwijl de dokter rond om hem alles begon op te ruimen. Bill snikte en volgde elke beweging die de dokter maakte.
“Het spijt me,”¯ zei Bill zachtjes, zijn keel deed zo een pijn. De dokter keek hem medelevend aan en ging op het bed zitten langs hem. Bill zat nog altijd op de vloer.
“Ik begrijp je,”¯ zei de dokter. “Maar ik wil je aanraden om weer naar de therapieën te komen, het enige wat we willen is dat je beter wordt.”¯
Bill schudde zijn hoofd. Hij weigerde te gaan tot hij Noa terug mocht zien, dat had hij al vaak genoeg gezegd.
“Asjeblieft, laat me haar zien, laat me haar spreken, asjeblieft,”¯ smeekte Bill. De dokter kreeg zo een medelijden met hem. Hij zou hem bijna zo oprapen en naar Noa brengen, maar de dokter wist ook dat dat niet ging.
“Asjeblieft,”¯ smeekte Bill weer.
“Ik zal een goed woordje voor je doen, maar verwacht niet veel oké?”¯ Bill knikte dankbaar.
De dokter stond weer recht en begon verder op te ruimen. Bill legde zijn kin op zijn knieën en sloot zijn ogen. Zijn tranen leken nog niet op te zijn, want ze liepen al weer over zijn wangen.
“Ik was bijna bij Tom, ik was er bijna. Ik moest enkel nog de weg oversteken,”¯ fluisterde Bill. De dokter keek op. Bill was half weg geweest, hij moest hem gezien hebben toen.
“Ik was er bijna.”¯
Reacties:
bodyguards, dat zal zijn!!
WACHT MAAR TOT MORGEN JIJ!!!
Ik kom niet meer terug als ik vertrokken ben, NA!!
nee, grapje, ik ga despo dan nog wat terroriseren met mijn alter ego's
BTW, dat einde was prachtig <33
Snel verder!!!
NEE.
Mijn hart bonkt.
Tranen staan in mijn ogen.
En neeee.
NEEEEEE.
NEEEEEEE. Waarom doe je me dit aan?
....
Omg... Hij wil dood...
Hij mag niet doood!
En ik ga idd hopen dat hij Noa nog mag zien!
Snel verder!
Heftig hoofdstuk, zeg! Spannend, indringend.
Alleen... ik vind het een beetje vreemd dat ze in 'jouw kliniek' de cliënten 'opsluiten' in hun kamers. In werkelijkheid gaat therapie voor zulke mensen er iets anders aan toe. Bijvoorbeeld als je intern in een kliniek bent 24/7 fulltime therapie in vele soorten en maten in een groep van lotgenoten. Zelfs op je slaapkamer of -zaal. Dat zal per instelling waarschijnlijk verschillen.