FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

20.

Een nieuwe dag alweer. Bill had net zijn haren gekleurd en zat er nu zelf met een schaar in te knippen. Dat deed hij vroeger ook. Die kappers konden het niet, dus dan deed hij het zelf maar. Zijn haren zagen er nu weer roet zwart uit en zo had hij het graag. Hoe donkerder, hoe mooier. Hij droeg nog altijd die trui met de hoge hals, de striemen stonden nog altijd in zijn hals. Bill trok nu zijn skinny jeans aan. Hij was zwart. Gelukkig paste deze goed, want ze hadden zijn riem afgenomen. Bill nam zijn make-up tasje uit zijn kleerkast en zette die op de rand van de wasbak. Hij begon met mascara, dan volgde het oogpotlood, de oogschaduw en de eyeliner. Hij wilde toch zijn bleke huid verbergen dus ging hij nog met een poeder over zijn gezicht. Zijn lippen liet hij zoals ze waren. Er werd op zijn deur geklopt. Zijn dokter kwam binnen en was lichtelijk verrast van wat hij aantrof.
“Kom je mee?”� vroeg de man. Bill knikte en volgde de man naar hun lokaal. Bill nam plaats op de bank.
“Zo, alles goed met jou?”� vroeg de man terwijl hij twee glazen water uitschonk. Één gaf hij aan Bill. Die nipte er eens aan. Hij was niet bang van water, dat was het enige waar hij gerust van kon drinken.
“Ik voel me wel goed nu ik Noa heb mogen spreken,”� zei Bill zonder op te kijken. Hij leek wel in een andere wereld te zitten.
“Ze heeft je blijkbaar laten inzien dat je terug naar hier moest komen,”� zei de dokter. Bill knikte.
“Ik wil verder voor Noa, voor Tom, voor mijn moeder en voor mijn fans. Ze verdienen het dat ik terug ga optreden en muziek voor hen maak.”�
“Dat is heel mooi van jou Bill,”� glimlachte de dokter. Bill glimlachte slap en keek toen weg. Hij trok zijn knieën op en sloeg zijn armen er omheen.
“Ik hoop dat Noa ook beter wordt,”� zei Bill. Hij bleef voor zich uit kijken.

Met een bang hart liep Bill naar de eetzaal. Hij was hier al een hele tijd niet meer geweest en hij was bang dat hij zijn controle weer zou verliezen. Bill ademde onderweg diep in en uit om zichzelf kalm te maken. Hij deed het voor Noa. Een glimlachje sierde zijn lippen toen hij heelhuids met zijn plateau aan tafel ging zitten. Het opeten, was nog een ander verhaal. Voor Noa, zei een stemmetje in zijn hoofd.
“Voor Noa,”� fluisterde Bill tegen zichzelf. Met zijn neus dichtgeknepen at hij. Het was vast geen zicht, maar zo kon hij het toch iet wat binnen krijgen.
Na het eten ging Bill naar de ontspanningsruimtes. Hoewel het zo leeg was zonder Noa, ging hij toch. Bill ging achter de piano zitten en begon te spelen. Hij kon het wel een beetje, niet zo goed als Noa, absoluut niet. Terwijl Bill speelde sloot hij zijn ogen en neuriede iets wat er wel bij paste.

“Is there anybody laughing
To kill the pain
Is there anybody screamin’
The silence away
Just open your jaded eyes

Zoom into me
Zoom into me
I know you’re scared
When you can’t breathe
I will be there
Zoom into me”�

Bill vond het wel leuk klinken en het paste bij de piano muziek. Hij nam een stukje papier uit zijn broek en begon er op te krabbelen. Iets wat hij zichzelf zou gaan verplichten in de toekomst te doen. Dit nummer samen met Noa op een concert spelen en dan zou zij hem begeleiden op de piano. Bill glimlachte en maakte het briefje af met een uitroepteken en de datum van vandaag. Zo kon hij later nog eens terugdenken wanneer hij aan de piano had gezeten en het had opgeschreven. Met een glimlachje stopte hij het papiertje weer weg en zette zijn vingers weer op de toetsen. Hij begon weer te spelen en werkte de tekst helemaal uit en veranderde af en toe wat.

Bill was vanaf nu elke dag in de ontspanningsruimtes. Hij kon geen afstand doen van de piano en toen er een gitaar bij werd gezet, was hij er helemaal niet meer weg te slaan. Hij leerde zichzelf gitaar spelen. Tom had hem ooit eens de basisgrepen geleerd en blijkbaar was hij die niet echt meer verleerd en ging het goed, maar hij zou nooit zo goed worden als zijn grote broer. De gitaar was toch handig om nieuwe teksten te produceren. Hij wilde zijn fans toch iets geven als hij terug kwam. Bill glimlachte en ging liggen op de vloer met de gitaar boven op zijn borst. Hij sloot zijn ogen en dacht er aan hoe zijn fans zouden reageren moest hij met nieuwe teksten komen. Hoe zijn comeback concert zou zijn. Alles was prachtig, tot iemand hem uit zijn droom haalde. Een dokter zat langs hem op zijn knieën.
“Tijd om naar je kamer te gaan, het is al acht uur geweest,”� zei de man. Bill knikte en ging recht zitten. Hij zag dat het nu volledig leeg was en hij de enige was die er nog was, samen met de dokter. Die begeleidde hem naar zijn kamer en liet hem daar achter. Die nacht sliep Bill goed. Hij droomde verder over zijn comeback concert.

Die volgende dag ging Bill weer naar therapie. Hij was opvallend vrolijk vandaag en huppelde er bijna heen. Zijn dokter wachtte hem op in hun lokaal. Ook hij merkte Bill zijn vrolijk humeur op en vroeg er achter.
“Ik heb gewoon goed geslapen,”� glimlachte Bill. “En ik heb een hoop teksten geschreven, mijn fans zullen blij zijn en Noa zal echt trots zijn.”�
Bill straalde toen hij dat laatste zei. Stiekem dacht hij er nog achter dat Tom ook ontzettend trots zou geweest zijn dat hij in zo een korte tijd een hoop teksten kon schrijven.
“Over haar wilde ik het net met je hebben,”� zei de dokter. “Het gaat niet zo goed met haar.”�
Poets baf, Bill kwam weer in de harde realiteit terecht. Zijn glimlach verdween abrupt.
“Hoezo?”� Bill zijn stem trilde.
“Ze wil niet meer eten en ze zakt steeds dieper in een depressie,”� zei de dokter. Bill sprong recht.
“Ik moet haar zien!”� riep hij.
“Dat is helaas niet mogelijk Bill, ze is nu in therapie,”� zei de dokter. Hij stond op om Bill kalm te maken.
“Ze komt er wel bovenop, we hebben hier de beste mensen rondlopen.”�
Bill zuchtte en ging weer zitten. Hij wist dat hij er niet tegenop kon. Wie was hij nu tegenover die dikke mannen met snorretjes, brillen en witte jassen? Juist ja, een zieke patiënt die gestoord was in zijn kop.
“Het komt toch nog wel goed met haar hé?”� vroeg Bill voorzichtig.
“Zeker wel, we doen ons uiterste best en ik denk dat ze zich wel beter gaat voelen als ze hoort wat voor goed nieuws ik jou heb verteld.”�
“Wat goed nieuws?”�
“Je mag naar huis,”� zei de man. Bill keek de man ongelovig aan. Hij voelde even aan zijn buik. Hij voelde nog wel zijn ribben, maar dat was zijn aard.
“Kijk niet zo, het is echt waar. Je weegt nu 59 kg en dat is perfect voor jou lichaam en grootte.”�
“Das geweldig!”� gilde Bill terwijl hij de man besprong en een knuffel gaf.
“Euhm, sorry,”� mompelde hij toen hij doorhad wat hij deed.
“Is niets jongen, ik ben ook blij voor jou. Doe die fans van jou de groeten,”� gniffelde de man.
Hij mocht naar huis! Bill kon het nog altijd niet geloven. Met een big smile en al huppelend liep hij weer naar zijn kamer om daar alles in een koffer te gooien. Hij mocht naar huis!

Reacties: