FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 21: Freedom

Mijn hersenen konden de met de hand geschreven woorden nog niet helemaal ontcijferen, maar toen de woorden langzaam maar zeker helemaal tot me doordrongen, maakte mijn hart een sprongetje.
Na al die tijd van wanhoop, van pijn en gemixte gevoelens, had ik dan nu éí­ndelijk de oplossing.
Zo snel als ik kon liep ik terug naar de woonkamer en gaf eerst de envelop die ik gehaald had aan mevrouw Smith. Ze merkte mijn opgewonden stemming en bekeek de brief in mijn handen verbaasd.
Ik liet mezelf op een stoel zakken en keek de drie mensen aan.
Christopher in de stoel naast me, mevrouw Smith op de bank tegenover me, en Joanna die bij de deur stond.
'In deze brief staat...' Het duurde even tot ik mijn zin af kon maken en de juiste woorden gekozen had.
'Christopher, we hoeven niet langer te trouwen om het geld,' zei ik uiteindelijk.
Verbaasd en vragend keken mijn luisteraars me aan.
'Mijn ouders hebben me heel erg veel geld nagelaten, waar ik nu pas bij kan... Het is genoeg om ons allemaal ongeveer drie keer levenslang te onderhouden.'

Mijn dagen vlogen voorbij, terwijl plannen in mijn hoofd onstonden om hier eindelijk weg te gaan. Maar ik wist dat ik eerst weer helemaal goed moest kunnen lopen, en de dokter had gezegd dat het met twee weken van intensieve training goed zou komen, dus dat was wat er de komende weken voor mij gepland stond.
Ik zat aan de eettafel en bekeek alle papieren die ik voor me had liggen nog eens kritisch.
Ten eerste zou ik een bedrag overmaken naar mevrouw Smith, Christopher en Joanna, zodat ze alledrie genoeg hadden voor de komende tijd, en een aantal geld nam ik op voor mezelf. De rest liet ik op de rekening staan, zodat ik niet gelijk alles zou uitgeven, want dat zou niet al te handig zijn.
Terwijl ik zo tussen alle papieren zat en alles nog eens overdacht en goed nakeek, gingen mijn gedachten steeds weer terug naar Emmett Cullen.
Hoelang was het ondertussen al wel niet geleden dat ik hem voor de laatste keer gezien had?
En hoe was het gelopen als ik dit geld eerder gehad zou hebben?
Het antwoord op die tweede vraag kon ik wel bedenken: we waren weg gegaan, en getrouwd, en gelukkig geweest.
Ik zuchtte en veegde alle papieren bij elkaar op een stapel. Met de stapel onder mijn arm liep ik de eetkamer uit.
Ik kon al steeds beter lopen zonder kruk, hoewel het erg langzaam en springerig ging.

Er liep een man in een donker pak langs, die mijn koffers naar een grote, glimmende auto droeg.
'Ik zal je missen Julia,' hoorde ik Christopher zeggen en wendde me weer tot hem.
'Ik zal jou ook missen,' gaf ik toe, en pakte zijn handen vast. Natuurlijk zou het moeilijk zijn om afscheid te nemen van mijn beste vriend...
'Tot ziens Julia.' Het was mevrouw Smith die de trap af kwam lopen en me aarzelend en voorzichtig omhelsde.
Ik beantwoordde haar afscheid met een waterig glimlachje.
Het meisje dat de trap afgerend kwam, met tranen in haar ogen, vloog me om mijn hals. 'Ik zal je zo missen!' snikte Joanna.
Ik sloeg mijn armen om haar heen. 'Ik zal jou ook missen,' fluisterde ik, terwijl ik probeerde niet te gaan huilen.
Uiteindelijk liet ze me los, en ging met mevrouw Smith een paar meter achter het hek staan.
Aarzeld liep ik naar het hek toe, en sloot mijn vingers om het koude metaal.
'We schrijven toch wel hè?' vroeg Christopher. Hij was me tot vlak achter me gevolgd.
Ik draaide me om en keek hem in zijn treurige ogen. Langzaam knikte ik. 'Natuurlijk.'
'Ik ga je missen,' herhaalde hij.
'Ik jou ook,' antwoordde ik met een droevige zucht. 'Maar... ik móét dit doen... Ik heb nu eindelijk de vrijheid waarvan ik zo verlangde...'
'Ik snap het,' knikte hij met een flauw glimlachje. 'Weet je al wat je wilt doen in je komende vrijheid?' vroeg hij.
Ik knikte, en een brede lach sierde mijn gezicht terwijl ik tussen de spijlen van het hek door naar de straat keek.
'Ik zal optreden tot ik niet meer wil, in elk land waar ik nog eens heen wil,' antwoordde ik ademloos.
En dat was inderdaad wat ik de daarop volgende maanden deed.
Ik genoot van mijn vrijheid, en trad overal op.
Mensen begonnen me te herkennen en kochten kaartjes voor shows waarin in danste of zong.
Mijn leventje was perfect, op één ding na: ik voelde me ongelooflijk alleen.
Maar ik wist dat het persoon die ik het liefst wilde zien, mij allang vergeten was.
Het was een voor mij normale, maar spectaculaire avond, waarop ik opnieuw zong.
Tijdens het liedje, keek ik naar de glimmende ring om mijn vinger. Het was de ring die ik vlak na mijn vertrek gekocht had, zodat ik mijn vrienden nooit zou vergeten, maar het schitterende, diamantje deed me ook denken aan iemand anders.
Emmett Cullen, met zijn onverklaarbaar schitterende huid. De jongen waar mijn hart voor altijd naar uit zou gaan.
En net terwijl ik me voorbereidde op de hoogste uithaal, zag ik hém.
Even werd alle lucht uit mijn longen geslagen, en toen wrong ik met alle emotie die ik bezat de uithaal eruit.
Ik registreerde vaag dat het publiek ging staan en juichte en joelde, maar ik zag nog maar één iemand.
Hij stond vlakbij de deur, verscholen in een donker hoekje. Zijn armen over elkaar geslagen en een brede grijns op zijn gezicht.
Het deed pijn hem te zien, maar het voelde tegelijkertijd geweldig.
Ik wist dat ik dit hoofdstuk nu écht af kon sluiten.

Reacties: