FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 21: My Future Prince

Zachtjes streek Jayla over het hoofd van haar Swablu, die ze voorzichtig met haar andere hand ondersteunde. De pokémon sliep, en het enige wat duidelijk maakte dat ze nog in leven was, was haar lichaam dat elke keer dat ze ademhaalde omhoog ging. Jayla beet zachtjes op haar onderlip. Eigenlijk had ze Tsubaki nog wat meer willen trainen, en had ze Zero verder willen laten uitrusten, maar.. ze kon haar pokémon nu moeilijk wakker maken. Bovendien had ze haar best al meer dan genoeg gedaan, en was het haar idee geweest om een pauze in te lassen. Langzaam liet ze haar arm naar beneden zakken, en reikte ze naar de pokéball van Tsubaki, die keurig op zijn plek aan haar riem hing. “Slaap lekker, Tsubaki,”� fluisterde Jayla. Ze liet haar Swablu terug keren, klikte haar pokéball weer terug, pakte de pokéball van Zero nu, en gooide deze hoog in de lucht. “Zero, kom er maar uit!”� Jayla kon het niet laten om te grijnzen bij het zien van haar geëvolueerde pokémon. Hij zag er beter uit. Sterker. Mannelijker. Sexier. Oh god. Ging ze nu ook al op zo’n manier over haar pokémon denken? Ze moest serieus eens aan andere dingen gaan denken. De Grovyle keek haar wantrouwig aan, waardoor Jayla stopte met grijnzen. “Zero..?”� vroeg ze twijfelend. Ze had verhalen gehoord over pokémon die compleet waren veranderd na hun evolutie. Die weigerden te luisteren naar hun trainers. Pokémon die hun trainers haatten sinds ze waren geëvolueerd. Ze haalde diep adem, en hoopte dat dit niet het geval was geweest.

Langzaam strekte Zero zijn rechter arm uit om ergens naar te wijzen. Jayla volgde zijn wijzende vinger. De.. grond..? De sloeg zichzelf tegen haar voorhoofd. “Zero, toe…”� kreunde ze. De Grovyle begon te grijnzen, en schudde met zijn hoofd. “Grovyle,”� snoof hij. Zero was duidelijk niet veranderd. Hij was nog steeds dezelfde pokémon, die er van genoot als zijn trainer zwoegde. “Goed dan…”� mompelde Jayla. Ze liet haar tas op de grond vallen, voordat ze zichzelf liet zakken om te beginnen aan haar sit- en push ups. Natuurlijk had Zero volkomen gelijk dat ze dit moest doen. Want eerlijk was eerlijk, door haar schuld was ze hem bijna kwijtgeraakt. Wat haar weer bij een onderwerp bracht waar ze niet aan wilde denken. Nooit meer. Haar blik viel op Zero, die afwezig tussen de bomen keek. Wat was er belangrijker dan kijken hoe zijn trainer afging? Ze deed de laatste paar push ups, voordat ze nieuwsgierig dezelfde kant als Zero opkeek. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes in een poging de langwerpige vorm van de rest van het bos te onderscheiden. Nee- dat kon niet waar zijn. Nee toch? “Mike?!”� riep ze twijfelend. Haar stem liet een vage echo achter die haar rillingen bezorgde. Ze begon te fronsen. Óf hij had het niet gehoord, óf het was iemand geweest. Het was waarschijnlijk het tweede, aangezien de schim van haar weg liep. Jammer. Ze had er naar uit gekeken om hem weer te kunnen zien.

Haar blik bleef hangen bij iets anders. Iets prachtigs, iets dat zó verschrikkelijk mooi was, niet te spreken over schattig, dat ze niks anders kon doen dan er met open mond naar staren. “Zero…?”� fluisterde ze. De Grovyle negeerde haar, maar scheen haar blik te volgen. “Grovyle!”� snoof hij, om vervolgens geïrriteerd met zijn ogen te rollen. Jayla begon te glunderen van pret. “Zeeeeerooo?”� vroeg ze een tweede keer. Ze ging op haar knieën voor hem zitten. “Wil je me aaaaalstjeblieft helpen om die schoonheid te vangen?”� vroeg ze. Ze knipperde met haar ogen, alsof dat haar extra schattig zou maken. “Grovyle, grove!”� Zero schudde met zijn hoofd. Het was te begrijpen dat hij maar niks van het idee vond. En eigenlijk zou ze het ook niet moeten doen. Aan twee pokémon had ze haar handen eigenlijk al meer dan vol, maar.. ze moést hem gewoon vangen. Het was de droom van elk meisje om er een te hebben. “Zero, toee? Pretty please?”� jammerde ze bijna smekend. De Grovyle keek haar aan op een manier die zowel geïrriteerd als geamuseerd was. Hij liet een zucht ontsnappen, voordat hij eindelijk toegaf met een kort knikje. “Je bent de beste!”� grijnsde Jayla. Ze kwam voorzichtig weer overeind, en klopte haar vies geworden broekspijpen af. Eigenlijk zou ze Tsubaki beter kunnen gebruiken. Maar.. Tsubaki sliep. Punt uit. Bovendien zou het nog interessant worden om Zero voor het eerste te gebruiken. Of, nou ja, om zijn nieuwe vorm voor het eerst te gebruiken. Zou het echt heel erg veel verschil maken? En waarom vroeg ze eigenlijk toestemming aan haar pokémon? Was het niet zo dat zij de trainer was, en daardoor zelf besloot welke pokémon ze ving? Ach, wat zou het ook…

“Zero, ga! Gebruik je Quick Attack!”� riep Jayla toen ze eenmaal dicht genoeg bij hun doel waren. Zero knikte, en zette zich af. Hij was sneller dan toen hij nog een Treecko was. Een stuk sneller. Zero grijnsde, alsof hij wist wat Jayla dacht. Zonder te stoppen met grijnzen, snoof Jayla alsof ze zich aan hem irriteerde. “Uitslover..”� grinnikte ze. Niet dat ze zich aan zijn gedrag irriteerde. Niet echt, in ieder geval. Ze was zelfs benieuwd naar de zogenaamde verbeteringen. Hij was sneller, dat in ieder geval. Zijn kracht zou dan ook wel zijn toegenomen, of niet soms? Het enige wat dan nog een probleem zou kunnen zijn, was zijn grootte. Jayla haalde diep adem, en focuste haar blik op hun doelwit. Ze moest hem vangen. Ze wilde gewoon persé een Ponyta in haar team hebben zitten. En waarom zouden ze de kans om hem nu te vangen laten schieten? Half zwijmelend keek ze toe hoe de Ponyta de Quick Attack ontweek. Oh, juist. Nu moest ze Zero een nieuw bevel geven. Ze zou het bijna vergeten… “Nogmaals!”� riep ze. Die Ponyta was van haar. Goedschiks of kwaadschiks. Haha.. niet dat de Ponyta een keuze had. Nee, daarvoor vond Zero het vechten veel te leuk. En stiekem vond ze het zelf op deze manier ook een stuk leuker. Nu wist ze tenminste wat haar te wachten stond als ze de Ponyta in haar team zou hebben.

Reacties: