FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

21.

Met een big smile stopte Bill alles in zijn tas. Hij had ook zijn riem teruggekregen en dat deed hem aan zijn striemen denken. Ze zouden niet meer weggaan, want ze stonden er nog altijd. Bill had er best wel spijt van, maar hij had ze ook wel geaccepteerd. De zelfmoordpoging was een deel van zijn leven en daar moest hij maar mee leren leven. Opgelucht bekeek Bill de lege kamer. Eten zou nog altijd moeilijk blijven, maar hij kon zichzelf onder controle houden. Zeker met de hulp van zijn ouders en vrienden zou het wel goed komen. Blijkbaar had de dokter zijn ouders al op de hoogte gebracht want zijn moeder en Gordon stonden al op hem te wachten. Blij omhelsde hij hen. Hij mocht naar huis! Nog steeds kon hij het niet geloven. Na zeven maanden mocht hij naar huis. Het was ook lang genoeg geweest vond hij. Het enige wat hem nu slecht gezind maakte was dat Noa hier moest blijven. Dat maakte hem zelfs misselijk. Gordon legde Bill zijn koffer in de kofferbak en ging toen achter het stuur zitten. Bill kroop van achter. Door de achterruit keek hij naar het vreselijke gebouw waar hij zeven maanden was geweest. In stilte zei hij gedag en tot nooit meer. Hoewel de angst van hervallen groot was.

De autorit naar huis verliep in stilte. Niet dat Bill dat niet erg vond. Hij keek uit het raam en voelde zich enorm schuldig. Hij liet Noa alleen en dat was nu ook weer niet zijn bedoeling. Hij had niet eens gedag kunnen zeggen!
Het was vreemd toen hij weer voor zijn huis stond. Het appartement leek groter als zeven maanden geleden. Wat Bill wel bang maakte was dat hij hier nu alleen zou verblijven. Tom en hij hadden dit gekocht een paar maanden voor Tom overleed. Met een naar gevoel stapte hij samen met zijn moeder en Gordon in de lift. Zelfs het gevoel van de lift was nog als vroeger. Dat stelde hem toch wel een beetje gerust. Simone liep voorop en opende hun appartement deur. Daar liet ze Bill voorgaan. Het was er ontzettend donker dus knipte Bill het licht aan. Plots kwamen er veel mensen tevoorschijn. Georg, Gustav, Andreas en zelfs David. En nog een paar familieleden en vrienden. Bill kreeg tranen in zijn ogen van de vreugde. Hij was zelfs nog welkom bij zijn vrienden. Hij vloog iedereen om de beurt om de hals en bedankte iedereen voor de eeuwige steun.
“Je bent nog altijd mager!”� bromde Georg terwijl hij Bill porde.
“Zeg dat nu niet!”� riep Bill terwijl hij Georg besprong. Hij vond het geweldig om zijn mede bandleden nog eens terug te zien. Hij zag wel aan hen twee dat ze er ouder en meer volwassen uitzagen dan voor Tom zijn dood. Het had dus bij iedereen sporen achter gelaten. Andreas grijnsde en sprong op Bill en Georg.
“Ik ben blij dat je terug bent Bill, maar nu moet je me alles vertellen wat je er hebt meegemaakt,”� zei hij. Bill glimlachte kort.
“Als ik alles nu ga vertellen, zit ik zo te janken, dus hou ik het kort.”�
Iedereen werd meteen stil en keek Bill aan. Hij werd er ongemakkelijk van.
“Ik heb er een meisje ontmoet en ik hou zielsveel van haar.”�
“Hebben jullie geneukt?!”� riep Georg.
“Idioot!”� riep Bill terwijl hij Georg een mep op zijn achterhoofd gaf.
“Nee, ze is mijn beste vriendin geworden en ja, dat was het belangrijkste,”� zei hij zacht.
“Kom op, vertel meer,”� spoorde Andreas aan.
“Nee, dat is niet nodig,”� zei Bill terwijl hij opstond. De drukte die ze maakte om hem maakte hem een beetje misselijk. Hij glipte de keuken in en deed de deur achter zich dicht. Simone had het gezien en ging de keuken in.
“Is alles oké?”� vroeg ze.
“Ik kan volgens mij niet meer zo tegen drukte en veel mensen en zeker niet nu ze van alles van me willen weten. Als ik het allemaal moet vertellen zit ik te zo te huilen. Het was alles behalve leuk daar. Bill deed zijn sjaaltje af, zijn moeder wist er wel van, maar schrok toch van de striemen in Bill zijn nek.
“Het spijt me mam, ik wilde gewoon bij Tom zijn toen,”� fluisterde Bill. Zijn moeder nam hem in haar armen en wreef troostend over zijn rug.
“Samen komen we eruit.”�
Bill ging met de rug van zijn hand onder zijn ogen en haalde diep adem.
“Het gaat wel lukken,”� zei Bill.
“Ik heb Georg en Gustav gevraagd als ze een tijd met je hier blijven, zodat je je niet alleen hoeft te voelen en ze kunnen dan een oogje in het zeil houden, is dat goed?”� vroeg Simone. Bill knikte. Hij was blij dat hij nu zelf niet meer moest vragen als Georg en Gustav bij hem wilde blijven.

Het feestje duurde nog even en dan ging iedereen weer naar huis. Bill nam beleefd afscheid van iedereen en was blij toen hij, Georg en Gustav alleen nog overbleven.
“Heerlijk om thuis te zijn,”� zuchtte Bill. Hij ging op de zetel liggen en krulde zich tot een bolletje. Toch bekroop de eenzaamheid hem.
“Heb je al avond gegeten?”� vroeg Gustav. Bill schudde zijn hoofd. Hij had ook nauwelijks aan de hapjes gezeten. Dus eigenlijk had hij nog niet veel gegeten.
“Ik heb lekkere lasagne bij, ik zal ze even voor ons opwarmen,”� zei Gustav.
“Dat is lief,”� glimlachte Bill. De witte deur recht voor hem trok zijn aandacht. Het was Tom zijn kamer. Hij wilde er graag naar toe rennen en Tom zelf daar gewoon aantreffen achter zijn laptop, maar hij wist héél goed dat er enkel stof aanwezig was.
“Kom je eten?”� vroeg Georg. Bill schrok op zijn gedachtes en knikte. Hij volgde Georg naar zijn keuken en ging daar zitten. Heerlijke lasagne werd voor hem neer gezet, alleen iets te veel lasagne op één bord, vond Bill.
“Zeg, ik ben niet zo een vreetzak zoals jullie,”� bromde hij. Georg lachte en keek grijnzend naar Gustav.
“Wat?”� vroeg Bill verontwaardigd.
“Je bent terug,”� grijnsde Georg. Bill besefte het ook. Hij glimlachte schaapachtig. Wat had hij hen gemist.

Reacties: