Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 2. Chapter 01: Volturi
What time couldn't erase (pauze)
2. Chapter 01: Volturi
Mijn voetstappen klonken door de hoge, verlaten, stenen gangen en werden vergezeld door de stemmen van mensen die achter me liepen.
Ik voelde me goed in het strakke, rode jurkje dat ik aanhad, en mijn hoge hakken werkten me met zelfverzekerde passen door de gangen.
'Zijn we er bijna mevrouw?' hoorde ik iemand achter me vragen.
Ik keek langzaam over mijn schouder, waarbij mijn lange, donkerblonde krullen losjes op mijn rug vielen.
Een glimlachje krulde zich om mijn felrood gekleurde lippen.
'Natuurlijk, we zijn er zo,' stelde ik haar gerust.
Ik zag aan het eind van de gang al de simpele houten deur, en liep er vrolijk op af.
Nog voordat we aankwamen, ging de deur open en liep een man ons tegemoet.
'Julia! Je bent er weer!' zei hij warm. 'Je hebt een goede groep meegenomen.'
'Je hebt me de goede kant opgestuurd, Aro,' antwoordde ik met een glimlachje, en stak mijn hand uit. Aro pakte hem vast en streek er even met zijn vingers overheen.
'Goed gedaan, Julia,' glimlachte hij nogmaals en ik liep de zaal in.
De mensen volgden me automatisch en ik ging aan de zijkant naast de deur staan. De toeristen liepen nog een eindje door, en toen liet Aro de deur achter hen in het slot vallen. Het was een oude vrouw die als eerste gilde, en ik wendde mijn blik af.
Ik woonde nou al 70 jaar bij de Volturi, en was een gewaardeerd lid, maar ik snapte niet hoe ze het over hun hart konden verkrijgen om mensenbloed te drinken. Ik voedde mezelf al 70 jaar met dierenbloed, en ik nam aan dat dat de reden was dat mijn ogen een goudachtige kleur hadden.
Ik tikte met mijn lange nagels op mijn granieten huid, terwijl ik wachtte tot ook het laatste gegil uitgestorven was.
Aro kwam naast me staan. 'Is er iets lieveling? Je ziet er de laatste tijd niet zo gelukig uit.'
Langzaam sloeg ik mijn ogen naar hem op en keek hem zonder enige emotie aan.
'Het gaat prima,' verzekerde ik hem.
'Het zou zonde zijn als je ons zou verlaten, aangezien je uitzonderlijke talenten hebt.'
Nog zoiets waar ik nog steeds niet aan gewend was: mijn gaves.
Zo had ik de gave om sneller te zijn dan het ilcht. Ik vervaagde dan in een soort blauw wolkje, en kon op een ander punt weer verschijnen.
Maar ik was ook een schild. Een allesafwerend schild.
Aro had geen gelijk wat betrof het feit of ik bij de Volturi wilde blijven, want ik had het hier fantastisch. Maar soms, soms wilde ik weer terug naar de tijd waarin mijn vrienden nog leefden. Waarin ik nog kon lachen of huilen met Christopher, en Joanna. Soms wilde ik terug naar de tijd waarin ik me nog gevangen was.
En ik wist dat ik dat nooit zou kunnen.
Ik was een vampier, en dat zou ik ook altijd blijven.
Tot de dag dat iemand me van mijn langgerekte leven zou beroven.
Reacties:
Mhiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!
J'aime, j'aime, j'aime J'AIME TON HISTOIRE!!!
Ik hou dus van je verhaahaahaaaaal
Omg,
Je moet echt heel snel verder!
Ze moet naar Emmett
xxxx
lieffie<3
Het is echt zo geweldig mooi perfect prachtig geschreven <33
Echt gewoon PERFECT <3
het is zooo spannend ik MOET verder lezen
Xliefs<3
Liefjeee
Dit is geweldig
Zéker verder gaan met dit verhaal, cuz it's AMAZING
Oh, en het geeft niet hoor dat ie er hier bij staat
Jij gaat btw snel verder van mij,anders komen de kabouters weer eens een bezoekje, en ze zijn niet allemaal zo aardig
xxxxLY
O
My
Freaking
Froy (jongen waar ik in rl op ben en dus mijn godje is)
Ik Wil dit volgen. Ik kijk heel af en toe nog op dit acc. Dus als je weer verder bent.... melding?
X