FanFic.nl

The wager [7-shot]

3

Irina Ostendorf
Het voelt raar om met Monica door het winkelcentrum te lopen, juist omdat ze het soort persoon is waar ik normaal gesproken nooit om zou gaan. Maar haar probleem vind ik zo ongelooflijk leuk dat ik haar er zonder twijfel bij wil helpen.
Ik glimlach voorzichtig, maar ze negeert me. Ik zucht diep, ik vind haar verschrikkelijk irritant, ik zal er maar eerlijk over zijn…
Ze grijnst, alsof ze mijn gedachten kan horen, en dan besluit ik de stilte te verbreken.
“Die winkel daar is leuk!”�vertrouw ik haar toe, en ik grijp haar bij haar arm om haar mee te loodsen.
Ze rolt met haar ogen en trekt demonstratief de kap van haar hoody wat verder over haar hoofd. Ik hoor haar voeten over het tapijt in de winkel sloffen, en mijn wangen kleuren langzaam rood. Normaal gesproken kom ik hier ook, maar niet met een halve vent die duidelijk laat blijken dat ze overal niets van vindt.
“Zeg, Monica…”�begin ik terloops, maar ze kapt me meteen af.
“Ik heet Mo…”� Ik glimlach lichtjes.
”�Ja, ik wist dat je dat ging zeggen. Weet je dat dat zoveel als een jongensnaam is?”� Ze kijkt me afkeurend aan, ik zie in haar ogen dat ze niet wil dat ik haar afkraak.
“En?”� Ik kan niet verbergen dat ik het grappig vind dat ze telkens zo doet, alsof ze bij voorbaat overal een hekel aan heeft.
“Ik denk niet dat je je weddenschap met Tom gaat winnen als je een jongensnaam aanhoudt…”� Ze rolt met haar ogen.
“Goed dan. Jij zal het wel weten…”� Ik glimlach, blij een beetje vooruitgang geboekt te hebben. Voor zo lang als het duurt.
“Wat moet ik voor troep gaan kopen?”�vraagt ze dan, en ik knik goedkeurend. Het mag niet zo bedoeld lijken, ze begint ten minste al mee te werken met alles…
“Vertel mij eerst eens, wat zou jij kopen als je nu aan het winkelen was?”� Ze schiet in de lach, schamper, en kijkt me dan met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Zie ik eruit alsof ik veel shop?”� Ik schud mijn hoofd, zo’n antwoord had ik kunnen verwachten…
“Hoe kom je dan aan je kleren?”�vraag ik verward. Ze haalt haar schouders op.
“Goed, misschien kom ik heel soms in het winkelcentrum…”� Ik grinnik lichtjes.
“En wat koop je dan zoal?”�
Ik probeer hard om niet mijn ongeduld te verliezen, ik heb het idee dat ik iemand van vijf aan het winkelen ben, met wie ik stapje voor stapje langs moet gaan. Ze haalt haar schouders op. “Petten, vesten, skaterbroeken. T-shirts met printjes, bandshirts.”� Ik kijk om me heen.
“Zie je hier iets wat daarop lijkt?”� Ze volgt mijn blik en schudt haar hoofd.
“Dit is normaal gesproken ook niet echt mijn winkel…”� Ik glimlach.
“Dat dacht ik wel… Dan zal ik je maar helpen met spullen uitzoeken, niet?”� Ze zucht, maar knikt dan.
“Sinds ik geen andere keus heb…”�

Monica Rahters
Ik zucht en rol met mijn ogen als ik Irina door de rekken zie neuzen. Dat is dus iets wat ik nooit wens te worden, modebewust, of een shopaholic. Als het om stijl gaat, dan houd ik mijn standaard vesten en shirts aan, en simpele sneakers die altijd fijn lopen.
Irina lijkt er heel anders over te denken, en roept me al snel bij een kledingrek met felgekleurde jurkjes en topjes.
“Is dit niet iets voor jou?”�vraagt ze, terwijl ze een wit topje tevoorschijn haalt. Ik trek mijn wenkbrauwen hoog op en laat mijn ogen langs mijn lichaam glijden. Ik kan niets vinden wat ik aan heb dat daar op zou moeten lijken. Irina rolt met haar ogen.
“Ik bedoel dat ik gewoon iets zoek wat je leuk staat, als ik rekening houd met je lichaam en de kleur van je haar en ogen. Zoek zelf dan wat!”�
Ik trek mijn schouders op naar mijn kin, ik voel me heel ongemakkelijk tussen de trutjes die hier staan te winkelen en zich hullen in dure merken en wolken Bruno Banani. Irina houdt glimlachend een groen jurkje tegen mijn gezicht, en ik deins achteruit.
“Wat doe je nou steeds?”�roep ik geërgerd uit, en ze lacht liefjes.
“Ik kijk wat voor dingen je zouden staan en wat niet. Je zou zelf ook eens wat moeten doen…”� Ik rol met mijn ogen en laat haar maar gaan.
Na een paar herhalingen van deze acties banen we onszelf dan eindelijk een weg naar de pashokjes, waar Irina een stapel kleren in mijn handen duwt.
“Pas ze nou aan!”�zegt ze ongeduldig, als ik niet goed weet wat er van me verwacht wordt.
Ik zucht diep, trek het gordijn van het pashokje achter me dicht en staar in de spiegel. Met tegenzin rits ik mijn vest open en trek mijn skatermuts van mijn hoofd. Het eerste kleedje dat ik in mijn handen heb is een jurkje, helemaal groen, open waaiend naar onderen.
Ik kreun als ik het strikje om mijn middel zie hangen nadat ik het heb aangetrokken. Ik draai een rondje in de spiegel, zie mijn lange, witblonde haar meedeinen op mijn onderrug, en voel me meteen een stuk meer huppelkut.
“En?”�hoor ik Irina roepen.
“Ja, het past?”�antwoord ik, ietwat aarzelend.
“Laat het dan eens zien!”�roept ze uit, terwijl ze het gordijn opentrekt. Meteen glijden haar ogen keurend over me heen, en ik frons mijn wenkbrauwen.
“Wat dacht je ervan om er bij te lachen? Dat staat meteen al veel beter…”�zegt ze, en ik lach sarcastisch. Ze bekijkt me van achteren, van de zijkant, trekt aan de stof, en ik voel me hoe langer hoe slechter.
“Oké, ik vind het leuk. En jij?”� Ik spuug de woorden bijna uit als ik antwoord.
“Ik niet.”� Ze glimlacht.
“Daar gaat het deze paar dagen niet om. Het enige wat we nu moeten doen is jou veranderen zodat je die weddenschap met Tom kan winnen. Dan mag je van mij weer zo doen als je wilt… Pas nu maar die andere dingen aan.”�
Ik loop terug het pashokje in, bekijk mezelf een laatste keer in het groene jurkje, en pak het volgende topje van de stapel. Het is het witte topje, en ik zoek er snel een broek bij. Even later sta ik in het pashokje, een bleke skinnyjeans aan en het topje er bovenop. Het zit beter dan het jurkje, ik heb ten minste het gevoel dat ik kleren aanheb, maar ik haat het nog steeds. Ik voel me sletterig…
“Laat eens zien!”�roept Irina weer, en ik stap naar buiten, werp haar een aarzelende blik toe. “Heb je deze dingen zelf bij elkaar gezocht?”�vraagt ze, te ongeloofwaardig om leuk te doen. “Ik heb gewoon de eerste broek bij het eerste het beste topje gepakt.”�brom ik. Ze kijkt me verbaasd aan.
“En dan vind jij jezelf niet modebewust?”�
Ik zucht diep, en stap terug in het hokje. Een zwart jurkje ligt op me te wachten, en ik vind het al verschrikkelijk zodra ik het zie. Ik laat de zachte stof om mijn lichaam glijden, staar in de spiegel.
De stof sluit nauw om mijn lichaam, omhelst mijn bovenbenen, om boven mijn knieën uiteen te plooien. Irina trekt de gordijnen open, zonder waarschuwing, en staat meteen stil. “Wauw.”�brengt ze uit, haar ogen staan groot, en ik plooi mijn wenkbrauwen.
“Wat?”� Ze kijkt me bevreemd aan.
“Heeft iemand je ooit verteld hoe mooi jij bent?”� Ik probeer me meteen terug te verschuilen in het pashokje, maar ze houdt me tegen.
“Dit is perfect om vrijdag aan te trekken naar de club, ik weet zeker dat Tom dan meteen doorheeft dat hij de weddenschap verloren heeft.”� Ik knik. Dat is perfect. Ten slotte gaat het niet om meer dan dat…

Reacties: