FanFic.nl

The wager [7-shot]

4

Monica Rahters
De hakken voelen vreemd aan mijn voeten, ik voel me net dronken. Of alsof ik net van een schip ben afgestapt.
“Dit is geen goed idee.”�protesteer ik. “Ik struikel in dit geval zelfs nog over een speldenknop…”� Irina glimlacht terwijl ze me bekijkt.
“Daar moet je gewoon aan wennen, en geloof me, als jij deze schoenen tot vrijdag constant draagt, dan kan jij perfect op hakken lopen op dat moment.”� Ik kijk haar kwaad aan.
“Ik vertik het om dit op straat te dragen.”� Ze rolt met haar ogen.
“Als je geen hakken draagt vrijdag, ben je niet compleet…”�meent ze, en ik staar naar mijn voeten in de spiegel. Het ziet er niet uit, naaldhakken onder mijn gebruikelijke skaterbroek met duizenden versleten zakken aan de zijkant.
Irina volgt mijn blik en grijnst.
“Wacht maar. Als we straks bij mij thuis zijn zal je versteld staan.”� Ik rol met mijn ogen en bekijk de roodgelakte schoenen.
“Ik ben bang dat die hakken al gebroken zijn tegen vrijdag avond…”�mompel ik mismoedig. Ik krijg hoe langer hoe meer het idee dat ik deze weddenschap niet ga winnen…
“Je gaat dí¡t ook niet dragen vrijdag. Dat zijn gewoon schoenen waarmee je over straat loopt. Bovendien zijn ze ook niet hoog genoeg…”�
Mijn ogen sperren open van schrik, maar ik zie haar serieus nadenkend naar een paar schoenen staren met ongelooflijk immense hakken.
“Daar kan ik niet op overleven!”�roep ik uit, en kwaad schop ik de hakken uit. Mijn DC’s lonken naar me, en ik trek ze snel aan, over mijn sportsokken. Veel en veel beter…
Irina zucht, hoofdschuddend, en pakt twee paar schoenen van de grond. Het ene paar rood en gelakt, met een redelijke hak, en de tweede wit met een zwarte hak die te hoog is om gezond te zijn. Ik kreun als ze me dwingt mee te lopen naar de kassa.
“Zij koopt deze.”�meldt ze de kassier die me schattend aankijkt.
“Dat is serieus?”� Ik rol met mijn ogen, wil het liefst meteen weglopen, maar Irina’s hand houdt me tegen.
Even later loop ik naast haar de schoenenwinkel uit, allebei de paren in een tas aan mijn hand bungelend. Ik zucht en staar kwaad naar de grond, omdat ik zeker weet dat die verkoper zich nu kapot lacht achter mijn rug. Waarschijnlijk is dit de grap van de eeuw, het one-of-the-guys meisje dat naaldhakken koopt…
“Zijn we nu eindelijk klaar?”�vraag ik kreunend, maar Irina schudt haar hoofd.
“We moeten nog make-up voor je kopen.”� Zodra ik de woorden uit haar mond hoor komen, sta ik stijf stil.
“Ik ga géén make-up kopen!”�weet ik uit te brengen, en ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Ik dacht van wel. Ooit een standaard meisje zonder gezien?”� Wild sla ik met mijn armen om me heen.
“Denk je nou echt dat ik mijn gezicht ga verpesten met die troep?”� Irina lacht alleen, en trekt me verder mee, naar de drogist, terwijl ik me wanhopig losruk. Ze rolt met haar ogen. “Monica, wil je deze weddenschap nog winnen of hoe zit het?”� Panikerend kijk ik haar aan, de tranen prikken achter mijn ogen. Ik word gek van haar, van haar stijl, ik wil verdomme mezelf zijn! Had ik die weddenschap maar nooit afgesloten…
“Hou nou op met mij fucking Monica te noemen!”�roep ik uit, mijn stem schokt hysterisch, en ze kijkt me geschrokken aan.
“Rustig!”� Ze kijkt wanhopig om zich heen, niet wetend hoe ze hier op moet reageren. Ze bijt op haar onderlip, haar ogen schieten door het winkelcentrum maar niemand kijkt terug om haar te helpen. Uiteindelijk stapt ze naar me toe, dichterbij dan me lief is.
Afkeurend kijk ik naar de grond, bijt hard op mijn tongpiercing om een gefrustreerde schreeuw binnen te houden. Ik houd het niet veel langer vol…
“Goed. Dan draag je alleen vrijdag make-up.”�zegt ze dan, om me gerust te stellen, maar nog steeds gaat mijn borst wild op en neer van ingehouden spanning.
“We gaan naar mijn huis, dan kan je de kleren opnieuw aanpassen, en dan ga ik je helpen met lopen op hakken.”�mompelt ze, terwijl ze mijn hand vastpakt. Ik frons mijn wenkbrauwen, nog altijd niet bijgekomen van mijn uitbarsting. Het idee aan hoge hakken, rode lippen en korte rokjes maakt me bijna gék…
Ze knijpt bemoedigend in mijn hand, en mijn frons wordt alleen groter als ze me langzaam meetrekt, het winkelcentrum uit. Ik bijt verwoed op mijn onderlip om mijn gedachten te onderdrukken. Ik zou de weddenschap zo graag willen winnen, en toch zijn mijn gedachten daarbij te tegenstrijdig om leuk te zijn.
Ik sluit mijn ogen, wil het liefst meteen opgeven, maar het kan niet. Ik moet Tom bewijzen dat ik ook een echt meisje kan zijn, dan kan ik daarna meteen weer mezelf zijn…

Even later zit Irina op haar bed en kijkt me verwachtingsvol aan.
“Kleed je om. Doe eens gek. Dan ga ik kijken hoe je eruit ziet met hakken en zulke kleren aan.”� Ze jaagt me op met blinkende ogen en bijna handenwringend. Het is overduidelijk dat zij zo goed als geobsedeerd is door make-over programma’s.
Aarzelend loop ik naar de badkamer, waar een grote spiegel aan de muur hangt. Angstig haal ik een rood topje uit het tasje, en houd het tegen mijn lichaam, zoals Irina in de winkel telkens had gedaan. Blijkbaar ontbreekt elk gevoel voor mode in mijn hoofd, want ik zie niet waarom dit er spectaculair moet uitzien…
Ik speur verder door de tas, en zie dan dat alle broeken verdwenen zijn. Ik grom, kut Irina. Langzaam haal ik een spijkerrokje tevoorschijn, aarzelend houd ik het tegen het licht.
Ik vraag me telkens af of ik het wel aandurf, en schop dan mijn schoenen uit. Met een doffe plof vallen ze op de smetteloze badkamertegels, en ik schuif tergend langzaam de broek van mijn benen.
“Waarom duurt het zo lang?”�klinkt Irina’s stem dan, begeleid door een roffel op de deur.
“Ik kom zo…”�mompel ik, terwijl ik snel het rokje aantrek en het topje erboven. Ik haat het om mij lichaam zo duidelijk door mijn kleren te zien komen, het voelt verschrikkelijk om zulke strakke stof om mijn lichaam te dragen terwijl ik gewend ben aan oversized.
Langzaam draai ik de badkamerdeur weer van het slot en kijk Irina vragend aan. Breed lachend houdt ze me een paar schoenen voor, de rode, en met veel misbaar trek ik ze aan mijn voeten. Meteen sta ik een paar centimeter hoger, en dat voelt vreemd.
Ik zie haar ogen fonkelen van blijdschap, maar ik durf geen stap te verzetten, bang als ik beng om te struikelen.
“Op hakken lopen is heus niet zo eng. Je moet gewoon denken dat je op platte schoenen loopt en dan gaat het vanzelf.”� Ik frons mijn wenkbrauwen, probeer te doen wat ze zegt.
“Is daar geen loopje voor?”�vraag ik. Ze knikt, en gaat bijna jubelend staan.
“Het enige wat je moet doen is denken dat je een model bent, dan denken zij dat ook.”� Ik probeer haar bewegingen na te doen terwijl ik een heel pak langzamer door haar kamer leuk. Langzaam begin ik tot de ontdekking te komen dat ik dit getut bij elkaar wel leuk vind…

Reacties: